Πενήντα μέρες μετά, αλήθεια, ποιός ξέρει?...

50 μέρες μετά την προσφυγή στο πακέτο στήριξης ο Πρωθυπουργός δηλώνει, «Ποιος ξέρει, ίσως η Ελλάδα να ηγηθεί μιας ευρύτερης ευρωπαϊκής ατζέντας μεταρρυθμίσεων, ούσα η πρώτη (που μπήκε σε αυτές λόγω της κρίσης) και ούσα η πρώτη που θα εξέλθει (από την κρίση)»


Αλήθεια ποιός μπορεί να ξέρει αφού το πείραμα είναι ακόμη σε εξέλιξη και τα πειραματόζωα δείχνουν απρόσμενα υπνωτισμένα να αποδέχονται την...
 ισχνή τους μοίρα. Πάντως, έστω υπνωτισμένα από την μεσμεριστική δύναμη Κυβέρνησης και μεγάλου μέρους του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου, αρχίζουν να υποψιάζονται και να ανησυχούν .

Διότι ανήκουν στη μοναδική χώρα της ευρωζώνης με κρίση κρατικού χρέους που, μέχρις στιγμής, χρηματοδοτήθηκε από το ΔΝΤ. Κι αυτό έχει σημασία διότι η παρουσία του ΔΝΤ θεωρήθηκε απαραίτητη από τους Ευρωπαίους για την εφαρμογή των κοινωνικών περικοπών που ήταν και η μόνη απτή και βιώσιμη πραγματικότητα αυτών των 50 ημερών. Δηλαδή η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων και η προσαρμογή του ασφαλιστικού με αυταρχικό και σε πολλές περιπτώσεις άδικο τρόπο.

Διότι ενώ η γενική κατακραυγή κατά της πολύχρονης πολυκομματικής και κοινωνικής διαφθοράς οδήγησε σε αναγκαστική κινητοποίηση κάποιων κρατικών μηχανισμών απονομής «δικαίου», η αποτελεσματικότητα και τα πραγματικά κίνητρα δεν έχουν ακόμη κριθεί. Και ενώ για άλλες περιπτώσεις τα προεδρικά διατάγματα έρχονται σε χρόνο μηδέν, εδώ το μέλλον των ενδεχόμενων εκδικάσεων προβλέπεται μακρόν.

Διότι ενώ διαμηνύεται στο λαό ότι γνώμονες των πολιτικών κυβερνητικών επιλογών είναι το συμφέρον, η σωτηρία και η εξασφάλιση του μέλλοντος του, μεθοδεύονται οικονομικές συμφωνίες στις οποίες, κάτω από το βάρος της οικονομικής εξάρτησης, ο σεβασμός της «εθνικής» ανεξαρτησίας κινδυνεύει να αμφισβητηθεί (για ό,τι κι αν αυτή η ίδια η έννοια «εθνικό» μπορεί ακόμη να σημαίνει στο γνωστό παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον). Κι εκείνη η φράση «όποιος χρωστά, δεν μπορεί να είναι ελεύθερος», είναι πραγματικά πολύ ανησυχητική κι επικίνδυνη αν εκείνος που την είπε την πιστεύει και καθοδηγεί τις επιλογές του.

Διότι σε μία κοινοβουλευτική δημοκρατία, η κριτική της κοινωνίας για το ενδεχόμενο μιας λανθασμένης πολιτικής της κυβέρνησης που θα μπορούσε να οδηγήσει σε απλό μεταχρονισμό της χρεωκοπίας και μάλιστα σε δυσμενέστερη διαπραγμάτευση της αναδιάρθρωσης ενός ακόμη μεγαλύτερου χρέους, δεν μπορεί να διώκεται ποινικά. Σε μια δικτατορία είναι και φυσικό και συμβατό. Σε μία δημοκρατία, όχι. Αυτά τα φιδίσια αυγά, πιστεύω, ότι ο πρωθυπουργός πρέπει να τα σπάσει και να τα πετάξει στα σκουπίδια.

Ανησυχεί και δοκιμάζεται, λοιπόν, ο λαός και προτιμά την αλήθεια από οποιεσδήποτε προσπάθειες φίμωσης ή νεο-greek statistics. Κανείς Έλληνας Πρωθυπουργός, ειδικά ο σημερινός που του έλαχε να άρει το Φορτίο αλλά και την Ευκαιρία, δεν θα ήθελε να περάσει στην Ιστορία σαν τίποτε άλλο παρά σαν αγωνιστής για έναν λαό στον οποίο οι περισσότεροι δεν είναι ούτε απατεώνες, ούρε αρακτοί αλλά αντίθετα ικανοί και τουλάχιστον ισάξιοι με τους ξένους ανταγωνιστές τους. Το στοίχημα κερδίζεται μόνο με την αλήθεια.



Δ. Τρικεριώτης