Η Δημοκρατία δεν ήταν ανοχύρωτη μόνο απέναντι στην Χρυσή Αυγή...

Το είδος της Δημοκρατίας μας απέτυχε τα τελευταία 4 χρόνια  να τιμωρήσει τους υπαίτιους της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής που ζούμε. Απέτυχε να αυτοκαθαρθεί και αντίθετα στο όνομα της συλλογικής ευθύνης επέτρεψε να φορτωθούν οι ασθενέστεροι, σχεδόν ολοκληρωτικά, τα βάρη της κρίσης. Πάνω στην αβουλία, την αδυναμία και την αναποτελεσματικότητά της αναπτύχθηκαν η οργή και το μίσος πολλών πολιτών, που εκφράστηκαν με την άνοδο της Χρυσής Αυγής, χωρίς όμως το βασικό κριτήριο υποστήριξης να είναι η ιδεολογία (22%)...

Δυστυχώς, το να δολοφονείς δεν είναι μόνο να σκοτώνεις...

Η αιμορραγία της ΝΔ προς τ’ ακροδεξιά και προς τ’ αριστερά, είναι πολύ δύσκολο ν΄αναχαιτιστεί όσο η κάθαρση του πολιτικού συστήματος αναβάλλεται και όσο νέες πιέσεις της τρόικα αναποδογυρίζουν τις «επιτυχίες» και αποκαλύπτουν την ανικανότητα και τις απατεωνιές των κυβερνώντων – και στο εξής την ενδεχόμενη υψηλή τους επικινδυνότητα, όπως θα αναλύσουμε στη συνέχεια... 

Χρύσανθος Λ.: Με την Χρυσή Αυγή δεν μπορώ να συζητήσω πολιτικά...(?)

Οι New York Times έγραψαν ότι το έγκλημα στο Κερατσίνι ήταν «το πιο σοβαρό κρούσμα βίας» από τη Χρυσή Αυγή μετά την είσοδο της στη Κοινοβούλιο. Πράγματι, αλλά η επιλογή της χρονικής στιγμής ήταν τυχαία;

1999-2013: Μια τριλογία Ελληνική ή και μια τριλογία του ευρώ...

Αμέσως μετά τις εκλογές του 2012, το 58% πίστευε ότι βαδίζουμε σε λάθος δρόμο. Σήμερα αυτό το πιστεύει το 71%! Επίσης το 55%, δηλ. οι περισσότεροι, αισιοδοξούσαν ότι η χώρα θα αποφύγει την χρεωκοπία. Σήμερα, μετά τη σκληρή και αναποτελεσματική πολιτική λιτότητας του περασμένου χρόνου, εξακολουθεί να αισιοδοξεί το 48%, δηλ. οι λιγότεροι. Κι ενώ στις εκλογές του 2012 μόλις το 9% τασσόταν υπέρ της επιστροφής στη δραχμή, σήμερα τάσσεται το υπερδιπλάσιο ποσοστό του 21%!

Κύριε Πρωθυπουργέ...

Κύριε Πρωθυπουργέ, όταν στηρίζετε τη σιγουριά και την αισιοδοξία σας σε υποθέσεις, ευχές και αμφισβητούμενα γεγονότα, τότε ο λόγος σας όχι μόνο δεν πείθει, αλλά μπορεί εύλογα να θεωρηθεί ύποπτος και αποπροσανατολιστικός, και πιο ειδικά, αντιπερισπασμός μπροστά στην απογοήτευση και την οργή των φορολογούμενων πολιτών. Το πλεόνασμα είναι ζητούμενο και όχι βεβαιότητα, εφόσον η τελική του επίτευξη, πέρα από λογιστικές αλχημείες, πατά κυρίως πάνω στην οικονομική αφαίμαξη και την ψυχολογική υπέρβαση των μικρομεσαίων στρωμάτων – στην υπομονή και την καρτερικότητά τους...