Με λένε Δημοκρατία και δεν είμαι καθόλου καλά…

Λίγο καιρό μετά τις δηλώσεις συγκεκριμένου δημοσιογράφου περί «σοβαρότερης Χρυσής Αυγής», η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων επικρίνει έντονα την τηλεοπτική συμπεριφορά άλλων συγκεκριμένων δημοσιογράφων, που σχολίασαν με απαράδεκτους χαρακτηρισμούς την δικαστική απόφαση για μη προφυλάκιση τριών εκ των κατηγορουμένων της «Χρυσής Αυγής». Σχεδόν ταυτόχρονα, ο Πρωθυπουργός της χώρας, επηρεαζόμενος προφανώς από τις εμφυλιοπολεμικές σειρήνες στο περιβάλλον του, προβαίνει στις ΗΠΑ σε νέα πολωτική δήλωση: «Οι περιπτώσεις της Χρυσής Αυγής από τη μια πλευρά και μιας εξτρεμιστικής αντιπολίτευσης από την άλλη, που λέει ότι πρέπει να βγούμε από το ΝΑΤΟ, το ευρώ, την Ευρώπη...».

Αντιφασιστικές συγκεντρώσεις οργανώνονται σε όλην την χώρα, αλλά οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η «χρυσή» πελατεία επηρεάζεται συγκριτικά ελάχιστα ή μετακινείται κυρίως στους χώρους της άρνησης και της σιωπής. Και το κυριότερο, δεκάδες ερωτήματα παραμένουν ανοικτά: Για την ειλικρίνεια των πολιτικών προθέσεων μετά από τη μακρά πολιτική ολιγωρία και ενθάρρυνση της ανομίας και του ρατσισμού. Για το εύρος και τη νομιμότητα των παρακολουθήσεων σε πολιτικά κόμματα και πολίτες. Για την ενδεχόμενη βούληση της κυβέρνησης να ποινικοποιήσει γενικότερα τον διαφορετικό λόγο και συμπεριφορά απέναντι στην κυρίαρχη οικονομική και εξωτερική πολιτική της χώρας.

Δεν έχει σημασία αν η αιτία για τον όψιμο αντιφασισμό της κυβερνώσας Δεξιάς είναι ο ξένος παράγοντας, όπως δήλωσε ο κ.Ρουπακιώτης, ή αν είναι η εκλογική αγωνία για την επιβίωση των κυβερνητικών εταίρων. Δεν έχει σημασία αν όλη αυτή η αμφιλεγόμενης νομιμότητας και πρόχειρα στημένη επιχείρηση, όπως αναγνωρίζουν έγκριτοι νομικοί και συνταγματολόγοι, τελικά οδηγήσει σε μπούμερανγκ και εντέλει σε ανανεωτικό λίφτινγκ του χώρου της ακροδεξιάς.

Σημασία έχει ότι όλοι αυτοί οι πολιτικοί τυχοδιωκτισμοί της εξουσίας καθώς και οι αντιδράσεις που προκαλούν, αναπτύσσονται ακριβώς στη θέση ενός ελλείποντος δημιουργικού και παραγωγικού πολιτικού λόγου για την βιώσιμη διαχείριση της καθημερινότητας του πολίτη, που συνεχίζει να αφανίζεται οικονομικά, ψυχολογικά και βιολογικά. Σημασία έχει ότι η κυβέρνηση υλοποιεί τυφλά και κυνικά παράλογες ξένες εντολές και ότι στην ουσία αντιπολίτευση δεν υπάρχει.

Μετά το 1974, η Δημοκρατία στον τόπο μας βαίνει προς νέα ολοκληρωτική ματαίωση αν η κάθαρση του πολιτικού συστήματος δεν προχωρήσει και δεν συμβεί σύντομα οικονομική σταθεροποίηση και ανάκαμψη –  με όποιο κόστος. Για το πρώτο ζητούμενο κύριος εγγυητής φαίνεται να κατοχυρώνεται η Δικαιοσύνη. Για το δεύτερο ζητούμενο μοναδικός εγγυητής μπορεί να είναι ο ενεργός πολίτης με την κινητοποίηση και την παρέμβασή του.

Με κάθε τίμημα η  Δημοκρατία μας πρέπει να απεξαρτηθεί από την διαπλοκή και τη διαφθορά, να επανενταχθεί στο πολιτικό σύστημα και να το αναμορφώσει. Πριν είναι πάλι πολύ αργά...

Φωτο: Ο Περικλής αγορεύων στην Πνύκα, του Philipp von Foltz (1860)

Δ. Τρικεριώτης (Follow on Twitter)