Η ανθρώπινη ζωή σαν παράπλευρη απώλεια.

Εκτός από ξεκάθαρα γεγονότα όπως η παραθαλάσσια δολοφονία των τεσσάρων Παλαιστινίων παιδιών, η οποία απαξιώνει τους ισχυρισμούς των Ισραηλινών ότι χτυπούν μόνον στρατιωτικούς στόχους, βρίθουν οι περιπτώσεις, που όταν στο στόχαστρο μπορεί να εμπλέκονται αθώοι πολίτες κάθε ηλικίας και φύλου, πάλι δεν υπάρχει κανένας δισταγμός να τραβηχτεί η σκανδάλη.

Ανεξαρτήτως επίσημης ή ανεπίσημης αιτιολόγησης από την κάθε πλευρά, το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι αυτό της απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής με τη μορφή της αποδοχής της παράπλευρης απώλειας, όπως άλλωστε συνέβη και με την περίπτωση της κατάρριψης του Μαλαισιανού αεροπλάνου στον εναέριο χώρο της εμπόλεμης Ουκρανίας.

Η διαχείριση της αλήθειας από τους δημοσιογράφους δεν είναι ασφαλώς μια εύκολη υπόθεση σε γεγονότα τέτοιας παγκόσμιας κλίμακας και επίπτωσης. Δεν είναι τυχαίο δημοσιογράφοι να παραιτούνται, όπως στο RT, ή να παύονται, όπως στο CNN. Ωστόσο η πολιτική και ειδησεογραφική διαμάχη κατευθύνονται βασικά από τα αντικρουόμενα συμφέροντα των εμπόλεμων πλευρών και των συμμάχων τους.

Οι άνθρωποι που χάνονται παρότι δεν έχουν καμία άμεση ανάμιξη στην εμπόλεμη διαμάχη, χρησιμοποιούνται απλά ως επιχείρημα της μίας ή της άλλης πλευράς, αλλά όχι ως αυτό καθεαυτό και καθοριστικό γεγονός, για την ουσιαστική αναθεώρηση πολιτικών στάσεων και στρατιωτικών πρακτικών. Τελικά ο άμαχος ως παράπλευρη απώλεια μπορεί να γίνει μια αποδεκτή καθημερινότητα στην παγκόσμια συνείδηση των πολιτών;

Η παγκοσμιοποίηση της παράπλευρης ανθρώπινης απώλειας, που μετά τις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 ξεπέρασε τα όρια της Ανατολής, συνεχίζει ακόμα να διαχέεται και να διηθεί τη συνείδηση του πολίτη της ανεπτυγμένης Δύσης, και με την οικονομική της μορφή.

Σε αυτόν τον εκσυγχρονισμένο πόλεμο για οικονομική και γεωπολιτική κυριαρχία δεν υπάρχουν αθώοι και αμέτοχοι∙ δεν υπάρχουν παιδιά και υπερήλικες∙ δεν υπάρχουν άνδρες και γυναίκες∙ και το κυριότερο: δεν υπάρχει ως αξία η ανθρώπινη ζωή∙ μια συνείδηση που μπορεί να ολοκληρωθεί μόνο στις συνθήκες ενός γενικευμένου πολέμου, αλλά επίσης να καλλιεργηθεί και στις συνθήκες μιας παρατεταμένης οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας.

Η περίπτωση της σύλληψης του Νίκου Μαζιώτη στο Μοναστηράκι είναι μια μικρογραφία αυτής της πραγματικότητας∙ το «πάσει θυσία» ανεξαρτήτως συνεπειών∙ το ότι ο στόχος, εδώ ή σύλληψη, είναι η υπέρτερη αξία.

Το γεγονός ότι εννιά σφαίρες δεν σκότωσαν ούτε έναν, ούτε μία, ούτε ένα παιδί δεν ήταν θαύμα, όπως αξίωναν η επίσημη ενημέρωση και τα ΜΜΕ, αλλά μια απλή πιθανότητα σε αυτό το σύγχρονο μοντέλο αντιμετώπισης έκτακτων καταστάσεων, που φαίνεται να έχει θεμελιακή παράμετρο τη διασφάλιση συμφερόντων, που δεν συμπίπτουν αναγκαστικά με τα συμφέροντα των πολιτών, και βέβαια καθόλου με το δικαίωμα της διασφάλισης της σωματικής τους ακεραιότητας.

Δ. Τρικεριώτης(Follow on Twitter)