Απόστολοι του Μίσους...

 από την ταινία «Ο δικηγόρος του Διαβόλου»



«....στην εποχή μας, πολύ χονδρικά, τα τυπικά προσόντα για να θεωρείται ένα κράτος πολιτισμένο συνίστανται σε ... εκλογικά δικαιώματα, ε... προστασία της ζωής και της περιουσίας... εμ, δικαιοσύνη, υγεία και εκπαίδευση για όλους, τουλάχιστον μέχρι ενός επιπέδου... έπεται η συντήρηση μιας υγιούς διοικητικής υποδομής... και δρόμων, μέσων μεταφοράς, αποχετευτικού συστήματος και τα λοιπά...και -τι άλλο είναι;- α, ναι, η δίκαιη φορολόγηση. Εάν ένα κράτος αποτύχει να προσφέρει μέρος...
 τουλάχιστον των προανεφερθέντων, τότε είμαστε αναγκασμένοι να πούμε ότι το συμβόλαιο μεταξύ κράτους και πολίτη αρχίζει να φαίνεται κάπως χλωμό. Εάν μάλιστα αποτύχει σε όλα τα παραπάνω, τότε πρόκειται για ένα αποτυχημένο κράτος, όπως το αποκαλούμε στην εποχή μας. Ένα μη-κράτος...» (John Le Carré στο     «Ο επίμονος κηπουρός», μετ. Μ. Ζαχαριάδου, Εκδ. BELL, σελ.144-145)

Αυτό το απόσπασμα χρησιμοποιεί ο M.G. Manwaring στη μελέτη του «Συμμορίες δρόμων: το νέο αντάρτικο πόλεων», η οποία αναφέρεται στη σχέση ανάμεσα στο κοινό ποινικό έγκλημα και την ανατρεπτική δράση του αντάρτικου πόλεων. Το χρησιμοποιεί για να αναπτύξει στη συνέχεια τη συλλογιστική του για το αποσταθεροποιητικό δυναμικό το οποίο μπορεί να ανοίξει σαν το κουτί της Πανδώρας μετά την αποτυχία ενός σύγχρονου κράτους να αποδείξει ότι μπορεί να εγγυηθεί την κοινωνική συνοχή και τη δικαιοσύνη.

Η έρευνα για τη διαφθορά στη χώρα μας, που διενεργήθηκε από την «Public Issue» για λογαριασμό της οργάνωσης «Διεθνής Διαφάνεια – Ελλάς» παρότι άφησε ανέγγιχτες παραμέτρους, όπως πχ την οικονομική αποτίμηση του ρουσφετιού για την κατάληψη μιας θέσης στο Δημόσιο, κατέληξε στην εκτίμηση ότι τα ποσά της διαφθοράς αυξήθηκαν στην Ελλάδα κατά 23%, από 639 εκατ. σε 787 εκατ. ευρώ, για τη χρονική περίοδο από το 2007-2009.

Από βασικές μελέτες της οργάνωσης «Διεθνής Διαφάνεια» για το «Δείκτη Αντίληψης της Διαφθοράς», προκύπτει ότι με δείκτη 3.8, συμπορευόμαστε για το 2009, με τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, κοντά στις επιδόσεις των χωρών της Κεντρικής και της Λατινικής Αμερικής και πολύ μακριά από το μέσο Ευρωπαϊκό όρο των 27!

Επιπλέον, η έκθεση « Παγκόσμιο Βαρόμετρο της Διαφθοράς», για το 2009, επιβεβαίωσε τα ευρήματα της «Public Issue» για εμπειρίες διαφθοράς από το 13,4% των ελληνικών νοικοκυριών αντικατοπτρίζοντας μιαν εικόνα για την κατάσταση της διαφθοράς και της διαφάνειας που έχουν οι πολίτες στο Λίβανο, τη Νιγηρία, το Περού, την Ουκρανία και άλλες μη ευρωπαϊκές χώρες με εξαίρεση την Ουγγαρία. Στην ίδια μελέτη, σταθερή και πρωτοπόρα αξία διαφθοράς αποτελούν τα πολιτικά κόμματα.

Ένα τέτοιο σκηνικό κοινωνικής αποσάθρωσης, παρανομίας και απαξίας λειτουργεί σαν θρεπτικό υλικό στην επαναστατική ρητορική των εκτελεστών. Αλλά, «επαναστατικές θεωρίες» του τύπου ότι η μόνη τάξη που έχει συνείδηση του ιστορικού της ρόλου είναι η μεγαλοαστική και «επαναστατικές πράξεις» στις οποίες εξοντώνονται άμεσα ή παράπλευρα αθώοι ή «τελευταίοι τροχοί της αμάξης» μάλλον σε διεφθαρμένους επαναστάτες θα πρέπει να αποδίδονται. Κι αν κρίνουμε κι από το «κλείσιμο» του blog “troktiko” και τα συμφραζόμενα περί ελευθερίας του ιστολογιακού λόγου, πολύ πιθανά να αποδίδονται και σε «διαπλεκόμενους επαναστάτες». Όντως, λοιπόν, «ζούμε το τέλος των ιδεολογιών».

Λίγες μέρες πριν την εκτέλεση του Σ. Γκιόλια, έγραφα στο σχόλιο μου «οι θυρωροί της νύχτας» : « η τυφλή βία των διαφόρων «ομάδων μίσους» ανακηρύσσεται πλέον σε δύναμη που μπορεί να κτυπά και να εξοντώνει όποιον και όποτε θέλει. Από τον πιο αδύναμο πολίτη, όπως τον μικρό Αφγανό αλλά και τον οποιοδήποτε, όπως τους εργαζόμενους της MARFIN, μέχρι και αυτόν τον ίδιο τον υπεύθυνο Υπουργό για την δημόσια ασφάλεια. Αλίμονο όμως! Η σταδιακή μύηση της κοινωνίας στην αποδοχή μιας αναπότρεπτης κατώτερης ζωής, οικονομικά, ηθικά και πολιτιστικά και ο σταδιακός της εθισμός σε μια πραγματικότητα μηχανών βίας είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος της περιόδου που διανύουμε».

Επιμένω στην επισήμανση αυτού του κινδύνου, αυτού του κατασταλτικού εθισμού. Γιατί το θέμα δεν είναι επιχειρησιακό, δεν είναι στρατιωτικό, δεν είναι οπλικό, το θέμα είναι κυρίως πολιτικό. Οι ομάδες του μίσους ενεργούν, παρότι ιδεολογικά ενδεείς και χωρίς λαϊκό έρεισμα. Και τελικά λειτουργούν συνεργικά και όχι ανταγωνιστικά προς τη διαφθορά της εξουσίας. Γιατί μόνο στα χέρια της απαίτησης για ένα δικαιότερο και λιγότερο αποτυχημένο κράτος, στα χέρια της πίεσης για μια υγιέστερη δικαιοσύνη, στα χέρια του καθημερινού αγώνα των πολιτών για περισσότερο πολιτισμό, ανεξάρτητη σκέψη και σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, για το δικαίωμα στην ατομική και κοινωνική πρόοδο, μόνο στα χέρια αυτής της προοπτικής μπορεί να στηριχθεί η κάθαρση.

Αλλοιώτικα, «Απόστολοι του Μίσους», από καιρού εις καιρόν, θα επιβεβαιώνουν προς πάσα κατεύθυνση ότι «Σ' αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε / τρώνε βρώμικο ψωμί /κι οι πόθοι τους ακολουθούνε / υπόγεια διαδρομή»...



Δημήτρης Τρικεριώτης