Η Μεγάλη Παρασκευή της Μεταπολίτευσης;

Το μεταπολιτευτικό πολιτικό οικοδόμημα, επιτέλους, σε καθολική κρίση. Νοσηρό, γέρικο και σάπιο πνέει τα λοίσθια.

Ωστόσο τα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά του στηρίγματα και αντανακλαστικά προσπαθούν να το σηκώσουν από το κρεβάτι του πόνου και να το ανεβάσουν πάνω στο άλογο, όπως τον Ελ Σιντ, για να παραπλανούν εσαεί τους διασώστες και το λαό.

Αλλά όλοι γνωρίζουν τι συμβαίνει. Ο θίασος της διαφθοράς είναι πια ετοιμοθάνατος  και οι στρατιώτες της δημοκρατίας και της προόδου μοιάζουν προς το παρόν με ακέφαλο μπουλούκι.

Στη νέα αφετηρία χρειάζονται πραγματικοί δημοκράτες πολιτικοί που δεν θα δεσμεύονται και δεν θα εκβιάζονται από πελατειακά και επιχειρηματικά συμφέροντα...

Η ανατροπή και το προφίλ της νέας ηγεσίας

Σίγουρα το κυριότερο στην πολιτική είναι όχι το τι λες αλλά το τι κάνεις. Ούτε οι προθέσεις αλλά το αποτέλεσμα. Αλλά στο αδιέξοδο που ζούμε αποδεικνύεται ότι ακόμη μεγαλύτερη σημασία κι από το ψέμα κι από την παλινωδία έχει το ποιος μιλά. Γιατί ο τελευταίος χρόνος απέδειξε ότι το αδιέξοδο είναι κυρίως πολιτικό και ότι αν ο πρωθυπουργός δεν εκλεγόταν από το σύστημα ΠΑΣΟΚ δεν θα ήταν υποχρεωμένος να πολιτεύεται «συστημικά» και τότε ο λόγος του θα είχε διαφορετικό νόημα και δύναμη, μέσα κι έξω.

Αυτό δεν σημαίνει ότι αν είχε εκλεγεί πρωθυπουργός από τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση το πολιτικό πρόβλημα θα είχε λυθεί. Αντίθετα θα ήταν οξύτερο διότι τότε το πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ – σχεδόν και μοναδικό μεταπολιτευτικό πραγματικό κράτος και «θρησκεία» – με επικεφαλής το σημερινό πρωθυπουργό θα έκανε το παν για να ματαιώσει κάθε μεταρρύθμιση που σήμερα προβάλλεται ως αναγκαία για τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, με ένα και μοναδικό στόχο: να επανέλθει και τυπικά στην εξουσία...

Τα δευτερεύοντα της κυρίας Δαμανάκη…

Αποδείξαμε ότι στο πλαίσιο του πολιτικού μας συστήματος μπορεί να υπάρξει πολιτικό έγκλημα χωρίς τιμωρία. Και συνεχίζουμε με τα νέα μέτρα να αποδεικνύουμε ότι τελικά δεν μπορεί να υπάρξει ούτε φορολογική δικαιοσύνη. Ακόμα, ότι το κράτος δεν μπορεί να αυτοπεριοριστεί κι ότι η αρκούδα του δικομματισμού μπορεί να φτάσει στο σημείο να βάζει τ’ αρκουδάκια της σε χειμερία νάρκη αρκεί να κερδίσει λίγο χρόνο μπας και κοπάσει η μπόρα. Το μόνο, ίσως, που μένει ν’ αποδειχθεί είναι το αν τελικά μπορεί να υπάρξει και τραγωδία χωρίς κάθαρση!

Στο όνομα της ελάχιστης λογικής που επιμένει στο μέσο νου, που δεν έχει ολότελα στραγγιστεί στο χωρίς μαλακτικό πλυντήριο της κατευθυνόμενης σκέψης, ας αναρωτηθούμε έστω ρητορικά, για κάποια ζητήματα από τα «δευτερεύοντα» στο μυαλό της κυρίας Δαμανάκη:

Γιατί δεν αποτύχαμε μαζί…

Η κυβέρνηση και τα βασικά μέσα ενημέρωσης μαζί με τους Διασώστες εκβιάζουν για πολιτική συναίνεση κραδαίνοντας στο λαό την απειλή της δραχμικής συντέλειας.

Ωστόσο κανείς από αυτούς δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει, κριτικά και αυτοκριτικά, γιατί το μνημόνιο-1 απέτυχε. Ποιες ήταν εκείνες οι παράμετροι που το έκαναν ανεπιτυχές. Ήταν πρόβλημα σχεδιασμού; Κι αν ναι σε ποια σημεία και ποιες είναι τώρα οι αναγκαίες αλλαγές; Ήταν πρόβλημα εφαρμογής; Πού ήταν τα εμπόδια; Πού ήταν οι ευθύνες;

Είναι προφανές ότι αν δεν εκτιμηθούν, εξηγηθούν αλλά και τυχόν επαναδιαπραγματευθούν αυτές οι προβληματικές παράμετροι – με όνομα, ονοματεπώνυμο και ημερομηνία – για τις οποίες απέτυχε το μνημόνιο-1 τότε γιατί να πετύχει το μνημόνιο-2...

Los Indignados. Alicante, Plaza de la Montañeta.

της Αμαλίας Ζωβόϊλη 

Ο φετινός Μάιος ήταν ένας περίεργος μήνας για την Ισπανία. Συνηθισμένοι σε ανοιξιάτικο-σχεδόν καλοκαιρινό-καιρό, ξυπνούσαμε σχεδόν κάθε πρωί κάτω από έναν ουρανό καλυμμένο με βαριά σύννεφα και μουντάδα. Η ερώτηση ήταν κοινή στα χείλη όλων μας: «Μα πού είναι επιτέλους η άνοιξη»; Η απάντηση, αυτή τη φορά δεν ήρθε από τον ουρανό, αλλά από τις πλατείες!

Το Αλικάντε είναι μια μικρή, παραθαλάσσια πόλη στα νοτιοανατολικά της Ισπανίας. Με ελληνικά δεδομένα, έχει το μέγεθος της Πάτρας. Αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Κοινότητας της Βαλένθια, όπου ο δείκτης ανεργίας στους νέους κάτω των 25 ετών ξεπερνάει το 50%. Η περιφέρεια του Αλικάντε, το 2009, παρουσίαζε το μεγαλύτερο ποσοστό μεταναστών αναλογικά με τον πληθυσμό της, σε ολόκληρη την Ισπανία.

Την πρώτη μέρα που αποφάσισα να επισκεφτώ την πλατεία, δεν ήξερα τι να περιμένω. Άλλωστε, οι Ισπανοί φημίζονταν για την απάθεια και την προτίμηση τους στη fiesta, αντί των «εξεγέρσεων». Οι indignados (indignado=αυτός που είναι εξοργισμένος με κάτι που θεωρεί άδικο), ήρθαν να δείξουν πως και οι Ισπανοί έχουν ψυχή! Βάδιζα προς την πλατεία, έχοντας στο μυαλό μου μια ομάδα ατόμων να την έχουν καταλάβει, κάτω από τα βλέμματα ενός ισχυρού αστυνομικού κλοιού. Κι ορίστε τι αντίκρυσα, στην Αλικαντινή «εξέγερση»…

Η Δευτέρα Παρουσία δεν θα’ρθει σήμερα…

Η Δευτέρα Παρουσία δεν θα’ρθει. Δεν την περιμένει κανείς. Και για όσους θέλουν να έχουν τα μάτια τους ανοικτά, σκηνές αποκάλυψης διαδραματίζονται κάθε μέρα σε όλον τον κόσμο. Και πλάι μας. Η πορεία των πραγμάτων παραπέμπει σε δίνη που καταπίνει ό,τι όμορφο και δημιουργικό πέτυχε στο πέρασμα του ο πολιτισμένος άνθρωπος.  

Η Δευτέρα Παρουσία δεν θα’ρθει γιατί ξέρουμε ότι κανείς δεν θα΄ρθει να μας καταστρέψει με περισσότερη δύναμη από εκείνη της δικής μας καταστροφικότητας ή της δικής μας ανοχής στην καταστροφικότητα των άλλων.  Όπως ξέρουμε ότι κανείς δεν θα΄ρθει να μας σώσει αν οι ίδιοι δεν αισθανόμαστε χαμένοι και αν δεν θέλουμε πραγματικά να σωθούμε.

Αλλά η θρησκευτική αφέλεια μοιάζει με την πολιτική αφέλεια. Περιφρονούν και οι δύο τα πραγματικά γεγονότα και την κοινή λογική και προσπαθούν να κρύψουν τις πιο απλές αλήθειες.

Ξαναδιάβασα σήμερα το ποίημα  του Γουλιέλμου Γιέιτς «Η Δευτέρα Παρουσία» σε μετάφραση του Γιώργου Σεφέρη:

Χορός των Σπαθιών και Σκιαγραφία

Από την παράσταση  «Dragon and Peony» που δόθηκε στο  Galaxy Theater του Tokyo (2-5/1/2011). Ο Taichi Saotome ξιφομαχεί με τη σκιά του.

Μια συναίνεση χαμένη στη μετάφραση των λαών της Ευρώπης…

Μπορεί να φαίνονται ακλόνητες οι ηγεσίες όπως και ανίκητο ό,τι αυτές αντιπροσωπεύουν μες στη γενικευμένη κρίση που ανεξέλεγκτη κορυφώνεται: την ανικανότητα διαχείρισης, την τοκογλυφία, την κερδοσκοπία, την ατιμωρησία, τον εκβιασμό «απόλυτος έλεγχος ή καταστροφή».

Ωστόσο, μετά τα λάθη και τις παραλείψεις από τις προσπάθειες για την οικονομική ένωση της Ευρώπης, το πρόβλημα είναι πλέον καθολικό και μια πραγματική συναίνεση για διέξοδο έχει ήδη χαθεί διότι η σύγκρουση ξεπερνά τα σύνορα μιας βόρειας πιο πλούσιας και μιας νότιας πιο φτωχής χώρας...

Ο κυρ-Αντώνης (Συλλεκτικό Μελίνα & Μάνος)

Το επόμενο σκαλί στου Κακού τη σκάλα...

Ήταν γνωστό ότι η οικονομική μας εξάρτηση από την τρόικα οδήγησε σε αμφισβήτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και σε μακρόχρονο αγώνα για την επανάκτησή της με σκληρούς οικονομικούς όρους. Ήταν επίσης γνωστό ότι στην ουσία, μετά το μνημόνιο-1, η κυβερνητική πολιτική απλώς «επιχειρεί» τα σχέδια της τρόικας και μάλιστα με τρόπο μάταιο και ανεπιτυχή.

Αυτό όμως που δεν ήταν γνωστό αλλά κατέστη σαφέστατο τις τελευταίες μέρες είναι ότι η οικονομική μας εξάρτηση οδηγεί και στην κατάργηση της άσκησης της πολιτικής στη χώρα. Ότι την πολιτική πειθώ τείνουν να την αντικαταστήσουν οι αλλεπάλληλοι εκβιασμοί, έσωθεν κι έξωθεν, κι ότι η ευθύνη της αποτυχίας τείνει να γίνει μπαλάκι από όλους προς όλους...

La plage - Yann Tiersen

Αμεση ανάκτηση των Αθηνών

του Νίκου Γ. Ξυδάκη

Η εβδομάδα του αίματος πέρασε. Αλλά το μίσος και η μισαλλοδοξία συνεχίζουν να υπάρχουν, ο φόβος εξακολουθεί να κατοικεί στις ψυχές των Ελλήνων κατοίκων των Κάτω Αθηνών και των φιλήσυχων νόμιμων μεταναστών. Για να διασκεδαστεί ο φόβος από τις ψυχές και να αποτραπεί η ρήξη του κοινωνικού ιστού, οφείλουμε τώρα, αμέσως, να συνεκτιμήσουμε όλα τα πραγματικά δεδομένα, χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες, με ψυχραιμία και πνεύμα πραγματιστικό και δημοκρατικό, και να δράσουμε. Ακαριαία. Η δράση πρέπει να εκδηλώνεται ταυτοχρόνως και διαρκώς στο συμβολικό και στο πρακτικό πεδίο: για να ανακτηθεί η πόλη ψυχικά από τους κατοίκους της, και για να ανασχεθεί ο κύκλος της βίας. Αυτά σε πρώτο χρόνο. Ευθύς αμέσως να εκδιπλωθούν, βήμα βήμα, όσα άλλα μέτρα πρακτικά, διοικητικά, θεσμικά έχουν ήδη κατατεθεί σαν από το δημοτικό συμβούλιο και την κυβέρνηση...

Μύθος και Ντομινίκ: Ο σκορπιός κι ο βάτραχος;

Στο γνωστό μύθο λέει ο σκορπιός στο βάτραχο «Θέλεις ν’ ανέβω πάνω σου και να με μεταφέρεις κολυμπώντας στην απέναντι όχθη του ποταμού;». Κι ο βάτραχος του απαντά «…κι αν με δαγκώσεις στα μισά της διαδρομής;». «Μα αν σε δαγκώσω θα πνιγούμε κι οι δυο» τον διαβεβαιώνει ο σκορπιός. Ο βάτραχος συμφωνεί αλλά στα μισά της διαδρομής ο σκορπιός τον τσιμπά. Καθώς πνίγονται ο βάτραχος του φωνάζει «Μα γιατί με δάγκωσες, αφού θα πνιγείς κι εσύ;». Κι ο σκορπιός του απαντά «Το ήξερα αλλά είναι η φύση μου τέτοια»…

