Τι ενδιαφέρει τον πολίτη από τη Λίστα Λαγκάρντ…

«Έχουν εντοπιστεί 3,000 από τους 7,000 πελάτες της HSBC καθώς θεωρούνται "υψηλού κινδύνου" από την άποψη της φοροδιαφυγής. Οι Βρετανικές Αρχές έχουν ήδη στείλει ειδοποιητήρια σε 750 από αυτούς και σχεδιάζουν να προσεγγίσουν τους υπόλοιπους 2,250 τις ερχόμενες εβδομάδες» έγραφαν οι The Sunday Times τον Ιούνιο του 2011. Ανάλογο δημοσίευμα υπάρχει για την τύχη της λίστας του Ερβέ Φαλτσιανί στα χέρια των Ισπανικών Αρχών, που εκείνες τις ημέρες ερευνούσαν το υλικό από 3,000 λογαριασμούς Ισπανών πολιτών στην HSBC της Ελβετίας. Αυτά και άλλα παρόμοια συνέβαιναν στην υπόλοιπη Ευρώπη, όταν τις ίδιες εκείνες ημέρες του Ιουνίου του 2011, η λίστα, παρότι είχε παραδοθεί 6 μήνες από την κ. Λαγκάρντ στις Ελληνικές Αρχές, παρέμενε ακόμη ουσιαστικά ανενεργής…

Οι κ.κ. Παπακωνσταντίνου και Καπελέρης μετά από ατεκμηρίωτη και χωρίς αποτέλεσμα έρευνα για τα «οικονομικά προφίλ» 20 Ελλήνων πολιτών από τους τελικά 2061, παρέδιναν την σκυτάλη της αδράνειας στους κ.κ. Διώτη-Βενιζέλο, που τελικά θα έβαζαν τέλος και στην προσχηματική έρευνα των προκατόχων τους για τους επόμενους 16 μήνες, επικαλούμενοι λόγους νομιμότητας, παρότι οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί τους ερευνούσαν ακάθεκτοι και είχαν ήδη αρχίσει να εισπράττουν «παράνομα» προς όφελος των χωρών τους.

Διότι τελικά η λίστα Λαγκάρτντ, όπως και κάθε άλλη λίστα καταθετών ύποπτων για φοροδιαφυγή, είναι πρώτα απ΄όλα μια εξίσωση εσόδων για το κράτος, που το αριθμητικό της αποτέλεσμα ισούται με πολλά εκατομμύρια ευρώ. Η αξιοποίησή της έχει λοιπόν μεγάλη οικονομική σημασία και ακόμη μεγαλύτερη για τη χώρα μας στη σημερινή συγκυρία αφού τα έσοδα από την φοροδιαφυγή θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και σαν ισοδύναμα σε κάποιες περικοπές ή φόρους που επιβλήθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια.

Αλλά η δοκιμασία της λίστας Λαγκάρντ στο πλαίσιο ενός πολιτικού συστήματος με κορυφαία τη διαφθορά του δημοσίου τομέα στην Ευρώπη, δεν μπορούσε να μην έχει και πολυδύναμη σημασία με ηθικές, πολιτικές και κοινωνικές διαστάσεις και συνέπειες. Η λίστα σκάλωσε στα γρανάζια αυτού του πολιτικού συστήματος και αν ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης δεν τολμούσε τη δημοσίευσή της, σήμερα είναι πολύ αμφίβολο αν θα είχε τεθεί το θέμα της παραποίησης της αρχικής λίστας και της αναγκαστικής πια έναρξης για την αξιοποίησή της – που είναι και το πιο σημαντικό για τον πολίτη.

Η τελική εισπρακτική αποτίμηση της παραποίησης των 3-4 ονομάτων μπορεί να είναι συγκριτικά αμελητέα στο ωφέλιμο προσδόκιμο ποσό από το σύνολο της λίστας και εντέλει από το σύνολο των λιστών που σκάλωναν και θα συνεχίσουν να σκαλώνουν στα γρανάζια της πολιτικής διαφθοράς. Τον πολίτη δεν τον ενδιαφέρει το συντροφικό μαχαίρωμα των κ.κ. Παπακωνσταντίνου-Βενιζέλου, ούτε οι γαργαλιστικές ασυναρτησίες των καταθέσεων τους στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής.

Τον πολίτη τον ενδιαφέρει: (1) Η αξιοποίηση της λίστας, που έχει σχέση με την αναλογικότητα των φορολογικών βαρών και (2) Η προστασία του από πολιτικούς που δεν πολιτεύονται για το κοινωνικό συμφέρον – και αυτό έχει σχέση με την δημοκρατία. Το πρόβλημα είναι ότι σήμερα το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να του εγγυηθεί για κανένα από τα δύο.

Σε κάθε περίπτωση για τα χρήματα που χάθηκαν από το δημόσιο και τους πολίτες από την καθυστέρηση της διακπεραίωσης της λίστας Λαγκάρντ ευθύνονται εξίσου οι κ.κ. Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος και φυσικά οι επικεφαλής πρωθυπουργοί. Είναι αυτονόητο ότι οι λόγοι για αυτήν την αθροιστική (6+16 μήνες) καθυστέρηση θα πρέπει να διερευνηθούν ώστε να αποδοθούν συγκεκριμένα οι πολιτικές ή και ποινικές ευθύνες. Αλλά το λογικά αυτονόητο δεν είναι και πολιτικά αυτονόητο στο γνωστό πλαίσιο της διαφθοράς.

Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο το θέμα της παραποίησης έχει την δική του αξία. Μέχρι και εάν αποσαφηνιστεί η αλήθεια, θα μπορούσε να θεωρείται από αναμενόμενο έως κατασκευασμένο. Θα μπορούσε να φωτογραφίζει την πορεία κάποιων εμπλεκομένων προσώπων που σφράγισαν τη διαπλοκή στη χώρα μέσα από μακρινές ιστορικές διαδρομές ή απλά να φωτογραφίζει την παράνοια της εξουσίας που κατέλαβε κάποια από αυτά τα πρόσωπα – ή και τα δύο. Ωστόσο το θέμα της παραποίησης δεν πρέπει να θολώσει την εικόνα της ευθύνης των πολιτικών προσώπων σχετικά με το συμφέρον του πολίτη και την ίδια τη δημοκρατία. Εικόνα που φωτίζεται από τα διαφυγόντα έσοδα και την εγγύηση ότι μέσα από την διαλεύκανση της υπόθεσης, μια παρόμοια πολιτική απάτη δεν θα είναι πια εύκολο να πραγματοποιηθεί.

Δ. Τρικεριώτης (Follow on Twitter)