Αερόσακος, γιατί στην ουσία απορρόφησε το δυναμικό της σύγκρουσης μιας θυμωμένης και οραματικής μεταπολιτευτικής κοινωνίας με τις πολιτικές δυνάμεις της συντήρησης και στο τέλος αποδείχτηκε εγγυητής για τη συνέχεια και ολοκλήρωση του ταξιδιού της Ελλάδας προς την εξάρτηση, τον φιλελεύθερο καπιταλισμό και την εξαθλίωση των μη προνομιούχων στους οποίους όμως όφειλε την ίδρυση και τη σταθεροποίηση-του ως μηχανισμού εξουσίας. Σαν μηχανισμός εξουσίας, όμως,...
δεν αξιοποίησε αυτήν τη σύγκρουση για τα «οράματα» του αλλά την εξουδετέρωσε. Περιθωριοποίησε την αριστερά και με αρωγό τα ποσά των γενναιόδωρων ευρωπαϊκών πακέτων άσκησε διαχείριση διαφθοράς κυρίως για λογαριασμό δικό του και των προνομιούχων υποστηρικτών του αλλά και για την ανάπτυξη και τη συντήρηση ενός τέρατος που τρεφόταν με ψήφους ενσωματωμένων, εξαρτημένων και τελικά ευνουχισμένων μη προνομιούχων πολιτών, που στην πλειοψηφία τους εξασφάλιζαν, σε αντάλλαγμα, την ασυλία της κρατικής μηχανής. Το «Όραμα της Αλλαγής», τελικά, δεν μεταφράστηκε ούτε στα ελληνικά.
Σάκος του box, γιατί αυτή η ασυλία είχε πήλινα πόδια, γιατί το οικοδόμημα της διαφθοράς και της αναπτυξιακής άπνοιας είχε ημερομηνία λήξης, γιατί οι μη προνομιούχοι αισθάνονται, τώρα, εξαπατημένοι. Κι αυτό τους φέρνει ανασφάλεια, φόβο, οργή και αγανάκτηση. Κι αυτή η απαγοήτευση, η αίσθηση ματαίωσης και προδοσίας πρέπει να εκτονωθούν. Και το πολιτικό αντικείμενο της εκτόνωσης είναι ... εδώ. Και δεν είναι εδώ μόνο σαν ΠΑΣΟΚ αλλά κυρίως σαν «ΠΑΣΟΚ». Το ΠΑΣΟΚ σήμερα εκφράζει και τη δεξιά γιατί ασκεί μια ακραία δεξιά πολιτική που η δεξιά δεν θα τολμούσε να εφαρμόσει. Στην πραγματικότητα εκφράζει την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Όχι στην ψήφο. Αλλά στην ουσία της πολιτικής πρότασης και πράξης.
Γι' αυτό ο κ. Καστανίδης, σαν ΠΑΣΟΚ, μόνο δίκηο θα μπορούσε να έχει. Η «δημοκρατική νομιμοποίηση», η λαϊκή έγκριση στα τεκταινόμενα των τελευταίων μηνών, που τα αποτελέσματά τους δεν έχουν βάθος τετραετίας αλλά πολλών δεκαετιών, η λειτουργία της δημοκρατίας, εν τέλει, σε τέτοιες έκτακτες καταστάσεις πολιτικής και ιδεολογικής ανασύνταξης θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα. Γιατί το θέμα είναι με ποιούς όρους πολιτικής συνείδησης, υπευθυνότητας και προοπτικής θα τραβήξουμε, σαν έθνος, την ανηφόρα που οδηγηθήκαμε από τα εγκλήματα, τις παραλείψεις και τις ανοχές μας, όσο το δυνατόν πιο ενωμένοι και αλληλέγγυοι μεταξύ μας.
Οι πολιτικές «έκτακτης ανάγκης» ακόμη κι αν εφαρμόζονται μετά απο πλάνα προγράμματα και εξαγγελίες μπορούν να τυγχάνουν «δημοκρατικής νομιμοποίησης». Η λαϊκή ετυμηγορία «έκτακτης ανάγκης» δεν θά’πρεπε, αναλόγως, κάπως και χωρίς φόβο να εκφραστεί; Ή μήπως, τελικά, αυτές οι πολιτικές δεν ήταν «έκτακτης ανάγκης» και οι ιδεολογισμοί εκφράζουν προσωπικές και όχι κοινωνικές αγωνίες; Μήπως το μόνο που αξίζει στην πολιτική ζωή του τόπου είναι κάποιες κομματικές μετονομασίες και συγχωνεύσεις;…
Δ. Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου