Είναι
ίσως παράδοξο, μπαίνοντας σε ένα επόμενο έτος οι ευχές να ακούγονται τόσο τυπικές,
αίολες κι αμήχανες. Τυπικές γιατί κανείς δεν τις πιστεύει. Αίολες γιατί είναι όλοι
τόσο προσγειωμένοι στην πραγματικότητα που τους περιμένει. Αμήχανες όπως ο
ημιτελής εορταστικός φωτισμός των δρόμων που αντανακλά τη μελαγχολία της πρωτεύουσας
στα πρόσωπα των ανθρώπων και τα σωματίδια που αιωρούνται στην ατμόσφαιρα. Αλλά
ακόμη κι αν δεν πιστεύουμε στις ευχές που δίνουμε και μας δίνουν. Ακόμη κι αν δεν
έχουμε αυταπάτες για τις νέες δυσκολίες που έρχονται. Ακόμη κι αν η
απαισιοδοξία μας βασίζεται στο γεγονός ότι η βία που μας ασκείται και η
συρρίκνωση που μας επιβάλλεται υπερβαίνει τις δυνάμεις μας να αντισταθούμε.
Ακόμα κι έτσι έχει μεγάλη σημασία να πιστέψουμε σε αυτό το παραμύθι των φετινών
ευχών…
Να
πιστέψουμε στην ευχή για αλληλεγγύη για αυτόν που δοκιμάζεται πλάι μας γιατί
αύριο μπορεί να’μαστε στη θέση του. Να πιστέψουμε στην ευχή να ανακάμψει η χώρα
γιατί χώρα είναι οι άνθρωποι που αγαπάμε και συναλλασσόμαστε κάθε μέρα. Κυρίως
να πιστέψουμε στις ευχές που αγκαλιάζουν τον εαυτό μας και την σημασία της
ύπαρξής μας, παρότι συνθήκες φόβου την καταβάλλουν και την ακυρώνουν. Γιατί ξεπερνώντας
το φόβο θα βρούμε και τη δύναμη να αλλάξουμε συνήθειες που αδικούσαν τις
πραγματικές μας αξίες και καταστάσεις που αδικούσαν την πατρίδα μας. Και με αυτή τη νέα δύναμη θα μπορέσουμε να αλλάξουμε
πραγματικά προς το καλύτερο την κοινωνική και την πολιτική μας ζωή.
Στην
Ιαπωνία με είχε εντυπωσιάσει η ευγένεια των ανθρώπων. Πως ένας λαός,
ιστορικά τεκμηριωμένα τόσο σκληρός κι ανθεκτικός, που η νοοτροπία του ερωτοτροπεί
τόσο πολύ με τον θάνατο, να είναι ταυτόχρονα τόσο ανοικτός κι ευγενικός.
Ο Νίκος Καζαντζάκης δίνει μια απάντηση στο βιβλίο του «Ταξιδεύοντας,
Ιαπωνία-Κίνα»: «Μπορεί το περίφημο χαμόγελο του Γιαπωνέζου να’ναι μια μάσκα.
Μα η μάσκα αυτή κάνει πρόσχαρη τη συμβίωση και δίνει στις σχέσεις των ανθρώπων
αξιοπρέπεια κι ευγένεια. Σε μαθαίνει να πειθαρχείς και να συγκρατιέσαι, να
κρατάς για τον εαυτό σου όλον τον πόνο και να μην θες να ενοχλήσεις τους άλλους
με τις δικές σου μιζέριες. Κι έτσι σιγά σιγά, η μάσκα γίνεται πρόσωπο, κι ό,τι
ίσως ήταν απλή φόρμα, μετατρέπεται σε ουσία».
Σκέφτομαι
ότι με ένα παρόμοιο μαγικό τρόπο μπορούν να επιδρούν στην ψυχολογία κι οι φετινές
χίμαιρες-ευχές. Σαν μέσο αυθυποβολής, αλλά και συλλογικής εγρήγορσης και κινητοποίησης για
καλύτερες ημέρες. Έτσι, ας ορίσουμε το ανέφικτο των φετινών ευχών σαν ένα Πνεύμα που μας στοιχειώνει και μας βαραίνει και που ταυτόχρονα η αύρα του μας ενώνει και μας απελευθερώνει. Κι
ας το κρατήσουμε μέσα μας όλην αυτή τη δύσκολη χρονιά…
Δ. Τρικεριώτης
(Follow on Twitter)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου