Γιατί χαίρεται o Γιώργος και χαμογελά η Άνγκελα, πατέρα;

Πάλι οι ισχυροί της Ευρώπης κάνουν τα στραβά μάτια. Όχι, βέβαια, επειδή μας συμπαθούν ή επειδή μας βλέπουν σημαντικό εταίρο που μπορεί ν’ανατάξει την κακοδιοίκηση ή «την απάτη που πάει σύννεφο» και να βάλει τάξη στα οικονομικά του, συνεισφέροντας έτσι σε μια ανταγωνιστική ΕΕ.

Κάνουν τα στραβά μάτια γιατί «καλωσορίζουν την πρόδο από την εφαρμογή του μνημονίου(1)» ενώ γνωρίζουν όχι μόνο τα «φευγάτα» στοιχεία των δύο πρώτων μηνών του 2011 αλλά κι όλες τις εσωτερικές στάσεις πληρωμών του Ελληνικού κράτους, τις απεγνωσμένες και τυχοδιωκτικές αγορακτόνες περαιώσεις, το πάγωμα όλων των διαρθρωτικών αλλαγών, τη «γείωση» των εντολών για μισθοδοτική εξυγίανση από τις διοικήσεις των ΔΕΚΟ. Κι όταν πληροφορούνται ακόμη και για νέες προσλήψεις στο Δημόσιο, πάλι ισχυρίζονται ότι η δημοσιονομική εξυγίανση προοδεύει.

Ας μη γελιόμαστε. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν διαφέρουν από τις αγορές. Κανείς από τους δανειστές δεν προσδοκά ανάταξη της ελληνικής οικονομίας υπό αυτές τις συνθήκες διακυβέρνησης και νοοτροπίας λαού. Και το κυριότερο, κανείς Έλληνας. Άρα τι συμβαίνει; Γιατί μας βοηθούν; Αν μας «βοηθούν». Ποιός κοροιδεύει καλύτερα τον άλλο; Εμείς ή αυτοί;

Μέρος της απάντησης βρίσκεται στο γιατί μας βοήθησαν εξαρχής να μπούμε στην...

ΕΕ, παρότι, ούτε και τότε, πληρούσαμε τις προδιαγραφές. Εκ του αποτελέσματος μπορούμε να κρίνουμε ότι ο λόγος ήταν εξαιρετικά επικερδής: η μετατροπή ενός λαού σε παθητικό καταναλωτή των προϊόντων τους μέσ’ απ’ το δανεισμό, ο οποίος έγινε στη συνέχεια, από μόνος του, το εργαλείο για την ολοκληρωτική και ισόβια οικονομική εξάρτηση των πολιτών και των πολιτικών της χώρας.

Γνωστά πράγματα. Τώρα τί συμβαίνει; Τώρα όλοι καταλαβαίνουν ότι οι αξιώσεις για «structural reforms (διαρθρωτικές αλλαγές)(1)» και «strict and stable fiscal (αυστηρή και σταθερή δημοσιονομική πολιτική)(1)» είναι απλώς οι γαρνιτούρες. Αυτά δεν πρόκειται να συμβούν. Και ούτε τους ενδιαφέρουν να συμβούν στην Ελλάδα. Δεν μας θεωρούν συνεταίρο στην ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα. Μας αντιμετωπίζουν απλά σαν καταναλωτές και τη χώρα σαν πηγή εύκολου και γρήγορου κέρδους. Τους διδάξαμε τον τυχοδιωκτικό πλουτισμό. Και τώρα τον εφαρμόζουν σε μας.

Το κυρίως γεύμα, τώρα ονομάζεται «fully and speedily complete the € 50 bn privatization and real estate development programme it has announced (1)». Δηλ. «πλήρης και ταχύτατη ολοκλήρωση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων και real estate των 50 δις, που έχει ανακοινωθεί». Και το summer wine που συνοδεύει αυτό το γεύμα είναι πραγματικά μεθυστικό και κάνει τα μάτια σου, όχι μόνο στραβά και θολά, αλλά και λάγνα και γλυκά και πονηρά κι ας βλέπεις μέσ’ από «σύννεφα απάτης», «κοπρίτες» και «φαγωμένα σκατά».

Αν όμως, αυτή η θεμελιώδης δέσμευση του Γιώργου δεν εφαρμόζεται πιστά και απαρέγκλιτα, τότε το 2013, η Ανγκέλα θα μας στήσει απέναντι στους ιδιώτες πιστωτές με τους οποίους θα διαπραγματευτούμε την επίσημη αναδιάρθρωση του χρέους και όχι αυτή τη χθεσινοβραδινή, την mini και άτυπη με την επιμήκυνση και το κούρεμα του επιτοκίου. Κι αν εκείνη η επίσημη αναδιάρθρωση είναι βιώσιμη για την εξυπηρέτηση  του συνόλου του χρέους που θα έχει συσσωρευτεί, τότε θα χρηματοδοτηθούμε και πάλι σε ένα πλαίσιο ελεγχόμενης χρεοκοπίας στο όνομα της διάσωσης του ευρώ.

«In the unexpected event that a country would appear to be insolvent, the Member State has to negotiate a comprehensive restructuring plan with its private sector creditors, in line with IMF practices with a view to restoring debt sustainability. If debt sustainability can be reached through these measures, the ESM may provide liquidity assistance… This would enable the creditors to pass a qualified majority decision agreeing a legally binding change to the terms of payment (standstill, extension of the maturity, interest-rate cut and/or haircut) in the event that the debtor is unable to pay (1).»

Αν λοιπόν αποδειχθούμε «αφερέγγυοι» και δεν παραχωρήσουμε σε ιδιωτικά συμφέροντα ό,τι πιο δυναμικά παραγωγικό διαθέτει σήμερα η χώρα, το 2013 θα χρεοκοπήσουμε ελεγχόμενα. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι αν συμβεί το αντίθετο, τότε οι αριθμοί «βγαίνουν». Σε κάθε περίπτωση, όμως, το δίλημμμα πρέπει να μεταφερθεί με κάποιο τρόπο στο λαό, μετά την παγίωση του, στη Σύνοδο Κορυφής. Το ζητούμενο είναι να αναλυθούν, πρώτα, όλες οι παράμετροι και ν’ αποφασίσουν οι πολίτες, κυρίως για τις τύχες των νέων αυτής της χώρας.

(1) CONCLUSIONS OF THE HEADS OF STATE OR GOVERNMENT OF THE EURO AREA OF 11 MARCH 2011

Σχετική Ανάρτηση:  Μονάχα όταν αυτό το ρολόι σταματήσει, ο χρόνος θα’ ρθει πραγματικά στη ζωή…

Δ. Τρικεριώτης