Η ανεκτικότητα αναπαράγει τα αδιέξοδα.

Ο κυβερνητικός ανασχηματισμός με την πολιτική συγχώνευση των υπευθύνων της κρίσης μπορεί να θυμίζει ανακαίνιση βιτρίνας με κούκλες κοινής αποδοχής από τα δυο κόμματα, την Γερμανία και την τρόικα, αλλά η αμφίβολης ποιότητας εισαγόμενη πραμάτεια κινδυνεύει να μείνει στα ράφια γιατί και σε αυτό το πολιτικό μαγαζί διαρκώς λιγοστεύουν οι αφελείς κι οι πρόθυμοι «πελάτες»...

Όμως η Γερμανία δεν αρκείται να έχει στη διάρκεια της θερινής προεκλογικής περιόδου, μια παραλλαγή «υπηρεσιακής» κυβέρνησης στην Ελλάδα, αλλά επιπλέον – όπως φαίνεται από τις αποκαλύψεις της Real News (ίδρυση ελληνογερμανικής τράπεζας, νέο δάνειο κλπ) – θέλει να θέσει νέους όρους που θα μπορούσαν να διασκεδάσουν την αποτυχία του προγράμματος και φυσικά πιο αποκλειστικούς για την κυριαρχία της στην χώρα. Από την άλλη το ΔΝΤ έχει ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του σχετικά με τη σχέση χρηματοδότησης του προγράμματος και βιωσιμότητας του χρέους.

Ένα νέο κούρεμα ή μια νέα χρηματοδότηση θα βοηθούσαν πρόσκαιρα στη λογιστική του δημοσίου χρέους της χώρας, αλλά με τα πρόσθετα μέτρα που θα απαιτούνταν, θα ισοδυναμούσαν με την οριστική χαριστική βολή στην αγορά και την οικονομία των νοικοκυριών. Να υπενθυμίσουμε ότι παρά τα μέχρι τώρα μέτρα λιτότητας, από τον Μάρτη του 2012 μέχρι τον Μάρτη του 2013, το χρέος αυξήθηκε από 280,2 δις σε 309,3 δις, οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 215.735 (19,7%) και η ύφεση έτρεχε φέτος από το πρώτο τρίμηνο στο 5,6%, όταν η επίσημη αρχική πρόβλεψη για το 2013 ήταν 4,2%!

Οι φορολογούμενοι πολίτες συνεισφέρουν από το υστέρημά τους σε αυτό το τρύπιο καλάθι της πολιτικής και οικονομικής περιδίνησης. Μετά την εργασία βλέπουν να χάνονται τα σπίτια τους και ήδη αισθάνονται το βλέμμα των εγχώριων και διεθνών αποτυχιστών να καρφώνεται στα απομεινάρια των καταθέσεων τους. Και αυτό φυσικά δεν συμβαίνει μόνο στη χώρα μας. Και δεν περιορίζεται στα υλικά αγαθά. Παρασέρνει μαζί του ανθρώπινες και δημοκρατικές αξίες και αμφισβητεί προοδευτικά κάθε έννοια ελευθερίας και αξιοπρέπειας.

Και οι διαδηλώσεις των πολιτών, όπως γράφει ο Economist, έχουν γίνει το «υποκατάστατο της αντιπολίτευσης». Χωρίς να φαίνεται, αν και πώς, αυτή η σύγχρονη «πορεία της διαμαρτυρίας» μπορεί να αλλάξει τα αδιέξοδα στον κόσμο. Έχει όμως αποδειχθεί από τα γεγονότα ότι η προσήλωση στον δρόμο της ανεκτικότητας αναπαράγει αυτά τα αδιέξοδα...

Φωτό: από το περιοδικό “The Economist” της 29/6/13

Δ. Τρικεριώτης (Follow onTwitter)