Από
τη στιγμή που οι θεσμοί με τα υπερ-συνταγματικά μνημόνια και τις υπερ-κοινοβουλευτικές πράξεις και διατάγματα παύουν να λειτουργούν σαν τροχοπέδη στη
βίαιη ανακατανομή του πλούτου προς την κορυφή της πυραμίδας, παύει
σταδιακά να λειτουργεί και η Δημοκρατία σαν αναγκαία συνθήκη για να κυβερνηθεί
ο τόπος – για την πολιτική, αλλά και για τον πολίτη.
Πώς αλλιώς θα ήταν δυνατόν ένας υπουργός Οικονομικών να δηλώνει ότι από τον μεγάλο
πλούτο, από τον οποίο πολλά δις θα έπρεπε να έχουν ήδη εισρεύσει στα κρατικά
ταμεία, έχουν ελεγχθεί ελάχιστες πηγές και έχουν εισπραχθεί
μόλις 5 εκ. και παρά την προκλητική ολιγωρία να ανταποκριθεί στο καθήκον της
φορολογικής δικαιοσύνης να παραμένει στη θέση του; Αυτό μπορεί να γίνεται διότι στην ουσία ούτε η
καταπολέμηση της ανισότητας θεωρείται προτεραιότητα και αναγκαία συνθήκη για
την επίτευξη του τύπου ανάπτυξης που η τρόικα οραματίζεται για την Ελλάδα.
Αλλά μάλλον δεν
μπορούμε να μιλάμε για κανένα τύπο ανάπτυξης, αν λάβουμε υπόψη τα πρόσθετα
μέτρα λιτότητας, που η συγκυβέρνηση θα κληθεί άμεσα να υποστηρίξει, και την
παγίωση της αδυναμίας των τραπεζών να αναδιοργανωθούν προς όφελος της
πραγματικής οικονομίας, αλλά και το ενδεχόμενο να χρειαστούν και νέα κονδύλια(από
πού;) για τη διάσωσή τους. Επίσης να λάβουμε υπόψιν ότι στο πλαίσιο της άνισης
κατανομής των βαρών της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας αναπτύσσονται σήμερα
στους κόλπους της ίδιας της κοινωνίας με πιο
έντονο τρόπο από παλιά δύο σημαντικές αντιθέσεις.
Η πρώτη ανάμεσα σε μια λιγότερο
ανταγωνιστική κρατικοδίαιτη κοινωνική ομάδα και σε μια ανεξάρτητη και πιο παραγωγική
οικονομικά κοινωνική ομάδα που εκβιάζεται από το κράτος είτε να συντηρεί την
πρώτη, είτε να περιθωριοποιείται. Η
δεύτερη αναπτύσσεται με δραματικό τρόπο ανάμεσα στις διαφορετικές ηλικιακές
ομάδες σε σχέση με την εργασία και την παραγωγή. Ειδικότερα το χάσμα των γενεών
εκφράζεται έντονα τόσο πολιτικά με τις εκλογικές προτιμήσεις, όσο και
οικονομικά με δραματικό τρόπο στα ποσοστά ανεργίας και την κατάσταση εργασίας.
Δεν θα ήταν υπερβολή
αν λέγαμε ότι στα άκρα αυτών των αντιθέσεων υπάρχουν δύο ολότελα διαφορετικές
χώρες: η Ελλάδα του χθες και του σήμερα στο ένα, η Ελλάδα του αύριο στο άλλο.
Η
σταθεροποίηση της χώρας πάνω στις οικονομικές ακρότητες και τις αντιθέσεις μπορεί
να μοιάζει με αναγκαστική προσγείωση στην έρημο, αλλά δεν πρέπει να την αφήσουμε να
εξελιχθεί σε συντριβή της κοινωνίας. Η πολιτική σταθερότητα προβάλλεται σαν
προϋπόθεση επιβίωσης, αλλά η ρητορική κυβέρνησης και αντιπολίτευσης δεν αφήνουν
πολλά περιθώρια για αυτήν. Υπό το βλέμμα και τις επιρροές του ξένου
παράγοντα, οι εξελίξεις για την πολιτική επιβίωση της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του
ΣΥΡΙΖΑ, προϊδεάζονται πράγματι εξαιρετικά «ταραχοποιές».
Ωστόσο γνωρίζουμε
ότι στο σημερινό πλαίσιο, ακόμη και οι εκλογές αποκτούν σχετική σημασία για τις
επόμενες κυβερνήσεις όταν οι προηγούμενες τις έχουν ήδη δεσμεύσει στις βασικές
πολιτικές για όλη τους την θητεία ή και παραπέρα. Παρ΄όλ΄αυτά το βασικό
επιχείρημα μιας αδέσμευτης πολιτικής σήμερα πρέπει να είναι ότι δεν μπορεί να
υπάρξει εναλλακτική πρόταση σε μια συνταγή που η ίδια δεν συνιστά εναλλακτική
στο αδιέξοδο. Διότι δεν μπορεί να οργανωθεί μια πραγματική εναλλακτική απέναντι σε
μια φαινομενική εναλλακτική.
Εκτός αν
νομίζουμε ότι το να πληρώνεις φόρους για εισοδήματα που δεν αποκτάς συνιστά μορφή
φορολογικής δικαιοσύνης και εδραιώνει υγιές επενδυτικό κλίμα. Αν δεχόμαστε ότι
είναι παραγωγικό να φορολογείσαι για περιουσία που δεν σου αποδίδει τίποτε και
μάλιστα με βάση εξωπραγματικούς και αυθαίρετους τρόπους υπολογισμού της αξίας. Ή
αν έχουμε την πεποίθηση ότι έχει προοπτική διεξόδου να συνεχίζουμε
να χρεωνόμαστε με νέα δάνεια όταν δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε τα παλιά.
Αν δηλαδή
ακόμη και τώρα, μετά από 3,5 χρόνια επώδυνου και καταστροφικού πειραματισμού,
θεωρούμε ότι αυτή ήταν και παραμένει η πιο ασφαλής συνταγή για να
διαχειριστούμε την κρίση και να βγούμε από τα αδιέξοδο, τότε έχουμε
απενεργοποιήσει τη λογική μας, σαν πολίτες και σαν κράτος. Η Κριστίν Λαγκάρντ
δεν χάνει ευκαιρία να αναφέρεται έμμεσα στα λάθη του μνημονίου του 2010,
ακόμη και αν τα δικαιολογεί στο όνομα της μη μετάδοσης της Ελληνικής κρίσης και
της διάλυσης της ευρωζώνης, που τότε δεν είχε τείχος προστασίας και στην οποία
δεν είχε προχωρήσει η ιδέα της τραπεζικής ένωσης. Έτσι ακόμα και το ΔΝΤ αναλαμβάνει με τον τρόπο του και από
την πλευρά του, τις ευθύνες για τις δραματικές επιπτώσεις που έχει η
παρατεταμένη ύφεση στη χώρα μας.
Σε
παλαιότερη ανάρτηση έκανα μια
παρατήρηση, που πιστεύω ότι εξακολουθεί και σήμερα να ισχύει: «Η Ελληνική θυσία μπορεί να
έχει διπλό ρόλο και αντίκτυπο. Θυσία μέσα από την παραμονή στο ευρώ με
ισοπεδωτική και τιμωριτική λιτότητα, ώστε να αποτραπεί το υπέρμετρο οικονομικό
κόστος της εξόδου και οι κίνδυνοι εξάπλωσης. Θυσία μέσα από την έξοδο από το
ευρώ με τα δεινά της ανασυγκρότησης στο εσωτερικό, που όμως λόγω της τεράστιας
αναστάτωσης στο εξωτερικό θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν άλλοθι ή
επιχείρημα για τη διάλυση της Ευρωζώνης».
Σχετικές
Αναρτήσεις:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου