Η Χρυσή
Αυγή ενισχύθηκε επιπλέον από την επιχειρησιακή ανοχή της κυβέρνησης και την
προβολή που της έδιναν τα μέσα ενημέρωσης. Και όταν η άνοδος του εθνικοσοσιαλισμού
άρχισε να απειλεί την πολιτική βιωσιμότητα του διεφθαρμένου πολιτικομιντιακού
συστήματος, με την έννοια ότι αποδυνάμωνε εκλογικά την ΝΔ και εκβίαζε την
πολιτική συνδιαλλαγή μαζί της στο όνομα του κινδύνου της Αριστεράς, ήρθε η ώρα
της ρήξης, αλλά κι ενός μεγάλου ρίσκου, που η κυβέρνηση αναγκάστηκε να πάρει υπό
την πίεση της τρόικα αλλά και το ένστικτο της πολιτικής της αυτοσυντήρησης.
Από τη
μία, οι υπογεγραμμένες δεσμεύσεις στους δανειστές – ανάμεσά τους και η ανάγκη
πρόσθετων μέτρων για το 2015-16, παρά το επικοινωνιακό θέατρο των τελευταίων
ημερών. Από την άλλη, οι
εξαντλημένες ανοχές της κοινωνίας στην οποία ήδη από το 2011, ο ένας στους 3, βρισκόταν,
σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, στον κίνδυνο της φτώχειας ή του κοινωνικού
αποκλεισμού. Μια κατάσταση lose-lose, την οποία η Δεξιά κυβέρνηση επιχειρώντας
να αντιστρέψει με βασικό κριτήριο την πολιτική και οικονομική της επιβίωση, θα
μπορούσε να ρισκάρει τα πάντα αρκεί να μην επιτρέψει την Αριστερά στην
κυβέρνηση.
Η
πανδεξιά συστράτευση στο άρμα της ΝΔ για την αποτροπή αυτού του «μοιραίου» δεν
θα μπορούσε να μην προσβλέπει στις ψήφους της ΧΑ και όχι μόνο. Ο Φαήλος
Κρανιδιώτης έγραφε πριν λίγους μήνες: «Η βάση των ΑΝ.ΕΛ. όπως και της Χρυσής
Αυγής είναι κυρίως δικοί μας άνθρωποι... Είναι απλά οργισμένοι, απελπισμένοι κι
αυτό τους οδηγεί σε επιλογές που θεωρούν πιο ριζοσπαστικές...». Άραγε τόσο
ριζοσπαστικές όσο και μία δολοφονία; Και ο Νίκος Μιχαλολιάκος, σε συνέντευξη στο Βεργίνα TV δεν απέκλειε, μια
μέρα πριν συλληφθεί, τη συνεργασία με τη ΝΔ σε επίπεδο κορυφής, θέτοντας βέβαια
τους δικούς του όρους.
Η
πολυκατοικία της Δεξιάς έχει πολλά διαμερίσματα, έχει ξενώνες, έχει ρετιρέ,
έχει υπόγεια και απ΄ότι φαίνεται έχει και μπουντρούμια. Το ζήτημα είναι να
μάθουμε να ξεχωρίζουμε τις κοινωνικές αναγκαιότητες από τις πολιτικές
σκοπιμότητες. Αλλά ούτως ή άλλως στη συνείδηση των πολιτών μια διεφθαρμένη Δημοκρατία
είναι δύσκολο να θεωρηθεί ως αδέκαστος τιμωρός μιας τρομοκρατικής οργάνωσης,
ακόμη και αν αυτή είναι ακροδεξιά και ναζιστική. Ούτε το σύστημα «καθαρίζει»
στέλνοντας το μπαλάκι στη Δικαστική Εξουσία. Διότι η Δικαστική Εξουσία έπρεπε
να έχει την δύναμη και την ανεξαρτησία να κάνει την δουλειά της και όταν
αντιμετωπίζει τις υποθέσεις ανομίας των κυβερνώντων.
Θα
μπορούσε όλο αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες να έχει τον τίτλο
«Αντώνης ή τα παιδιά της Δεξιάς στην εξουσία», αλλά στην πραγματικότητα και
παρά τις όποιες ενδεχόμενες θεατρικές προθέσεις, εδώ δεν πρόκειται για
παιδιά αλλά για τεκμηριωμένους εμπαθείς και τυχοδιώκτες της πολιτικής. Και έτσι
η κοινωνία μπορεί να βρεθεί εκτεθειμένη σε όλους τους φόβους και τους κινδύνους
της πολιτικής βίας και του διχασμού. Σε αυτή την κατεύθυνση, το λιγότερο που θα
μπορούσε να συμβεί είναι οι πρόωρες εκλογές.
Αυτό που
σίγουρα δεν συμβαίνει είναι μια ηρωική και ειλικρινής αντεπίθεση μιας μαχητικής
Δημοκρατίας κατά του φασισμού. Δεν είναι μια εκδοχή της Streitbare Demokratie, που εισηγήθηκε το 1937 ο
Γερμανός Karl Loewenstein, για μια πιο δυναμική μορφή δημοκρατικής
άμυνας απέναντι στους εχθρούς του δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως συνέβαινε στη
ναζιστική Γερμανία. Το Σύνταγμά μας είναι ισχυρό και επαρκές ώστε να τιμωρείται
το πολιτικό έγκλημα σε όλες του τις εκφράσεις. Το ζήτημα όμως είναι ότι το
πολιτικό έγκλημα δεν πρέπει να τιμωρείται επιλεκτικά, ούτε το ίδιο το Σύνταγμα να οδηγείται συχνά στα όρια της νομιμότητας ή και να παραβιάζεται από τους
κυβερνώντες.
Αυτό που
συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στη Δημοκρατία μας είναι σύνθετο και πρωτόγνωρο,
ξεπερνά τα στενά όρια της χώρας και η οργάνωση της αντιμετώπισής του χρειάζεται
σύνεση και ψυχραιμία, χρειάζεται περισσότερη πληροφόρηση και λιγότερη
προπαγάνδα. Χρειάζεται αλήθειες, τόλμη και αυτοπεποίθηση.
Σχετικές Αναρτήσεις:
Σχετικές Αναρτήσεις:
- Δυστυχώς, το να δολοφονείς δεν είναι μόνο να σκοτώνεις...
- Χρύσανθος Λ.: Με την Χρυσή Αυγή δεν μπορώ να συζητήσω πολιτικά...(?)
- Μάης 2012-Ιούνιος 2013: Από την «ώρα της αριστεράς» στην «ώρα της ακραιφνούς δεξιάς»;
- Τέσσερα χρόνια μετά και το ερώτημα παραμένει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου