Όμως τα «πειραματικά» μέτρα που οδηγούν σε αυτήν την ελεύθερη και χωρίς αλεξίπτωτο πτώση δεν αποδίδουν, οι άνθρωποι συνθλίβονται, οι στόχοι του μνημονίου δεν εκπληρώνονται και οι απεγνωσμένες καιροσκοπικές κινήσεις έρχονται η μία μετά την άλλη με αποκορύφωμα την «περαίωση» που στην ουσία τινάζει στον αέρα τον καίριο στόχο για την επανάκτηση της χαμένης ελληνικής αξιοπιστίας.
Αν η «περαίωση» είχε στόμα θα έλεγε: «Ούτε θέλουμε ούτε μπορούμε να κτυπήσουμε την φοροδιαφυγή. Ούτε να εισπράξουμε αυτά που βεβαιώνουμε ότι μας χρωστούν.Τέλος! Θα πάρουμε ό,τι γίνεται περισσότερο με τους γνωστούς τρόπους, που βέβαια μας οδήγησαν σε αυτό το...
τέλμα. Καταστρέφοντας και μερικούς αδύναμους συμπολίτες παραπάνω. Αλλά, εμάς όπως και τους προηγούμενους, οι ισχυροί μας ενδιαφέρουν, αυτούς θα βοηθήσουμε πάλι γιατί αυτοί μας στηρίζουν. Αυτό μάθαμε τόσα χρόνια να κάνουμε. Αυτό θα κάνουμε και τώρα. Για μετά βλέπουμε, έχει ο θεός!»
Όμως ο θεός, σήμερα, δεν έχει καμμιά σχέση με τον θεό της νεοελληνικής ορθοδοξίας. Ο θεός λέγεται «αγορές», λέγεται «τρόικα», λέγεται «ΕΚΤ», λέγεται «Morgan», λέγεται «Bloomberg». Έχει πολλά ονόματα και είναι πανταχού παρών, δεν σκέφτεται νεοελληνικά, δεν βρίσκει στο λεξικό του την έννοια «περαίωση» και όταν κάνει τα στραβά μάτια δεν συμφωνεί αλλά επιφυλάσσεται και κατακεραυνώνει με ένα και μοναδικό σκοπό, να πάρει πίσω ό,τι έδωσε και στο πολλαπλάσιο.
Όμως οι πτωχευμένοι κι οι πτωχευόμενοι, οι απελπισμένοι κι οι καταθλιπτικοί, οι αυτόχειρες, οι περιθωριακοί κι οι άνεργοι καθημερινά αθροίζονται, η απογείωση της εγκληματικότητας και της ανασφάλειας, ο καλπασμός των ναρκωτικών και της άμεσης ή έμμεσης πορνείας, όλη αυτή η αχαλίνωτη εξαθλίωση ελλήνων και μεταναστών, ειδικά στην Αθήνα, όλα αυτά σημαίνουν καθολική αποτυχία κι ακήρυκτη πτώχευση. Γιατί εκ του αποτελέσματος κρίνεται η επιτυχία και όχι εκ των προθέσεων. Και πολλές φορές εκ των αποτελεσμάτων κρίνονται και οι πραγματικές προθέσεις.
Με αυτούς τους ρυθμούς και για να λειτουργήσει το ασφυκτικό πλαίσιο των «μνημονίων» η χώρα κινδυνεύει να μετατραπεί σε «στρατόπεδο». Και οι πολιτικοί που εφαρμόζουν αυτήν την πολιτική, οι δημοσιογράφοι που άμεσα ή έμμεσα την στηρίζουν, οι αστυνομικοί που θα καλούνται τις εκρηκτικές ώρες να την επιβάλλουν, όλοι αυτοί κινδυνεύουν να μετατραπούν στους «κάπο» αυτού του στρατοπέδου, γιατί στην ουσία είμαστε όλοι κρατούμενοι, στο βαθμό που αισθανόμαστε και θέλουμε ακόμη να είμαστε Έλληνες. Και βέβαια κανείς δεν επιθυμεί να ανεγερθεί μετά το 2020 στο Σύνταγμα το μνημείο του άγνωστου νεοέλληνα.
Το θέμα, κ. Πρωθυπουργέ, είναι ότι παρά τις σύγχρονες τάσεις για μια παγκοσμιοποιημένη συγκεντρωτική πολιτική και οικονομική επικυριαρχία, οι κυβερνήσεις είτε ισχυρών κρατών είτε κρατών με κρίσιμα δημοσιονομικά προβλήματα χρέους και ελλειμμάτων σκέφτονται πρωτίστως «εθνικά». Παραδείγματα, οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί, οι Γάλλοι, οι Ούγγροι, οι Σλοβάκοι, οι Τσέχοι, οι Ισλανδοί. Προτάσσουν όχι μόνο το εθνικό συμφέρον και τη διατήρηση του αλλά διεκδικούν και τους λιγότερο επώδυνους τρόπους για τον λαό τους.
Αν τελικά πιεσθούν αποτελεσματικά οι τράπεζες για να αυξηθεί άμεσα η ρευστότητα στην αγορά, αν επινοηθούν και ενθαρρυνθούν αποτελεσματικοί τρόποι εσωτερικού δανεισμού με ομόλογα που θα μπορούν να αγοράζουν έλληνες ιδιώτες χωρίς ποσοτικό όριο και όπου γης, αν η εθνική και συλλογική συνείδηση υπερισχύσει του ατομικισμού, αν η κυβέρνηση συγκρουστεί με την ακατανίκητη πλευρά του διεφθαρμένου της εαυτού έτσι ώστε το fast track να μην έχει τη γνωστή κατάληξη του fast food , αν η σημερινή εξουσία ματώσει κατά της ευνοιοκρατίας και της φοροδιαφυγής, αν ο πρωθυπουργός συντονιστεί με τον στίχο του Κίπλινγκ «Αν να μιλάς μπορείς με το λαό κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου» και αν η ελληνική κοινωνία στο σύνολο της συντονιστεί με τον υπερβατικό λόγο του Ζαρατούστρα «Κάποιος πρέπει να είναι θάλασσα, για να δεχτεί ένα μολυσμένο ρέμα χωρίς να μολυνθεί ο ίδιος», τότε ίσως να υπάρξει επανεκκίνηση. Κι ας μοιάζει σήμερα θράσος αυτή η ελπίδα.
Δημήτρης Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου