Αυτήν την πόλη δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει…

Όχι! Την Αθήνα δεν μας την έχουν πάρει ακόμη οι λαθρομετανάστες πατώντας πάνω στην ανικανότητα μιας αδιάφορης κι ελιτίστικης πολιτικής. Πολιτικής που καθημερινά ανοίγει το δρόμο για το πέρασμα και την επικράτηση του πιο άκρατου λαϊκισμού και της πιο άγριας βίας. 

Συνεχίζω να ζω και να εργάζομαι στην Αθήνα. Γνωρίζω, όπως όσοι ζουν στο κέντρο, τι πραγματικά συμβαίνει, πού είναι η αλήθεια και πού η υπερβολή. Ναι, είναι αποκλεισμός! Ναι, είναι φόβος! Αλλά δεν είναι αδιέξοδο!  Έλληνες και νόμιμοι μετανάστες, οικογενειάρχες στην πλειοψηφία τους, που ζουν στην Αθήνα έχουν κοινό συμφέρον να απελαθούν άμεσα όλοι οι λαθρομετανάστες. 

Αλλά σίγουρα αυτό δεν μπορεί να το διαπραγματευθεί με την ΕΕ και να το φέρει εις πέρας μια κυβέρνηση που δεν στηρίζεται στην πλειοψηφία του λαού και που στην πραγματικότητα ζει μαντρωμένη και αδρανής μες στο γυάλινο πύργο της, όπως ζούσαν οι λευκοί στη Ν. Αφρική…

΄

Αντίθετα, όμως, μπορεί να διατάζει τους αστυνομικούς να στέλνουν Ελληνόπουλα στη εντατική και τον άλλον κόσμο προς ικανοποίηση της τάξης και της ασφάλειας των τοκογλύφων αντί να τους ενισχύει με κάθε τρόπο για να σταθούν στο πλευρό του ανυπεράσπιστου πολίτη.

Τους μετατρέπει κι αυτούς σε μισητούς δολοφόνους παρότι οι ίδιοι οι αστυνομικοί πέφτουν θύματα των πραγματικών σειριακών δολοφόνων που εκφράζουν την πραγματική παραβατικότητα που φέρνει η εγκατάλειψη της κοινωνικής πολιτικής, η οποία με τη σειρά της αποτελειώνει την κοινωνική συνοχή.

Αλλά μήπως τελικά αυτός ο ανατροφοδοτούμενος φόβος κι η ανασφάλεια είναι μέρος του πολιτικού παιγνιδιού; Μήπως η ακρότητα της βίας όπως αυτή που ασκήθηκε στον άτυχο συμπολίτη μας δεν ήταν τυχαία; Μήπως η παρακίνηση σε πράξεις αντεκδίκησης όπως αυτή που ασκήθηκε σήμερα στο μετανάστη, δυο ξημερώματα μετά, επίσης, δεν είναι τυχαία αλλά αποσκοπεί στην εξάπλωση της βίας με όχημα την αξιοποίηση και τη συσπείρωση των λαθρομεταναστών;

Ποιος νοσηρός εγκέφαλος κατεύθυνε χθες τους αστυνομικούς να χτυπούν με λύσσα σα να επιδίωκαν να σκοτώσουν; Μήπως τελικά η πολιτική και η ποινική βία μπλέκονται με έναν ιδιαίτερο τρόπο όχι μόνο στην περίπτωση των τρομοκρατικών οργανώσεων;

Μήπως τελικά ο απόλυτος φόβος είναι μια από τις βασικές επιλογές για μια εκβιαστική αποδοχή της οικονομικής εξαθλίωσης από το λαό; Κι αν είναι πόσο μπορούν αυτοί οι νοσηροί εγκέφαλοι να την ελέγξουν; Μήπως το γαϊτανάκι της κοινωνικής υποβάθμισης που ακολουθεί την πολιτικοοικονομική και πολιτιστική έκπτωση πάει πολύ πιο βαθιά και μακριά;

Σε κάθε περίπτωση, ελλείψει πολιτικής βούλησης, τόλμης και αποφασιστικότητας της κυβέρνησης, η αυτοοργάνωση των Αθηναίων πολιτών είναι θέμα ζωτικής σημασίας και χρόνου. Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει ν’ αφήσουμε να εδραιωθεί η ψυχολογία ότι «αυτήν την πόλη, μας την έχουν πάρει», ούτε, κύριε Δήμαρχε, ότι οδηγούμαστε, δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, σε συνθήκες Βηρυτού της δεκαετίας του’70.

Αυτήν την πόλη και αυτήν τη χώρα δεν θ’ αφήσουμε να μας τις πάρουν. Και θα τις ξαναφτιάξουμε όσα ερείπια κι αν αφήσουν οι σκοπιμότητες!

Δ. Τρικεριώτης