Τα επιπλέον χρήματα που δίνονται στην Ελλάδα – χωρίς να αποκλείονται και νέες χρηματοδοτήσεις – η ελάττωση του συνολικού χρέους μέσα από τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα και την αναδιάρθρωση και οι διευκολύνσεις με την επιμήκυνση του χρόνου και την ελάττωση των επιτοκίων για την αποπληρωμή του υπολοίπου θα πρέπει να τα δούμε και σαν μια λογική συνέχεια των κατευθύνσεων από τα «Συμπεράσματα των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων της Ζώνης του ευρώ της 11ης Μαρτίου 2011»(1), στα οποία αναφερόταν:
«Εάν, αναπάντεχα, μια χώρα αποδειχθεί αφερέγγυα, το κράτος μέλος πρέπει να διαπραγματευθεί συνεκτικό σχέδιο αναδιάρθρωσης με τους πιστωτές του από τον ιδιωτικό τομέα, σύμφωνα με τις πρακτικές του ΔΝΤ, προκειμένου να αποκατασταθεί η βιωσιμότητα του χρέους. Εάν μέσω αυτών των μέτρων μπορεί να επιτευχθεί βιωσιμότητα του χρέους, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας μπορεί να προσφέρει ενέσεις ρευστότητας ..... Αυτό θα επιτρέπει στους πιστωτές να λαμβάνουν απόφαση με ειδική πλειοψηφία εγκρίνοντας νομικά δεσμευτική αλλαγή στους όρους αποπληρωμής (status quo, επιμήκυνση της διάρκειας, μείωση του επιτοκίου και /ή περικοπή του χρέους) σε περίπτωση που ο χρεώστης δεν είναι ικανός να πληρώσει ..... Τα κράτη μέλη θα προσπαθήσουν να επιμηκύνουν τις προθεσμίες λήξης των νέων εκδόσεων ομολόγων μεσοπρόθεσμα ώστε να αποφεύγονται περίοδοι αιχμής αναγκών αναχρηματοδότησης ..... Επαναλαμβάνουμε ότι οιαδήποτε συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα βάσει αυτών των όρων και προϋποθέσεων δεν θα ισχύσει πριν από τα μέσα του 2013.»
Μέσα σε τέσσερεις μόλις μήνες από τότε, αποδείχτηκε, από τα αλλεπάλληλα αποτυχημένα στατιστικά της αφερέγγυας Ελλάδας και τα αρνητικά δεδομένα των αγορών ότι το «αναπάντεχα» ήταν ήδη παρόν και επομένως η κατάσταση δεν μπορούσε να περιμένει μέχρι το 2013 γιατί μέχρι τότε θα είχε γενικευθεί τουλάχιστον στο Νότο με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον του ευρώ. Η εμμονή στη γραμμή της μη-αναδιάρθρωσης λόγω του κίνδυνου μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας δεν βοηθούσε πλέον…
Οι αριθμοί δεν έβγαιναν πλέον ούτε σε ορίζοντα λίγων μηνών και μια επιπλέον χρηματοδότηση θα μπορούσε να αναζητηθεί μόνο στο πλαίσιο ενός συνολικότερου σχεδίου που θα ενσωμάτωνε τη δυναμική της «αφερεγγυότητας» – και όχι μόνο για την Ελλάδα. Αλλά υπό την πίεση των γεγονότων, η αναπόφευκτη ημερομηνία της ελεγχόμενης χρεοκοπίας έπρεπε να τεθεί ενωρίτερα. Ούτως ή άλλως η πορεία αυτής της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης «ολοκληρωτικού τύπου» φαίνεται να ωριμάζει μέσα από τον διαρκή πειραματισμό, τον οποίο, πράγματι σχεδιάζουν και καθοδηγούν οι Γερμανοί με την ανοχή των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Πρόκειται όμως για ένα άκρως επικίνδυνο πείραμα να γερμανοποιείται η Ευρώπη αντί να ενοποιείται μέσα από τις πολιτικές και οικονομικές ιδιαιτερότητες των χωρών της.
Άραγε θα μπορούσε πριν ένα χρόνο ο Τρισέ να το ρισκάρει ή να συνεχίσει να παίρνει τα ελληνικά ομόλογα υπό αξιολόγηση χρεοκοπίας; Είναι πράγματι μεγάλη η επιτυχία του πρωθυπουργού να καταφέρει να οδηγήσει τους πειραματιστές στο καλύτερο δυνατό timing για αυτούς. Μέχρι την τελευταία στιγμή κι ενώ επί ένα χρόνο δαιμονοποιούσε την αναδιάρθρωση του χρέους – που οι περισσότεροι την παρουσίαζαν σαν τη μόνη βιώσιμη λύση – βρέθηκε τελικά να την πρεσβεύει! Αλλά αυτή η καθυστέρηση οδήγησε στα γνωστά τιμήματα των εκποιήσεων περιουσίας και των παραχωρήσεων εξουσίας. Μέχρι τώρα, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του χρησίμευσαν σαν απλοί αγγελιοφόροι και νομοθέτες των μηνυμάτων και των αποφάσεων των Βρυξελλών – αλλά όχι και σαν φερέγγυοι εκτελεστές των εντολών. Για αυτό και τώρα θα αρχίσουν διακριτικά να τους υποκαθιστούν και στην πράξη.
Η Ελλάδα μοιάζει να είναι η πρώτη που μπαίνει σαν την Αλίκη μέσα από την τρύπα του χρέους σε μια «χώρα των θαυμάτων» όπου οι κανόνες της λογικής δεν ισχύουν. Σε αυτήν τη «χώρα» το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα σε λίγο καιρό δεν θα έχει λόγο ύπαρξης. Όμως, με δεδομένη την κοινωνική αναταραχή που θα επιφέρουν ο παρεμβατισμός των ξένων και η παρατεταμένη λιτότητα, οι βουλευτικές εκλογές θα εκλέγουν πολυκομματικές κυβερνήσεις που σε συνθήκες πολιτικής αστάθειας θα είναι αδύνατον να υλοποιούν τα σχέδια που θα εκπονούνται στις διάφορες συνόδους κορυφής κι επιτροπές εργασίας. Σίγουρα το κουτί της χρεοκοπίας του κόσμου όπως τον ξέρουμε έχει ανοίξει…
Σχετική Ανάρτηση: Γιατί χαίρεται o Γιώργος και χαμογελά η Άνγκελα, πατέρα;
Δ. Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου