Σίγουρα το κυριότερο στην πολιτική είναι όχι το τι λες αλλά το τι κάνεις. Ούτε οι προθέσεις αλλά το αποτέλεσμα. Αλλά στο αδιέξοδο που ζούμε αποδεικνύεται ότι ακόμη μεγαλύτερη σημασία κι από το ψέμα κι από την παλινωδία έχει το ποιος μιλά. Γιατί ο τελευταίος χρόνος απέδειξε ότι το αδιέξοδο είναι κυρίως πολιτικό και ότι αν ο πρωθυπουργός δεν εκλεγόταν από το σύστημα ΠΑΣΟΚ δεν θα ήταν υποχρεωμένος να πολιτεύεται «συστημικά» και τότε ο λόγος του θα είχε διαφορετικό νόημα και δύναμη, μέσα κι έξω.
Αυτό δεν σημαίνει ότι αν είχε εκλεγεί πρωθυπουργός από τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση το πολιτικό πρόβλημα θα είχε λυθεί. Αντίθετα θα ήταν οξύτερο διότι τότε το πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ – σχεδόν και μοναδικό μεταπολιτευτικό πραγματικό κράτος και «θρησκεία» – με επικεφαλής το σημερινό πρωθυπουργό θα έκανε το παν για να ματαιώσει κάθε μεταρρύθμιση που σήμερα προβάλλεται ως αναγκαία για τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, με ένα και μοναδικό στόχο: να επανέλθει και τυπικά στην εξουσία...
Την αλήθεια δεν τη διδάσκουν μόνο τα πραγματικά γεγονότα που συμβαίνουν τώρα αλλά κι εκείνα που συνέβαιναν πριν. Κι η αλήθεια είναι ότι τα δύο μεγάλα κόμματα δεν μπορούν να διαχειριστούν την κρίση σα μονοκομματικές κυβερνήσεις διότι και τα δύο εξαρτούν την ύπαρξη και τη δύναμη τους σε αυτό το οποίο υποτίθεται ότι θέλουν – επειδή επιβάλλεται – να περιορίσουν, δηλ. σε ό,τι το κρατικο-… . Διότι κάθε περιορισμός του κρατικού στοιχείου στο πολιτικό σύστημα, την επιχειρηματικότητα, τη δικαιοσύνη και την ενημέρωση θα σήμαινε αυτόματα και την κομματική τους συρρίκνωση.
Επομένως ο αγώνας που διεξάγουν, σήμερα, και τα δύο αυτά κόμματα για την πολιτική τους επιβίωση, αναιρεί τη δυνατότητα διεξόδου για την κοινωνία. Το ερώτημα είναι αν μια άτυπη ή τυπική μετεκλογική συνεργασία τους σε κάποια σημεία μπορούν να μεταρρυθμίσουν την κρατική τους υπόσταση-σύσταση. Αν σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο η κομματική και εξουσιαστική τους λαγνεία μπορούν να ελεγχθούν ώστε να διαφυλάξουν τα εθνικά συμφέροντα, τα συμφέροντα των εργαζομένων και μιας ζωντανής αγοράς και να τα διαπραγματευθούν με τους δανειστές και τους ημεδαπούς κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και υπαλλήλους.
Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα όταν χρησιμοποιείς τα εργαλεία της. Είναι ολοφάνερο ότι αυτές τις μέρες οι ξένοι χρησιμοποιούν τη δημοκρατία μας για να νομοθετεί τα δικά τους συμφέροντα. Αλλά ακόμη κι αν υποφέρουμε από ένα παροδικό έλλειμμα κατάλληλης πολιτικής ηγεσίας αυτό δεν σημαίνει ότι το δικομματικό αδιέξοδο στο πολιτικό σύστημα φέρνει κατ’ ανάγκην και αδιέξοδο στην "μη συστημική" κοινωνία, που η διέξοδος της, σε αυτή τη φάση, είναι και διέξοδος του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας.
Βέβαια, διέξοδος για τη "μη συστημική" κοινωνία δεν είναι μόνο η ανοργάνωτη ήρεμη οργή του κόσμου στις πλατείες. Αν όμως αυτή συνδιαστεί με την έμπρακτη αγανάκτηση κάποιων τίμιων και αποφασισμένων πολιτικών, βουλευτών και προσωπικοτήτων τότε θ’ αρχίσει να ανακατεύεται το αναγκαίο και πραγματικά ανατρεπτικό μείγμα πολιτικής που χρειάζεται η χώρα. Διότι ακόμη κι αν ο Γιώργος κι ο Αντώνης είναι τίμιοι, ούτε μόνοι τους, ούτε μαζί μπορούν αυτό που χρειάζεται η χώρα. Που σίγουρα δεν περιορίζεται στα δις μιας δόσης που από μόνα τους δεν πρόκειται ούτε να εξασφαλίσουν τα επόμενα δις ούτε να βοηθήσουν στη λύση του πολιτικού προβλήματος, παρά μόνο να διαιωνίσουν το αδιέξοδο και να μεγαλώσουν το χρέος, την ύφεση και την εξάρτηση.
Δ. Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου