Περί «χρησίμων ηλιθίων» και «ευφυών βλακών»...

Ποιοι «πρόθυμοι ηλίθιοι» εύχονται να αποτύχει ο ευφυής υπουργός – όπως ο κ. Στουρνάρας πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του για να κρίνει τους άλλους ως βλάκες; Ο χαρακτηρισμός «χρήσιμος ηλίθιος» – που δεν έχει αποδειχθεί ότι ανήκει στον Λένιν – αποδίδεται σε εκείνους τους αφελείς που «παρασυρμένοι» εκφράζονταν θετικά για καταπιεστικά καθεστώτα. Βέβαια πρόθεση του κ. Στουρνάρα ήταν να υβρίσει εκείνους που δεν πιστεύουν την ρητορική και τις πρακτικές του «success story». Αλλά η μεταφορά ήταν άστοχη, εκτός κι αν ο κ. Στουρνάρας αυτοσαρκαζόταν για την μέχρι σήμερα ανικανότητά του, παρασυρμένος από την δική του «βλακεία»...

Για το «νέο κέντρο»; Με αφορμή ένα κείμενο του Ν. Ράπτη.

Λίγος πολιτικός χρόνος μένει στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία και τα ερείσματά της για να αναβάλλουν «το μοιραίο», που είναι και η τυπική κατάρρευση του παλαιοκομματισμού και της φαυλοκρατίας. Στο γνωστό περιβάλλον της αποτυχίας του οικονομικού προγράμματος – που απλώς προσθέτει νέα βάρη ανανεώνοντας ποσά και ημερομηνίες – το κρίσιμο πια ζήτημα είναι η προετοιμασία της επόμενης πολιτικής ημέρας, που σύντομα θα προκύψει μετά από μια πιθανή νέα «δίδυμη» εκλογική αναμέτρηση. Και με βάση τους σημερινούς συσχετισμούς, θα πρέπει να σκεφτόμαστε σε βάθος ορίζοντα που θα περικλείει και ένα πολύ πιθανό ασταθές μετεκλογικό πολιτικό κλίμα...

Πίσω από τον θάνατο τους…

Είναι ή όχι η ζωή το υπέρτατο αγαθό; Είναι ή όχι πρώτιστο καθήκον της πολιτείας η προστασία της σωματικής και ψυχικής υγείας των πολιτών; Είναι ο άνθρωπος μέτρο των πάντων ή όχι; Σε τίποτε απ' αυτά δεν μπορούμε πια να συμφωνήσουμε. Μια άβυσσος ανοίγεται σιγά-σιγά και διχάζει κάθετα την ελληνική κοινωνία. Ένα σχίσμα αξιών ανοίγεται σαν καταπακτή κάτω από τα πόδια μας και κινδυνεύει να καταπιεί όλην την χώρα, όσο εκείνη συνεχίζει να καταπίνει τη ζωή και το μέλλον των παιδιών της…

Εξ αμελείας...

Για κάποιους η ζωή είναι αλλού. Έτσι ήταν κι έτσι θα' ναι. Και για κάποιους άλλους, σήμερα, αυτές τις πονηρές ημέρες, μπορεί ο θάνατός σου να είναι η δική τους ζωή. Έτσι τυχαία. Μες στη γενική αποδιοργάνωση και τον αποσυντονισμό πολιτικής και καθημερινότητας όλα είναι δυνατά. Έτσι είναι, αλλά αυτός ο κανιβαλισμός είναι σάρκα απ’ τη σάρκα της κρίσης...

Ιστορικοί συνειρμοί από το ταξίδι Σαμαρά στις ΗΠΑ: η έκθεση Π.Α.Πόρτερ

Ελλάδα 1947: Ο εμφύλιος μαίνεται πάνω στα ερείπια που άφησαν ο Β’ΠΠ και η γερμανική θηριωδία. 

Ελλάδα 2013: Η χώρα βιώνει έναν οικονομικό πόλεμο χωρίς προηγούμενο. Αδύναμη να αντιδράσει βάλλεται από τα συμφέροντα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και του Γερμανικού εθνικισμού. Η κοινωνία προσπαθεί μάταια να ανασυγκροτηθεί πάνω σε οικονομικά ερείπια καθώς νέα στοιβάζονται πάνω στα παλιά.

Το ταξίδι Σαμαρά στις ΗΠΑ θέτει έστω με έμμεσο τρόπο το ζήτημα της ελληνικής έκκλησης για μια νέα μεγάλη οικονομική βοήθεια. Αλλά τώρα, όπως και τότε, ζητείται πάλι ένα θαύμα για την Ελλάδα, όπως αυτό για το οποίο έγραφε στην αναφορά του ο Πωλ Α. Πόρτερ, απεσταλμένος του Χάρυ Τρούμαν στην Ελλάδα...

Για αυτό το κράτος ή όλα για όλα για την οικογένειά μου;

Μισθωτοί, συνταξιούχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, μικρομεσαίες επιχειρήσεις δείχνουν να έχουν παγιδευτεί σε μια αξεπέραστη συνθήκη. Μπροστά σε ένα φθινόπωρο αναπόφευκτων και ενδεχομένως ανατρεπτικών εξελίξεων, όλοι οι φορολογούμενοι πολίτες και μαζί τους η χώρα δείχνουν να έχουν παγιδευτεί περισσότερο από όσο ποτέ στα έξι χρόνια της κρίσης στην παγίδα μιας στάσης και μιας συνείδησης που σημαδεύτηκαν από τη χαμένη μάχη της αξιοπιστίας στο εσωτερικό της χώρας...

Το τέλος του κοινωνικού αυτοματισμού...

Ποτέ άλλοτε από το ‘74 και ύστερα η δημοκρατία μας δεν ήταν τόσο γυμνή και ευάλωτη. Οι πολιτικοί μας πιο παθητικοί απέναντι στην διάλυση του κοινωνικού ιστού, η μεσαία τάξη πιο ενδοτική και μοιραία απέναντι στην καταστροφή της. Αλλά ακόμη και σε αυτόν τον πάτο, που κάθε μέρα τον αισθάνονται όλο και περισσότεροι Έλληνες, υπάρχει μια θετική πλευρά. Με μια λέξη η «απομυθοποίηση» σαν μέσου γνώσης, αυτογνωσίας, αλλά και προαπαιτούμενου για δράση και απελευθέρωση...