Τον Μάιο του 2012 τα πρακτικά των συσκέψεων των πολιτικών αρχηγών είχαν δοθεί στην δημοσιότητα και ο λαός είχε την δυνατότητα να κρίνει τους ηγέτες του για την οξυδέρκεια, την διορατικότητα και προπαντός για την ειλικρίνεια και την αίσθηση ευθύνης που διαθέτουν. Εκείνος ο Μάης ήρθε μετά το ταραγμένο 2011 και ήδη βρισκόταν σε εξέλιξη το πολιτικό έργο για την χειραγώγηση των αντιστάσεων στην κοινωνία και για την ενσωμάτωσή της σε ένα καθεστώς πειθαρχίας και αμελητέας αμφισβήτησης στην λιτότητα καθώς και σε ένα πελατειακό κράτος, που έμελλε να αναγεννηθεί για να ηγηθεί στην χώρα και να ανταποκριθεί στις ανάγκες της πολύχρονης δανειακής εξάρτησης, μέχρι τουλάχιστον τα μέσα αυτού του αιώνα...
Ευρώ, λιτότητα, εξαφάνιση μεσαίας τάξης, προσφυγικό, τρομοκρατία. Μετά τo ιδεολογικό Bατερλώ του ΣΥΡΙΖΑ, λιμάρονται και οι τελευταίες προοδευτικές και αριστερές γωνίες στην Ευρώπη. Μετά το ξέσπασμα του προσφυγικού και της τρομοκρατίας οι αξίες της ευρωπαϊκής ιδέας, των ανοικτών συνόρων και των ατομικών ελευθεριών βρίσκονται σε άτακτη υποχώρηση. Μετά το κτύπημα ατο Παρίσι, η Ευρώπη μοιάζει να οδεύει ολοταχώς σε αναθεώρηση των δεδομένων, που την ένωναν μέχρι σήμερα...
Νεαροί Μουσουλμάνοι με θρησκευτικό φανατισμό ζώνονται όπλα και εκρηκτικά και σκορπούν τυφλά και αδιάκριτα τον δικό μας θάνατο την ίδια στιγμή που προκαλούν τον δικό τους. Τι κι αν το Κοράνι προστάζει «να πολεμάτε για τη χάρη του Αλλάχ αυτούς που σας πολεμάνε, αλλά να μην τους επιτίθεστε εσείς πρώτοι. Ο Αλλάχ δεν αγαπάει τους επιτεθέμενους». Ή μήπως έχουν λυμένο το ποιος επιτίθεται και ποιος αντεπιτίθεται; Αλλά και εντολές όπως «Δεν θα υπάρχει εξαναγκασμός στη θρησκεία. Η αληθινή καθοδήγηση ξεχωρίζει τώρα από την πλάνη» δεν φαίνεται να σημαίνουν τίποτε ούτε για τον καμικάζι βομβιστή, ούτε για τον ψυχρό δήμιο που αποκεφαλίζει ή επινοεί σαδιστικούς τρόπους εκτέλεσης των θυμάτων του...
Πίσω από κάθε απατηλό «success story» που επινοούν οι πολιτικοί μας για να το χρησιμοποιούν σαν εφήμερο σκέπασμα της αλήθειας και της αποτυχίας που γεννά η κάθε πρόσκαιρη θητεία τους, υπάρχει η ωμότητα της καθημερινής ζωής που όλα τα χρόνια της κρίσης, εκδηλώνεται ως βάθεμα και γενίκευση της κοινωνικής αδικίας στην χώρα. Μια πραγματικότητα που αποτυπώνεται με σαφήνεια στην τελευταία έρευνα του ιδρύματος Bertelsmann για τον δείκτη κοινωνικής δικαιοσύνης στην Ευρώπη...
