Σήμερα, η κοινωνία έχει αλλάξει προσανατολισμό. Δεν σκέφτεται με άϋλους όρους μακρινής αλλαγής, αλλά με όρους απτούς άμεσης καθημερινότητας. Κι από αυτήν την άποψη ούτε «πολιτεύεται» ούτε «θρησκεύεται» πλέον. Τελειώνει...
με τα ψεύτικα λόγια, τα οπαδιλίκια και τα ρουσφέτια. Προσπαθεί να αναβαθμίσει τις ικανότητες της για να οργανώσει και να αναπαράγει την επιβίωση της. Στην πάλη της αυτή για να τα καταφέρει μαθαίνει πλέον σε ποιούς μπορεί να στηρίζεται για να κερδίσει τον χαμένο χρόνο που της έκλεψαν η χούντα των αγράμματων και η μεταπολίτευση των ημιμαθών. Όλον αυτόν το νοσηρό χρόνο που εγχώριες νομενκλατούρες την έσπρωχναν στον πάτο, σαν τον πιο διεφθαρμένο παρία της Ευρώπης.
Ναι, σίγουρα! Σήμερα, ο τόπος πρέπει πάλι να «καθαρίσει». Αλλά ο τόπος πρέπει πάντα να «καθαρίζεται». Είναι τόσα τα μπάζα όλης αυτής της μακρόχρονης καταστροφής και οι νοοτροπίες της καταστροφής τόσο δυνατές και ανθεκτικές ακόμη. Αλλά μπορούμε να προχωρήσουμε παράλληλα. Γιατί? Γιατί η πραγματική και όχι «του αυτονόητου» επανάσταση που έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια είναι η δυνατότητα της ελεύθερης ηλεκτρονικής διαδικτυακής διακίνησης της πληροφορίας και μέσα από αυτήν η ευκαιρία οικοδόμησης μιας υποψιασμένης και ενημερωμένης κοινωνίας. Βέβαια, πρόκειται για μια επανάσταση με τίμημα την επίγνωση ότι «ουδέν πλέον κρυφό από το μάτι του Μεγάλου Αδελφού».
Αλλά πρόκειται πάντα για μια Επανάσταση στον τομέα της ελευθερίας της σκέψης, σε πρώτη φάση, αλλά και της πράξης, σε επόμενη φάση, του πολίτη! Γιατί το «κλειστό» επάγγελμα της ενημέρωσης και του σχολιασμού άνοιξε βίαια. Κι αυτό έγινε σε βάρος των συμφερόντων του μονοπωλίου των παραδοσιακών κι ελεγχόμενων ΜΜΕ που αποτελούσαν και μπορούν ακόμη να αποτελούν βασικό παράγοντα στην αποδόμηση του τόπου.
Τίποτε, όμως πια, δεν μπορεί να είναι ίδιο σε σχέση με την κριτική της Εξουσίας. Ο υπαρκτός φόβος της αθρόας αποκάλυψης των ρωγμών του συστήματος είναι το σύγχρονο μέσο της ισορροπίας τρόμου, είναι η σύγχρονος δαμόκλειος σπάθη που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των μεθοδικών κατεδαφιστών του τόπου. Όσοι τρομοκρατούν αυτήν την ελευθερία του λόγου, αυτό το πολύτροπο άνθισμα των λέξεων που εκτοξεύονται σαν πραγματικές σφαίρες στις βιτρίνες του συστήματος εξουσίας είναι αυτοί οι ίδιοι που όπως φοβούνται τις διαρροές στο WikiLeaks έτσι φοβούνται και τον τελευταίο εναλλακτικά ενημερούμενο πολίτη.
Ναι, σίγουρα! Κι ο χώρος της εναλλακτικής ενήμερωσης και σχολιασμού πρέπει να «καθαρίζεται» από ύποπτες κηδεμονεύσεις. Αλλά αυτός ο χώρος έχει τους τρόπους να αυτορυθμίζεται και να κρίνει, να δέχεται και να αποβάλλει ελεύθερα. Ούτως ή άλλως αυτός ο χώρος είναι η μήτρα που σε λίγο θα φιλοξενούνται όλη η επώνυμη ή ανώνυμη, τρέχουσα ή αποκαλυπτική πληροφορία όπως και οι γνώμες κι ο προβληματισμός για αυτήν.
Είναι φανερό ότι «σέχτες» και άλλες αυτόκλητες επαναστατικές οργανώσεις δεν μπορούν εύκολα να δικαιολογήσουν τη δράση τους στη σημερινή ελληνική κοινωνία. Στην προσπάθεια ανοικοδόμησης δεν είναι όπως επικαλούνται δυνάμεις αποδόμησης «εκ θεωρίας» αλλά μάλλον «εκ κοινής προθέσεως». Και η πρόθεση τους, μετά τη δολοφονία του Σ. Γκιόλια φαίνεται ότι συμπίπτει με τις προθέσεις και τα συμφέροντα των κατεδαφιστών του τόπου.
Αλήθεια σε τι εξυπηρετεί η «τακτική της προειδοποίησης των στόχων» και σε τι μπορεί να διαφέρει από την τακτική της «προειδοποίησης των δημοσιογραφικών αποκαλύψεων» που την επικαλούνται για να τη στηλιτέψουν?...
Αλήθεια σε τι εξυπηρετεί η αποδυνάμωση της αστυνόμευσης στους δρόμους και τις γειτονιές με την απόσπαση αστυνομικών για φύλαξη των στόχων?...
Αλήθεια σε τι εξυπηρετεί η στοχοποίηση της ομάδας ΔΙΑΣ όταν μάλιστα στην τελευταία έρευνα της Public Issue η αποτελεσματικότητα της παρουσίας της επικροτήθηκε από τους πολίτες σαν τη μοναδική θετική και αποτελεσματική κίνηση της πολιτείας το τελευταίο τρίμηνο?...
Όλα αυτά, τελικά, δεν λειτουργούν υπέρ της διαφθοράς, των εκβιασμών, της συναλλαγής, του πολιτικού και του ποινικού εγκλήματος και όλα τους ανεξαιρέτως κατά του Έλληνα πολίτη???...
Διαβάζοντας τα δύο υστερόγραφα της τελευταίας προκήρυξης της «σέχτας», τα τόσο υπαινικτικά και ίσως αποκαλυπτικά για τη φύση και τις προθέσεις της οργάνωσης, μου ήρθε στο μυαλό μια σκηνή από το θεατρικό έργο του Γ. Διαλεγμένου «Μάνα, Μητέρα, Μαμά». Ο Σωτηράκης φώναζε στη Μπέμπα «όνομα πουλιού σου έλεγα, όνομα πουλιού!» κι εκείνη του απαντούσε «και που να καταλάβω εγώ ότι σέ’χουν στον «Κορυδαλλό!»».
Δημήτρης Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου