Για αυτό το κράτος ή όλα για όλα για την οικογένειά μου;

Μισθωτοί, συνταξιούχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, μικρομεσαίες επιχειρήσεις δείχνουν να έχουν παγιδευτεί σε μια αξεπέραστη συνθήκη. Μπροστά σε ένα φθινόπωρο αναπόφευκτων και ενδεχομένως ανατρεπτικών εξελίξεων, όλοι οι φορολογούμενοι πολίτες και μαζί τους η χώρα δείχνουν να έχουν παγιδευτεί περισσότερο από όσο ποτέ στα έξι χρόνια της κρίσης στην παγίδα μιας στάσης και μιας συνείδησης που σημαδεύτηκαν από τη χαμένη μάχη της αξιοπιστίας στο εσωτερικό της χώρας...

Από το πρώτο μνημόνιο, οι πολιτικές έδωσαν αποκλειστικό βάρος στην αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό σαν προϋπόθεση για την χρηματοδότηση και την προσέλκυση επενδύσεων. Εργαλείο και μέτρο για αυτήν την αξιοπιστία ήταν η εφαρμογή των δεσμεύσεων, που στην πραγματικότητα σήμαινε άκριτη εφαρμογή πολιτικών που έπρεπε να ανταποκρίνονται πιστά στις όποιες δεσμεύσεις με σκοπό την εξαργύρωση του κέρδους της αξιοπιστίας από το εξωτερικό.

Εφαρμογή! Η εντολή «Implementation!» από τα χείλη Λαγκάρντ, Μέρκελ, Σόιμπλε, Ρεν, κατέληξε εμμονή της κυβέρνησης αλλά και μοναδική της ανησυχία, όπως παραδέχτηκε ο Στουρνάρας, παρότι ένοιωθε άβολα να παραποιεί την ελληνική πραγματικότητα στους δημοσιογράφους του Bloomberg. Ότι η ανεργία υπερδιπλασιάστηκε, τα ληξιπρόσθεσμα χρέη τριπλασιάστηκαν και το κράτος καταβάλλει ελάχιστα τις δικές του οφειλές. Ότι παρά τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους το χρέος της χώρας συνεχίζει να μεγαλώνει.

Η πολιτική «όλα για την αξιοπιστία» δεν απέδωσε. Όχι γιατί είναι λάθος να αγωνίζεσαι να είσαι συνεπής και αξιόπιστος στις υποχρεώσεις και τις ευθύνες που αναλαμβάνεις. Αλλά γιατί η μάχη της αξιοπιστίας ήταν εξαρχής μονόπλευρη – ειδικότερα ήταν στραμμένη αποκλειστικά στο εξωτερικό και όχι εξίσου στο εσωτερικό της χώρας. Και αυτή η αποκατάσταση της ισορροπίας στην αξιοπιστία δεν ήταν δουλειά των δανειστών, αλλά των Ελλήνων πολιτικών. Όταν μάλιστα το τέλος της εμπιστοσύνης των Ελλήνων φορολογούμενων πολιτών στο πολιτικό σύστημα ήταν ήδη σε εξέλιξη από τις εκλογές του 2009.

Οι πολιτικές της αξιοπιστίας έδωσαν το βάρος σε έννοιες που είναι σήμερα πλασματικές όπως «πολιτική σταθερότητα», όταν η κοινωνία είναι έτοιμη να εκραγεί για ασήμαντη αφορμή, «φορολογική δικαιοσύνη», όταν το τελευταίο νομοσχέδιο εξοντώνει κάθε μικρομεσαία οικονομική δραστηριότητα, «πρωτογενές πλεόνασμα» και «ανάπτυξη», όταν οι συνταξιούχοι κοντεύουν να φτάσουν σε αριθμό τους εργαζόμενους της χώρας. ‘Εννοιες που είναι σήμερα κενές περιεχομένου διότι δεν υπολόγισαν τον πιο καθοριστικό και ζωτικό παράγοντα της οικονομίας και της πολιτικής, που φυσικά είναι ο άνθρωπος.

Ούτε μιλάμε για την «αξιοπιστία» που θα μπορούσε να οδηγήσει την χώρα σε μια «καλύτερη» και πιο «ασφαλή» ξένη αγκαλιά. Το δίλημμα δεν είναι Μέρκελ ή Ομπάμα. Μιλάμε για μια πολιτική που θα αποκαθιστούσε πρώτα απ’ όλα την εμπιστοσύνη και άρα την σταθερότητα μέσα στη χώρα επειδή ακριβώς θα έδινε στους πολίτες το νόημα της προοπτικής στις θυσίες και τις πράξεις τους. Το νόημα ότι ανήκουν σε αυτό το κράτος σαν ισότιμοι πολίτες του και όχι σαν αντικείμενα ενός απάτριδος κερδοσκοπικού μηχανισμού. 

Με δυο λόγια για μια πολιτική που θα τους βοηθούσε να διαχειριστούν θετικά για την χώρα το ερώτημα: «για αυτό το κράτος ή όλα για όλα για την οικογένειά μου;». Και όχι μόνο αρνητικά, όσο έχουν απέναντί τους ένα θρασύ, άδικο, αναίσθητο και ελιτίστικο κράτος δέσμιο της διαπλοκής και της διαφθοράς.

 Δ. Τρικεριώτης (Follow on Twitter)