Το ταμπούρλο του Όσκαρ ξαναχτυπά...?

Αυτό που εύλογα μονοπώλησε το ενδιαφέρον τις δυο τελευταίες «Συννεφιασμένες Κυριακές» για το πολιτικό σύστημα, ήταν ο βαθμός και ο χαρακτήρας της αποστασιοποίησης του εκλογικού σώματος. Στην παρούσα συγκυρία το στατιστικό σύνολο «αποχή-άκυρα-λευκά», σε ποσοστά και απόλυτους αριθμούς, θα πρέπει να θεωρηθεί σαν το βαρόμετρο της αποξένωσης που αισθάνεται ο έλληνας πολίτης από τις διαδικασίες και την ουσία των αποφάσεων που ενώ αφορούν το παρόν και το μέλλον του συνιστούν στην πραγματικότητα «εισαγόμενη» πολιτική για την οποία δεν είχε δώσει εξαρχής την εντολή του στην κυβέρνηση...

Ωστόσο αυτή η πολιτική συνεχίζει να εφαρμόζεται και από την εφαρμογή της το μοναδικό απτό αποτέλεσμα εξακολουθεί να είναι η πτώση του βιοτικού επιπέδου του έλληνα πολίτη χωρίς αυτή να φαίνεται ότι μπορεί να αντισταθμίσει την αυξητική τάση του χρέους και το βάθαιμα της ύφεσης. Οι όποιες θυσίες απλώς συμβάλλουν στην επιστροφή του μεγαλύτερου δυνατού μέρους των δανειακών υποχρεώσεων για το μεγαλύτερο δυνατό χρονικό διάστημα αναβάλλοντας έτσι απλά την ελεγχόμενη χρεοκοπία στην καλύτερη περίπτωση. Ο βασικός παράγοντας αποσταθεροποίησης και άρα επιτάχυνσης αυτής της πορείας είναι η κοινωνική αστάθεια δηλ. η αδυναμία για κοινωνική συναίνεση.

Τα αποτελέσματα των περιφερειακών και δημοτικών τοπικών εκλογών έδωσαν στην κυβέρνηση μια σχετική και εύθραυστη πολιτική νομιμοποίηση που όμως δεν αρκεί χωρίς επιπλέον επισφαλείς κομματικές συμμαχίες. Η πολιτική και κοινωνική αστάθεια είναι σε εξέλιξη και η ταχύτητα των πολιτικών εξέλιξεων φαίνεται να ακολουθεί την πορεία ανάλογων εξελίξεων που συνέβησαν σε χώρες που ζητήθηκε η ανάμιξη του ΔΝΤ. Το κρίσιμο θέμα είναι ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα με τα φθαρμένα πρόσωπα και το κυριότερο με τις προβλέψιμες πλέον αναποτελεσματικές πρακτικές δεν έχει ούτε την εμπιστοσύνη της κοινωνίας ούτε καν εισακούγεται από το 65% των Ελλήνων. Κατοχυρώνεται στη συνείδηση του κόσμου σαν ένα σύστημα γερασμένο και ανοίκειο, χωρίς ετοιμότητα, λύσεις και αντανακλαστικά.

Μπορεί ωστόσο και στο πλαίσιο ενός τέτοιου πολιτικού συστήματος μια κυβέρνηση να συνεχίζει να κυβερνά και ως μειοψηφία εφόσον έχει να στηρίζεται σε ένα σκληρό κομματικό και συνδικαλιστικό πυρήνα με πλοκάμια στην εκλογική πελατεία, την κρατικοδίαιτη «επιχειρηματικότητα» και την αμοιβαία υποστήριξη και κάλυψη από την πλειοψηφία των ΜΜΕ. Παρότι μειοψηφική μπορεί να απαρτίζει ένα δίκτυο εξουσίας αυταρχικό και πανίσχυρο, που επιπλέον αντλεί δύναμη κι από έναν «ολιγαρχικό διεθνισμό», ο οποίος έχει επιδοθεί, για τους δικούς του στόχους, στην ανελέητη καταστροφή και πτώχευση των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμμάτων σε όλες τις αναπτυγμένες κοινωνίες. Ο μέσος πολίτης στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Αμερική, σε όλες τις αναπτυγμένες κοινωνίες, μετατρέπεται σε έναν «κοσμοπολίτη» με κοινό συμφέρον την υπεράσπιση ενός αξιοπρεπή, δίκαιου, δημοκρατικού και πολιτισμένου τρόπου ζωής. Ένας κοσμοπολίτης που έχει βυθιστεί σε ένα κοκτέιλ χρεών και ελλειμμάτων που δεν γνώριζε ότι τον πότιζαν χρόνια για να το πίνει τώρα βασανιστικά εις υγείαν της επερχόμενης οικονομικής του εξαθλίωσης.

Αυτό που έχει επίσης ενδιαφέρον, στο εξής του δικού μας μικρόκοσμου, είναι ότι η πολιτική πίεση αρχίζει να μεταφέρεται και στη «μικρή περιοχή» του κομματικού πελατειακού κράτους. Στο απόρθητο ταμπού του μεταπολιτευτικού φαρσο-κράτους. Στον προστατευόμενο πυρήνα που κινδυνεύει να αρχίσει να συμπιέζεται και να καταστρέφεται κάτω από την πίεση των δανειστών. Οι καθησυχαστικές δηλώσεις πανικού για τις απολύσεις στο Δημόσιο μάλλον στους δανειστές απευθύνονταν. Και η όποια ενδεχόμενη επιμήκυνση - αναδιάρθρωση του χρέους υπό την πίεση αυτής της εκλογικής πελατείας θα μπορούσε και να επισπευθεί. Μια εκλογική πελατεία που είναι απαραίτητη ώστε μειοψηφικά να «κυβερνούν» ή να «συγκυβερνούν» επί μιας μη ελεγχόμενης αμέτοχης αλλά εν δυνάμει συμμετοχικής πλειοψηφίας. Συντηρώντας ένα μοντέλο «διακυβέρνησης» που με τη σειρά του τροφοδοτεί μια αναπόφευκτη «κρίση δημοκρατίας». Αυτό που επωάζεται στο κοινωνικό περιβάλλον του «Αγίου Παντελεήμονα» στην ουσία ενθαρρύνεται από το σημερινό τρόπο διακυβέρνησης.

Άραγε η σταδιακή εδραίωση ακόμη περισσότερο αυταρχικών δομών εξουσίας θα μπορούσε να είναι μόνο μια απεφευκτέα συνέπεια της οικονομικής κρίσης, όπως δήλωνε πριν από μερικούς μήνες ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, ή τελικά κι ένα καθοδηγούμενο σχέδιο που βλέπει αυτήν την αυταρχικότητα σαν προυπόθεση για την ολοκλήρωση της λεηλάτησης των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμμάτων;

Στο αριστούργημα του Γκύντερ Γκρας «Το τενεκεδένιο ταμπούρλο», ένα παιδί, ο Όσκαρ, αρνείται να μεγαλώσει σε έναν παράλογο κόσμο που κυριαρχούν ο φόβος, η ανασφάλεια, η ισοπέδωση της ανθρώπινης προσωπικότητας και η έλλειψη της προοπτικής. Θα μπορούσα να τον φανταστώ να περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας, και όχι μόνο, κτυπώντας προειδοποιητικά, ρυθμικά και μονότονα το ταμπούρλο του. Θα μπορούσα επίσης να φανταστώ ότι παρά την εκνευριστική του επιμονή κανείς από αυτούς που θά’πρεπε να τον ακούσει δεν τον ακούει.


Δημήτρης Τρικεριώτης