Για το «νέο κέντρο»; Με αφορμή ένα κείμενο του Ν. Ράπτη.

Λίγος πολιτικός χρόνος μένει στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία και τα ερείσματά της για να αναβάλλουν «το μοιραίο», που είναι και η τυπική κατάρρευση του παλαιοκομματισμού και της φαυλοκρατίας. Στο γνωστό περιβάλλον της αποτυχίας του οικονομικού προγράμματος – που απλώς προσθέτει νέα βάρη ανανεώνοντας ποσά και ημερομηνίες – το κρίσιμο πια ζήτημα είναι η προετοιμασία της επόμενης πολιτικής ημέρας, που σύντομα θα προκύψει μετά από μια πιθανή νέα «δίδυμη» εκλογική αναμέτρηση. Και με βάση τους σημερινούς συσχετισμούς, θα πρέπει να σκεφτόμαστε σε βάθος ορίζοντα που θα περικλείει και ένα πολύ πιθανό ασταθές μετεκλογικό πολιτικό κλίμα...

Σε κάθε περίπτωση η πολιτική στάση που θα ακολουθήσουν στο εξής τα πιο δυναμικά, παραγωγικά και αδιάφθορα στοιχεία της μεσαίας τάξης μπορεί να αποδειχθεί καταλύτης για τις εξελίξεις. Τα πιο ικανά και δημοκρατικά τμήματα της μεσαίας αστικής τάξης που εξακολουθούν και υπάρχουν μέσα στην διοίκηση, τις δημόσιες υπηρεσίες και την πραγματική αγορά και τα οποία είναι φυσικό να μην μπορούν να εκφραστούν πολιτικά από τα δύο κυριολεκτικά χρεοκοπημένα κόμματα που τύποις κυβερνούν, αλλά ούτε από ξεπερασμένες ιδεολογίες που κουβαλούν το σπέρμα μιας «εναλλακτικής» επαναφοράς του κρατικοδίαιτου παρασιτισμού.

Μια νέα μεταπολίτευση είναι σήμερα αναγκαία για να δώσει τέλος στο νοσηρό εμφυλιοπολεμικό κλίμα που διαρκώς τροφοδοτείται – ή και ενθαρρύνεται. Μια νέα  μεταπολίτευση  που θα έχει το κύρος να αποκαταστήσει «αναδρομικά» τη δικαιοσύνη στη χώρα, να εδραιώσει χωρίς εξαιρέσεις την διαφάνεια και την αξιοκρατία και να εμπνεύσει, και θεσμικά, το όραμα στους απογοητευμένους Έλληνες για μια δυναμική και ανεξάρτητη Ελλάδα. Μια τέτοια μεταπολίτευση μπορούν να την σηκώσουν στους ώμους τους μόνο μετριοπαθείς, αλλά αποφασισμένοι και αδέσμευτοι πολιτικοί, που θα φέρουν στο προσκήνιο τούς αξιότερους και θα συντονίσουν το έργο για τη σωτηρία και την πρόοδο της χώρας.

Στις σημερινές συνθήκες, η δημιουργία ενός «νέου κέντρου» στη θέση του διαλυμένου κεντρώου πολιτικού χώρου θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν φορέας μιας τέτοιας εθνικής προσπάθειας; Η συζήτηση έχει ξεκινήσει. Ο Νίκος Ράπτης, σε άρθρο του* για το «νέο κέντρο» παρουσιάζει μια «προγραμματική αφήγηση» που, όπως γράφει, θα μπορούσε «να εκφράσει – στις συγκεκριμένες συνθήκες της χρεοκοπίας της μεταπολίτευσης – τον κοινωνικό και πολιτικό ριζοσπαστισμό, αλλά και την εθνική υπευθυνότητα που πάντοτε υπηρετούσε αυτός ο χώρος».

Την ονομάζει «πρόγραμμα των οκτώ λέξεων: Ευρωπαϊκή Ομοσπονδοποίηση, Ελληνική Νυρεμβέργη, Συντακτική Συνέλευση, Οικολογικός Μετασχηματισμός» και περιγράφει τα βασικά της χαρακτηριστικά: «Το «νέο κέντρο» οφείλει κατ' αρχήν να ξεκόψει κάθε ιδεολογική και πολιτική σχέση με το μεταπολιτευτικό παρελθόν, που τελειώνει την πορεία του με μια μέγιστη κοινωνική καταστροφή, που μόνο να ελπίζουμε μπορούμε πως δεν θα μετεξελιχθεί σε εθνική καταστροφή. Η μεταπολίτευση δεν είναι πια πολιτικά υπερασπίσιμη. Το μόνο επίδικο είναι αν η επόμενη φάση θα καταγραφεί ως αντι-μεταπολίτευση (με άρση όλων των δημοκρατικών, κοινωνικών, πολιτιστικών, οικονομικών κ.λ.π κατακτήσεων της τελευταίας τεσσαρακονταετίας) ή ως νέα μεταπολίτευση (με ριζοσπαστική εμπέδωση της πολιτικής και κοινωνικής πορείας της χώρας με δημοκρατικό, ευρωπαϊκό και κοινωνικό πρόσημο)»

.

Μια «προγραμματική αφήγηση» που σίγουρα αξίζει να διαβαστεί και να εμπλουτιστεί.

(*) Το"πρόγραμμα των οκτώ λέξεων": μια προγραμματική αφήγηση για το «νέο κέντρο» 

Δ. Τρικεριώτης (Follow on Twitter)