Ζούμε μια βίαιη μεταβατική φάση παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης της οποίας η βιαιότητα απειλεί, προς το παρόν, μόνο το βιοτικό επίπεδο των εμπλεκομένων χωρών. Βιαιότητα με μέτρα σκληρά, άδικα και απάνθρωπα που εξαφανίζουν και την τελευταία αυταπάτη σχετικά με το «ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού»...
Αλλά αυτή η σκληρότητα των μέτρων και η κοινωνική αστάθεια που η εφαρμογή τους προαναγγέλει είναι από μόνες τους αιτίες αναίρεσης για τους όρους διαχείρισης της κρίσης και στοιχεία αβεβαιότητας, με συνέπειες αναίρεσης, για τη δυνατότητα εφαρμογής ειδικά για χώρες όπως η δική μας και η Ισπανία.
Οι πολιτικές ηγεσίες δεν μπορούν να διαχειριστούν τις εξελίξεις. Θεωρούνται μέρος του προβλήματος και τα γεγονότα διαρκώς τις ξεπερνούν. Τα υπέρογκα κονδύλια των «συν-αποφασισμένων» λύσεων φαίνεται ότι δεν αρκούν και ότι πρόσθετα γαλαντόμα κονδύλια δεν θα είναι πλέον εύκολα διαθέσιμα. Και από την «δυσκολία» δεν φαίνεται τελικά να εξαιρείται ούτε κι αυτό το ίδιο το ΔΝΤ.
Το ζεστό χρήμα, που το έχει ανάγκη η καθημερινή πραγματική οικονομία για να κινηθεί και να παράγει πλούτο και ελπίδα είναι άπιαστο όνειρο. Κι ενώ μελέτες, όπως η πρόσφατη εξαιρετική μελέτη του Ευρωβαρόμετρου για την επιχειρηματικότητα στην Ευρωπαική ένωση, θα έπρεπε να αξιοποιούνται από τις πολιτικές ηγεσίες για τη χάραξη αναπτυξιακών πολιτικών, οι παρούσες οικονομικές συνθήκες τις καθιστούν ανενεργείς.
Το σύστημα λοιπόν καταρρέει, η ένωση της Ευρώπης καταρρέει και η Αμερικανική οικονομία ακόμη βιώνει την κρίση της. Επιπλέον η κατάρρευση χωρών, όπως η Ουγγαρία, τροφοδοτούν αρνητικά την τραπεζική κρίση. Σε αυτήν την ατμόσφαιρα-noir, πληθαίνουν και σχεδόν κυριαρχούν οι τεκμηριωμένες αναλύσεις για την αναδιάρθρωση των δημόσιων χρεών, που μήνα με τον μήνα γιγαντώνονται. Αναδιάρθρωση, η οποία προτείνεται σαν η μόνη πιθανή, εναλλακτική και εφικτή λύση.
Η όλη κατάσταση είναι ένα εξαιρετικά σύνθετο πρόβλημα, μια πολυπαραγοντική εξίσωση με ορατές και κρυφές παραμέτρους, ένας γόρδιος ίσως δεσμός, που όμως σε καμμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να τον «λύσουν» κάποιες άλλες ηγεσίες, δικαιώνοντας τον Karl von Klausewitz, που στο βιβλίο «Περί του Πολέμου» γράφει:
«Τέλος, η τελική απόφαση ενός ολόκληρου πολέμου δεν πρέπει να θεωρείται σαν κάτι απόλυτο. Συχνά, το νικημένο κράτος βλέπει στην ήττα του μάλλον ένα πρόσκαιρο κακό, στο οποίο μπορούν να προσφέρουν θεραπεία οι μεταγενέστερες πολιτικές περιστάσεις. Είναι προφανές πως κι αυτό μειώνει σε μεγάλο βαθμό τη βιαιότητα της έντασης και τη σφοδρότητα της προσπάθειας.»
Klausewitz Κ. Περί του Πολέμου (Μετ. Ξεπουλιά Νατάσσα), Εκδ. ΝΑΝΙΑΣ, Θεσσαλονίκη 1999» , Τόμος Α΄: σ. 40
Δ. Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου