Ήταν γνωστό ότι η οικονομική μας εξάρτηση από την τρόικα οδήγησε σε αμφισβήτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και σε μακρόχρονο αγώνα για την επανάκτησή της με σκληρούς οικονομικούς όρους. Ήταν επίσης γνωστό ότι στην ουσία, μετά το μνημόνιο-1, η κυβερνητική πολιτική απλώς «επιχειρεί» τα σχέδια της τρόικας και μάλιστα με τρόπο μάταιο και ανεπιτυχή.
Αυτό όμως που δεν ήταν γνωστό αλλά κατέστη σαφέστατο τις τελευταίες μέρες είναι ότι η οικονομική μας εξάρτηση οδηγεί και στην κατάργηση της άσκησης της πολιτικής στη χώρα. Ότι την πολιτική πειθώ τείνουν να την αντικαταστήσουν οι αλλεπάλληλοι εκβιασμοί, έσωθεν κι έξωθεν, κι ότι η ευθύνη της αποτυχίας τείνει να γίνει μπαλάκι από όλους προς όλους...
Η όποια συναίνεση πολιτικών δυνάμεων - και μάλιστα σε τόσο ουσιαστικά ζητήματα που αφορούν σχέδια και μέτρα που υπερβαίνουν τα θεσμοθετημένα όρια θητείας μιας εκλεγμένης κυβέρνησης – πρέπει να εκφραστεί μέσα από την τρέχουσα βούληση του λαού και όχι να προωθείται εκβιαστικά μέσα από την απόγνωση των δανειστών ή την ανικανότητα των Ελλήνων πολιτικών.
Δεν είναι λύση να ενώσουν τις δυνάμεις τους – και μάλιστα εξωθεσμικά – οι δύο κύριοι εκπρόσωποι της κακοδαιμονίας του κομματικού κράτους που οδήγησαν στο σημερινό χάλι. Λύση είναι η αποδυνάμωση του κομματικού κράτους κι εφόσον αυτήν την αποδυνάμωση τη θέλει πραγματικά ο λαός και την επιβάλλει με την ψήφο του.
Αλλιώς τα όποια πενταετή προγράμματα ανάκαμψης θα θυμίζουν περισσότερο πενταετή του Στάλιν παρά σχέδια οικονομικής ανασυγκρότησης σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία. Διότι αν κατεβήκαμε τόσο πολύ για να κινδυνεύουμε να καταργήσουμε και την πολιτική τότε το επόμενο σκαλί «στου Κακού τη σκάλα» ποιο είναι αν όχι η κατάργηση της δημοκρατίας;
Δ. Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου