Θα μπορούσε το Ιράν να είναι ο επόμενος;

του Halimi Serge

Οι στόχοι για τις θανάσιμες σφαίρες μπορεί ν’ αλλάζουν – σιίτης ή σουνίτης, μετριοπαθής ή ριζοσπάστης, φιλοδυτικός ή αντι-ιμπεριαλιστής – αλλά τα καθεστώτα που ρίχνουν αυτές τις σφαίρες εναντίον των ίδιων τους των λαών είναι πανομοιότυπα.Το καθεστώς της Λιβύης στην Τρίπολη, καλούσε σε παγκόσμια επανάσταση, πριν επιλέξει να περιπολεί τα σύνορα της ΕΕ (1).

Κυβερνήσεις πολύ διαφορετικών αποχρώσεων ασκούν την ίδια παραπληροφόρηση. Το Ιράν έχει ισχυριστεί ότι η δημοκρατική εξέγερση των Αράβων προανήγγειλε την αναβίωση του Ισλάμ, εμπνευσμένη από την Iρανική επανάσταση του 1979. Το Ισραήλ επανέλαβε αυτόν τον ισχυρισμό και προσποιήθηκε ότι ανησυχεί. Αλλά όταν η Iρανική αντιπολίτευση συγκεντρώθηκε για να γιορτάσει τις διαδηλώσεις στο Κάιρο, η θεοκρατική εξουσία άνοιξε πυρ κατά του πλήθους. Ο Ισραηλινός στρατός δεν σφάζει αμάχους – εκτός αν είναι Παλαιστίνιοι (1.400 νεκροί στη Γάζα πριν από δύο χρόνια) – αλλά ο Βενιαμίν Νετανιάχου δεν δέχεται τα αιτήματα των νέων Αράβων για ελευθερία περισσότερο από ό,τι το Ιράν. Το Ισραήλ φοβάται ότι θα μπορούσε να χάσει...

εξαιρετικούς συνεταίρους στην εξουσία, αυταρχικούς αλλά φιλοαμερικανικούς. Γιατί τότε η μόνη διέξοδος θα ήταν να παίζει τον λύκο κατά του Ιράν.

Αλλά οι εντάσεις με το Ισραήλ και οι διεθνείς κυρώσεις επιτρέπουν στο Ιρανικό καθεστώς, παίρνοντας θάρρος από την αποδυνάμωση των περιφερειακών του αντιπάλων, την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία, να παίζει το χαρτί του εθνικισμού.Το θεωρεί αυτό χρήσιμο, δεδομένου ότι το «Πράσινο Κίνημα» του 2009 δεν υπέκυψε παρά την αδιάκοπη καταστολή του. Ο Ανώτατος Ηγέτης, ο Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, ήλπιζε ότι τα «εμβόλια» των απαγχονισμών και των βασανιστηρίων θα είχαν εξαλείψει τον ιό της αντιπολίτευσης. Δυστυχώς γι’ αυτόν, η Αραβική εξέγερση και η ταπεινωτική αντίθεση ανάμεσα στο υψηλό μορφωτικό επίπεδο του πληθυσμού και το αρχαϊκό πολιτικό σύστημα υπονομεύουν την αμφίβολη νομιμότητα του Ιρανικού καθεστώτος. 

Αντί να ακολουθήσει το παράδειγμα της Λιβύης και να διατάξει την πολεμική αεροπορία να πυροβολεί το πλήθος, η κυβερνώσα ελίτ έχει εξαπολύσει τα δολοφονικά αιτήματα των οπαδών της. Όταν η αντιπολίτευση συγκέντρωσε τις δυνάμεις της, 222 από τα 290 μέλη του Ιρανικού κοινοβουλίου ζήτησαν την παραπομπή σε δίκη για αντίσταση κατά του Ανώτατου Ηγέτη, των Μεχντί Καρουμπί και Mir Hossein Mousavi, πρώην αξιωματούχων της κυβέρνησης, που βρίσκονταν σε κατ΄οίκον περιορισμό. Στις 18 Φεβρουαρίου, «στήθηκε» μια διαδήλωση στην Τεχεράνη, όπου ο λαός μπορούσε να «εκφράσει το μίσος, την οργή και την αποστροφή του για τα άγρια και αποκρουστικά εγκλήματα των ηγετών της στάσης και των υποκριτικών και μοναρχικών συμμάχων τους» (2). Σαν «σιωνιστές πράκτορες» ή «χούλιγκανς», θ’ αντιμετωπίσουν την ποινή του θανάτου.

Μπορεί να λείπει η φαντασία από το καθεστώς, αλλά δεν του λείπουν οι υποστηρικτές. Και οι καταδίκες της Δύσης δεν έχουν καμμία αξία. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν μπορεί να επιβιώσει μακροπρόθεσμα. Όπως παρατήρησε ο Τούρκος πρόεδρος, Αμπντουλάχ Γκιούλ, στη διάρκεια επίσκεψης του στην Τεχεράνη τον περασμένο μήνα: «Όταν οι αρχηγοί του κράτους δεν δίνουν προσοχή στις ανάγκες του έθνους τους, τότε αναλαμβάνει ο λαός.»

(1) Alain Morice και Claire Rodier, “The EU’s expulsion machine”, Le Monde diplomatique, Αγγλική Έκδοση, Ιούνιος 2010.

(2) Ανακοίνωση που δημοσιεύθηκε από το «Συντονιστικό Συμβούλιο για τη Διάδοση του Ισλαμισμού» στην Τεχεράνη και μεταδόθηκε από το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων στις 16/2/2011

Ο Halimi Serge είναι Γάλλος συγγραφέας και δημοσιογράφος.

Πηγή: Le Monde diplomatique

Μετάφραση: Δ. Τρικεριώτης