«Ελλάδα, η Τέλεια Εκκρεμότητα» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της πορείας της Ελλάδας προς την έξοδο από την κρίση και την επανάκτηση της ανεξαρτησίας της. Μια εκκρεμότητα, που οι σημερινές πολιτικές του κουαρτέτου και της κυβέρνησης, αξιώνουν να εξελίσσεται επί έναν αιώνα, μέχρι το 2115, επιβαρύνοντας τουλάχιστον πέντε γενεές μέχρι και τα τρισέγγονα μας. Αλλά ο προσδιορισμός «τέλεια» προϊδεάζει και στο ανέφικτο του να εξελιχθεί η εκκρεμότητα του ελληνικού ζητήματος τόσο αρνητικά για τον λαό και την χώρα...
Η 22η Μαίου 2016 είναι μια ιστορική μέρα καμπής για την χώρα, που μπορεί να αποδειχθεί και ως μια αποφράδα ημέρα. Μετά από έξι δύσκολα χρόνια σκληρής δημοσιονομικής προσπάθειας, χωρίς όμως τα προσδοκώμενα θετικά αποτελέσματα στην οικονομία και την κοινωνία, η χώρα μας κλείνει έναν πρώτο κύκλο προσαρμογής στον οποίο επικράτησαν και εντέλει τον διαμόρφωσαν πολιτικά παιχνίδια και πολιτικοί συμβιβασμοί, εντός και εκτός της χώρας. Στο εξής τα δεδομένα αλλάζουν, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι η πολιτική, έστω σε άλλες μορφές και επίπεδα, δεν θα μπορεί να επηρεάζει ή και να καθορίζει τις εξελίξεις...
Σαν «έτοιμοι από καιρό», ταξιδεύουμε ήδη αδρανείς, έκοντες-ακόντες, στο άμεσο και απώτερο ελληνικό μέλλον, ακολουθώντας τις γραμμές του τρένου του χρέους πάνω σε τροχιές αριθμών και μεγεθών, που ξεπερνούν την λογική και τις φυσικές μας αντοχές. Ένα ταξίδι με καύσιμο ένα παράδοξο μείγμα γερμανικής τιμωρητικής ηθικής και μιας αντιδραστικής ελληνικής μεταφυσικής πίστης, που από αξιολόγηση σε αξιολόγηση μάς μεταμορφώνουν σε φοβικά και απολιτικά όντα...
Στο όνομα παράλογων και ανέφικτων στόχων επιστρατεύονται παραγο-κτόνες πολιτικές που θα επιβαρύνουν πολλαπλασιαστικά την κοινωνία με στέρηση και αναταραχή, όταν αναπόφευκτα δεν θα υλοποιούνται. ..