Από τη μια, λοιπόν, μπορείς να το διαβάσεις σαν μια αυτοτελή ροζ ιστορία στην οποία, όμως, αυτά που σε ξενίζουν είναι ακριβώς αυτή η «μυθικά» αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του Ντομινίκ Στράους-Καν αλλά και η διεθνής ετοιμότητα να της δοθούν οι απαραίτητες ψυχαναλυτικές και λογοτεχνικές προεκτάσεις πριν καν δοθούν τα πρώτα πειστήρια προς εξέταση…

Έκθεση της ΕΥΠ για το γκέτο της Αθήνας: η απομυθοποίηση του απόρρητου;

Με αρκετή έκπληξη και ειρωνική διάθεση θα διάβασαν πολλοί Αθηναίοι πολίτες για την «απόρρητη έκθεση της ΕΥΠ για το γκέτο της Αθήνας» στο Έθνος της Κυριακής. Πρώτα-πρώτα γιατί τίποτε από αυτά που αναφέρονται στο δημοσίευμα δεν είναι «απόρρητο» – εκτός κι αν υπάρχουν στοιχεία στην έκθεση που δεν αναφέρθηκαν. Αν όμως πράγματι αυτό ήταν όλο κι όλο το αποτέλεσμα της έρευνας της ΕΥΠ τότε η ανασφάλεια που νιώθει ο πολίτης εξαιτίας της «δράσης» των ειδικών θεσμικών οργάνων της πολιτείας θα πρέπει να θεωρείται πλέον και επίσημη...

Αυτήν την πόλη δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει…

Όχι! Την Αθήνα δεν μας την έχουν πάρει ακόμη οι λαθρομετανάστες πατώντας πάνω στην ανικανότητα μιας αδιάφορης κι ελιτίστικης πολιτικής. Πολιτικής που καθημερινά ανοίγει το δρόμο για το πέρασμα και την επικράτηση του πιο άκρατου λαϊκισμού και της πιο άγριας βίας. 

Συνεχίζω να ζω και να εργάζομαι στην Αθήνα. Γνωρίζω, όπως όσοι ζουν στο κέντρο, τι πραγματικά συμβαίνει, πού είναι η αλήθεια και πού η υπερβολή. Ναι, είναι αποκλεισμός! Ναι, είναι φόβος! Αλλά δεν είναι αδιέξοδο!  Έλληνες και νόμιμοι μετανάστες, οικογενειάρχες στην πλειοψηφία τους, που ζουν στην Αθήνα έχουν κοινό συμφέρον να απελαθούν άμεσα όλοι οι λαθρομετανάστες. 

Αλλά σίγουρα αυτό δεν μπορεί να το διαπραγματευθεί με την ΕΕ και να το φέρει εις πέρας μια κυβέρνηση που δεν στηρίζεται στην πλειοψηφία του λαού και που στην πραγματικότητα ζει μαντρωμένη και αδρανής μες στο γυάλινο πύργο της, όπως ζούσαν οι λευκοί στη Ν. Αφρική…

Τον Καιρό των Δολοφόνων…

Έγκλημα είναι η τοκογλυφία. Αλλά ποιος υπογράφει τα μνημόνια και συμφωνεί με τους όρους των τοκογλύφων; Έγκλημα είναι η κερδοσκοπία. Αλλά ποιος την πριμοδοτεί κάθε μέρα με περισσότερες μονάδες αναξιοπιστίας όταν δεν τολμά ούτε να εφαρμόσει φορολογική δικαιοσύνη, ούτε να στεναχωρήσει την εκλογική του βάση, ούτε να αμφισβητήσει τον κομματικό προσανατολισμό στη διακυβέρνηση;
Όπως έγκλημα - πάνω στο έγκλημα- είναι η πολιτική ατιμωρησία που προλειαίνει το έδαφος για την επανάληψη νέων παρόμοιων εγκλημάτων - όπως αυτά που οδήγησαν τη χώρα στα βρώμικα χέρια των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων.

Αλλά το χειρότερο έγκλημα απ’ όλα είναι αυτό που συνέβη σήμερα…

Canal+, Spiegel, ... : Ποιος τελικά ενημερώνει;

Οι αριθμοί δηλώνουν ψυχρά την έλλειψη αποτελεσμάτων. Οι «Διασώστες» τα ρίχνουν διακριτικά στην κυβέρνηση και το λαό και η κυβέρνηση τα ρίχνει διακριτικά στο κομματικό και πελατειακό alter ego της.

Αντί η χώρα να γυρίζει από φέτος στις αγορές, βυθίζεται ακόμη περισσότερο στην ύφεση και το αδιέξοδο με την εικόνα να φαίνεται μόνον ως θαύμα να αλλάζει και για την επόμενη χρονιά, κατά τη διάρκεια της οποίας, μάλιστα, πιθανολογείται ότι εφόσον αυτό το tempo συνεχιστεί θα εξαντληθούν και τα δανειακά αποθέματα από το πακέτο στήριξης  –  δηλ. ένα χρόνο ενωρίτερα…

Άκασα…

Η Άκασα, μια δίχρονη θηλυκή τίγρη της Βεγγάλης, κολυμπάει ν΄αρπάξει ένα χοντρό κομμάτι κρέατος που της έριξαν σε λίμνη Πάρκου της Καλιφόρνια. «Άκασα» στα σανσκριτικά σημαίνει «Αιθέρας».

Η φωτογραφία από το Reuters

Η μπόχα από το σβησμένο πούρο του lifestyle

του Κώστα Βαξεβάνη 

Και ξαφνικά το lifestyle σβήνει, αναδύοντας αυτή την μπόχα που αναδύει το βίαια σβησμένο πούρο. Σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε δούλος για να καθαρίσει τα τασάκια. Η αυτοκρατορία της (ξασμένης) τρίχας και του (θεοποιημένου) κώλου μετατρέπεται σε μια γραφειοκρατία που καταγράφει ακάλυπτες επιταγές και παλιές αποδείξεις από Λουί Βιτόν. Τα περιοδικά της λάμψης, πάνε για πολτοποίηση. Κλείνουν. Το χειρότερο είναι πως τα μόνα που πιθανόν να επιβιώσουν είναι αυτά που θα κυκλοφορήσουν για να περιγράφουν την πτώση των μεγιστάνων που καταρρέουν...

Αν είναι αλήθεια… Αλλά αν δεν είναι;...

Αν είναι αληθινά αυτά που ισχυρίζεται ο Ντομινίκ Στράους-Καν στη συνέντευξη του στο Canal+ για υπόγειες επαφές με τον σημερινό πρωθυπουργό και για σκόπιμα παραπλανητικό πολιτικό λόγο του τελευταίου έναντι του Ελληνικού λαού… Αν είναι αλήθεια ότι η επιμονή και η πειθώ του Έλληνα πρωθυπουργού έβαλαν το ΔΝΤ στην Ευρώπη…

Τότε, πράγματι, θα’ πρεπε να θεωρηθούν ύποπτες τόσο η καθυστέρηση της δανειοδότησης που οδήγησε την τελική συμφωνία να ληφθεί σε πιο δυσμενείς οικονομικές συνθήκες κι έτσι σε επαχθέστερους όρους και πιο δύσκολες προοπτικές εφαρμογής για την Ελλάδα και πιο επικερδείς για τους δανειστές, όσο και η αποφυγή της έγκαιρης διεκδίκησης εναλλακτικών πηγών χρηματοδότησης, παρότι αυτές υπήρχαν...

Ulysses´Gaze - Το Βλέμμα του Οδυσσέα

Μιλώντας για επικίνδυνες ιδέες...

Μια επικίνδυνη ιδέα είναι μια ιδέα που αν εφαρμοζόταν θα έθετε σε κίνδυνο μια κατάσταση παγιωμένου τέλματος. Μια ανατροπή προς το καλό ή το κακό - ανάλογα με την οπτική γωνία της κοινωνικής θέσης του καθενός ή απλά με το τί αυτός ο καθένας θα επιθυμούσε, όπως θα ισχυριζόταν ο τόσο επίκαιρος Σπινόζα. Σε μια εποχή έκτακτης ανάγκης, όπως η σημερινή, κάποιες επικίνδυνες ιδέες μπορεί να είναι και χρήσιμες.

Ας πάρουμε την ιδέα του «πρέπει να τα αλλάξουμε όλα». Παρότι ακούγεται σπουδαία είναι στη βάση της αντιφατική διότι ενώ στην ουσία προτείνει την κατάργηση του πελατειακού πολιτικού συστήματος, τα προσωπικά και πολιτικά αντανακλαστικά των προτεινόντων έχουν εκπαιδευθεί ν’ αναγνωρίζουν ακόμη και στο πιο βάρβαρο σκοτάδι μονάχα πράσινες και γαλάζιες γραμμές και όχι κόκκινες γραμμές για τη χώρα...

Ενέργεια της αθωότητας

energy of innocence

Φωτογραφία του bilwander