Ας
ξεπεράσουμε την απουσία των λεπτομερειών από τα «πεπραγμένα» της εκτέλεσης, όπως
και την σπουδή των Αρχών να χαρακτηρίσουν γνήσια την προκήρυξη και ας
ασχοληθούμε με κάποια από τα «μικρά γράμματά» της και πιο συγκεκριμένα με
εκείνα που έρχονται σε μια σχέση
«διαλόγου» με τον κυρίαρχο δημοσιογραφικό λόγο που διαμορφώνει την κοινή γνώμη.
Διότι ανεξάρτητα από την γνησιότητά της, στα σημεία που έχουν πρακτικό
αντίκρυσμα για τον αναγνώστη η ρητορική της έρχεται σε μια ενδιαφέρουσα σχέση
διαλόγου με αυτόν τον λόγο και ενδεχομένως και με τα συμφέροντα της
κυβερνητικής συνέχειας…
Επιλέγω
ένα χαρακτηριστικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στα «Νέα» στις 7 Οκτωβρίου: «Με
επτά χρυσαυγίτες στη φυλακή δεν μας μένουν παρά άλλοι 425.983 να τακτοποιήσουμε
[…] Ευχαρίστως λοιπόν να ελπίσω στην παιδαγωγική ισχύ της
δημοκρατίας, αν και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι οι φουσκωτοί και οι ημίτρελες
που παρελαύνουν στις τηλεοράσεις μας έχουν πολλά περιθώρια διαπαιδαγώγησης. Και
γι' αυτό υποψιάζομαι ότι θα ζήσουμε κάποιον καιρό ακόμη με εφιάλτες και με
φαντάσματα.».
Πριν καν
περάσει μήνας από τις προτροπές και τους φόβους του δημοσιογράφου, στις 1
Νοεμβρίου, εκτελούνται δύο από αυτούς τους «άλλους», που σύμφωνα με τον ίδιο «σίγουρα
δεν είναι όλοι νεοναζί, ούτε εγκληματίες, αλλά δεν είναι και σαν τους
υπόλοιπους». Και στην προκήρυξη που ακολουθεί 15 μέρες μετά, οι εμφανιζόμενοι
ως εκτελεστές γράφουν σαν να του απαντούν: «Οι φασίστες της Χρυσής Αυγής
ως αμετανόητοι χίτες, δοσίλογοι επί κατοχής και μαχαιροβγάλτες σήμερα, δεν
πρέπει να φυλακιστούν, πρέπει να εκτελεστούν».
Θαρρείς μάλιστα ότι συμφωνούν στον ειρμό της σκέψης του «Για να είμαι ειλικρινής,
δεν πιστεύω ότι στη δημοκρατία ο λαός έχει ελαφρυντικά» όταν γράφουν «Tώρα
όλοι ξέρουν, τώρα η εποχή της απενοχοποίησής τους τελείωσε. Τώρα όποιος τους
προσεγγίζει είναι συνυπεύθυνος […] Οι παραπλανημένοι ψηφοφόροι αυτή η συντηρητική
λουμπεναρία με την αστική ηθική, πλέον δεν έχει κανένα άλλοθι.»
Εδώ
δεν κρίνεται ο δημοσιογράφος.
Κρίνεται ο δημόσιος λόγος που υποστηρίζει την ολοκληρωτική και άδικη θεωρία της
«συλλογικής ευθύνης», η οποία μάλιστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν «άλλοθι» για
δολοφονικές πράξεις με βασικό κίνητρο τον πολιτικό εκφοβισμό σε πρώτη φάση και
την γενικευμένη αναταραχή σε πιο προχωρημένο στάδιο.
Σε μια Δημοκρατία δεν
μπορούμε να παρακινούμε δημόσια για την «τακτοποίηση» των μελών, των φίλων και οπαδών ενός
πολιτικού αντιπάλου ή να στρώνουμε το έδαφος για την οποιαδήποτε στρέβλωση του
νοήματος της απονομής δικαιοσύνης για ένα πολιτικό έγκλημα, από όπου και αν αυτό
προέρχεται.
Όλο το
φλύαρο και μάλλον
απολιτικό υπόλοιπο της προκήρυξης φαντάζει σαν το «ξεκάρφωμα» για να γραφούν
αυτά τα «μικρά γράμματα», που ωστόσο δεσπόζουν στην αρχή της, ακριβώς
επειδή πρέπει να διαβαστούν. Πάντως από «αριστερή οργάνωση» διαβάζεται
σαν κραυγαλέα «σύγχυση στόχων» να δίνεται απλή ιστορική διάσταση στα περί
αμετανοησίας και δοσιλογισμού, όταν η παρούσα πολιτική σκηνή βρίθει διαφθοράς
και ανάλογων παραδειγμάτων.
Αλλά
όπως είπαμε το
ζήτημα δεν βρίσκεται εκεί. Σε αυτή την τελική φάση της εξαθλίωσης για τους
περισσότερους, που εισέρχεται η χώρα μας, ολοταχώς προς την κοινωνία του ενός τρίτου και ένα ιδιότυπο απαρτχάιντ στην περιφέρεια
της Ευρωζώνης, η τρομοκρατία, οικονομική ή στρατιωτική, θα είναι πολύτιμος
«ρυθμιστής» στη σκηνοθεσία του παραλόγου της εξουσίας.
Τα
επεισόδια παραδειγματικής βίας θα είναι υποβοηθητικά στην προσπάθεια εκλογικής
χειραγώγησης των ψηφοφόρων. Εδώ και μόνον εδώ θα συμφωνήσω με τον δημοσιογράφο: «Μακάρι
να αποδειχθούν όσο γίνεται λιγότερα. Μακάρι να κρατήσουν όσο γίνεται λιγότερο. Αλλά
δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου