Με το νέο αυτό μηχανισμό η ευρωπαϊκή επιτροπή θα μπορεί να επεμβαίνει ελέγχοντας τους κρατικούς προϋπολογισμούς των μελών-κρατών αλλά και να επιβάλλει πρόστιμα στις κυβερνήσεις που εκτροχιάζονται από την εκπλήρωση των προβλεπόμενων στόχων στα ποσοστά των ελλειμμάτων τους. Ένα νέο σημαντικό και κρίσιμο σημείο θα είναι ότι αυτοί οι ίδιοι οι ιδιώτες χρηματοπιστωτές θα κληθούν να αναλάβουν μέρος του οικονομικού ρίσκου απέναντι στα κράτη-οφειλέτες τους με στόχο τον καταμερισμό της ευθύνης και την ελάφρυνση του οικονομικού βάρους από τους φορολογούμενους.
Σε μια τέτοια ενδεχόμενη εξέλιξη μένει να δειχθεί ποιές θα είναι οι πρόσθετες οικονομικές απαιτήσεις των πιστωτών και ποιο το επιβαρυμένο κόστος για τους χρεωμένους. Με δυο λόγια, ποιο θα είναι τελικά το οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό κόστος μιας τέτοιας «συν-ευθύνης». Κι αυτό που φαίνεται σαν πιο πιθανό για μετά το 2013, αν όχι ενωρίτερα, είναι ότι θα έχει τεθεί το πλαίσιο για την αναδιάρθρωση των μη βιώσιμων χρεών όπως το δικό μας. Κι επιπλέον ότι θα έχει τεθεί και το πλαίσιο για τη νομότυπη επέμβαση των ευρωπαίων στη διαμόρφωση της οικονομικής και κατ΄ επέκταση κοινωνικής πολιτικής στη χώρα μας. Με άλλα δυο λόγια, ο νέος μόνιμος έκτακτος μηχανισμός θα σημάνει για την περίπτωση της υπερχρεωμένης Ελλάδας την παρατεταμένη απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας .
Σε αυτά τα πλαίσια ο λόγος για εθνικές εκλογές δεν είναι «τα διλήμματα» που ενδεχομένως εκφράζουν μικροκομματικές επιδιώξεις ή και προσωπικές φιλοδοξίες κι αδιέξοδα. Ο λόγος δεν είναι μόνο η προφανής αδυναμία για τη χάραξη αποτελεσματικής πολιτικής για διέξοδο από την κρίση ούτε η ανασφάλεια που την συνοδεύει. Ο λόγος είναι αντικειμενικός και εθνικής σημασίας. Ο έλληνας πολίτης πρέπει να πάρει θέση για τις πολιτικές που ασκούνται σήμερα ή προτείνονται σαν εναλλακτικές γιατί αυτές αφορούν την πραγματικότητα για τις επόμενες δεκαετίες στη χώρα του. Αν δεν υπήρχε το πολιτικό θάρρος να του δοθεί εξαρχής αυτή η ευκαιρία τώρα αυτή δίνεται υπό την πίεση των καταστάσεων που η πολιτική εξουσία είτε δεν είχε την ωριμότητα να προβλέψει είτε δεν είχε την πολιτική ευθύτητα και ειλικρίνεια να παραδεχθεί στο κατάλληλο για τη χώρα timing.
Η περαιτέρω κορύφωση της διαφθοράς το 2010 αποδεικνύει με τον πιο αποστομωτικό τρόπο ότι η σημερινή κυβέρνηση, ως σύνολο, δεν μπορεί να διαθέσει ούτε την απαιτούμενη πειθώ ούτε το περίσσευμα αρετής, δικαίου και αποφασιστικότητας που χρειάζονται σήμερα. Το αν αυτές οι εθνικές κάλπες οδηγούσαν σε κάποιο σχήμα συνεργασίας ή όχι είναι το δευτερεύον. Ίσως να ήταν και η καλύτερη λύση με την έννοια του «συλλογικότερου» στην ευθύνη των πολιτικών και τη συναίνεση των πολιτών. Ούτως ή άλλως και σε αυτήν την περίπτωση «ελληνική» ακυβερνησία δεν θα υπήρχε περισσότερο από τώρα.
Ο στόχος είναι να κατορθώσουμε, μέχρι το 2013, να ξεπεράσουμε τις πολιτικές και τις νοοτροπίες της «λογιστικής διεκπεραίωσης». Κι ο στόχος αυτός μπορεί να εκπληρώνεται πιο αποτελεσματικά με περισσότερη πειθώ και λιγότερους εκφοβισμούς κι εξαναγκασμούς, με όραμα και κοινωνική ευαισθησία. Για να μην θυμίζει εκείνη η χρονιά τον στίχο του Σαββόπουλου από το «Δημοσθένους λέξις», «Κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει...».
Δημήτρης Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου