Άρθρα για ασθενείς: Τι είναι «ανύψωση» του ιγμορείου;

Οι κοιλότητες των ιγμορείων βρίσκονται, δεξιά κι αριστερά, μες στην άνω γνάθο. Αυτές οι δύο κοιλότητες (κόλποι) βοηθούν τη ρινική λειτουργία με την παραγωγή μονοξειδίου του αζώτου (αντιμικροβιακή δράση, καθαρισμός κοιλότητας) και την ενίσχυση των ανοσοποιητικών μηχανισμών. Δεν έχει, όμως, διευκρινιστεί αν τα ιγμόρεια, συμβάλλουν στην ανάπτυξη του σκελετού και της αρχιτεκτονικής του προσώπου ή αν αποτελούν εξελικτικά υπολείμματα μιας ανατομικής δομής της οποίας η λειτουργικότητα θεωρείται σήμερα άγνωστη...

Εικόνα 1: μια απλή και αντιπροσωπευτική περίπτωση με την τεχνική.

Οι θέσεις των ιγμορείων αντιστοιχούν στις θέσεις των πίσω δοντιών, των γομφίων και των προγομφίων. Οι δύο κοιλότητες ξεκινούν λίγο πιο πάνω ή ακριβώς πάνω από το τέλος των ριζών των δοντιών. Όταν ένα δόντι εξάγεται, σιγά σιγά το οστό το οποίο το περιέβαλλε απορροφιέται και, σε κείνη τη θέση, η κοιλότητα του ιγμορείου επεκτείνεται ενώ το πάχος και το ύψος του οστού λιγοστεύουν. Αυτή η εξέλιξη είναι φυσιολογική και δεν επηρεάζει τη λειτουργικότητα του ιγμορείου.

Ωστόσο, η εξέλιξη στις μεθόδους προσθετικής αποκατάστασης, όταν λείπουν τα πίσω δόντια στην άνω γνάθο, με την εισαγωγή της λύσης των οδοντικών εμφυτευμάτων, επανέφεραν το ανατομικό και χειρουργικό ενδιαφέρον σ’αυτήν την περιοχή του στόματος. Με ζητούμενο, ν’ αναπληρώνεται το χαμένο οστό, τόσο, ώστε να είναι σε θέση να συγκρατήσει με ασφάλεια έναντι των μασητικών δυνάμεων, ένα ή περισσότερα οδοντικά εμφυτεύματα. Και, βέβαια, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα την ακεραιότητα του ιγμορείου.

Γι΄αυτόν το σκοπό, υπάρχουν πολλές τεχνικές. Η πιο απλή, συνηθισμένη και γνωστή τεχνική επαύξησης του οστικού όγκου, εδώ και 25 χρόνια, είναι αυτή που απεικονίζεται στη φωτογραφία (Εικόνα 1) και πραγματοποιείται με διάφορες παραλλαγές, ανάλογα με τις συνθήκες και τις ανάγκες κάθε περίπτωσης.

Για την ακτινολογική διερεύνηση της οστικής ατροφίας στην περιοχή ενδιαφέροντος, προηγείται υπολογιστική τομογραφία (Dental Scan) και όχι απλή πανοραμική ακτινογραφία, διότι ο διαθέσιμος και ο αναγκαίος όγκος στην θέση της αποκατάστασης πρέπει να υπολογισθούν με ακρίβεια σε τρισδιάστατο επίπεδο. Στη φωτογραφία (κάτω, μέσον) απεικονίζεται η ελλειμματική θέση (βέλη) στην υπολογιστική τομογραφία.

Η επέμβαση γίνεται συνήθως με τοπική αναισθησία. Η χειρουργική τεχνική είναι απλή. Γίνεται μια τομή στα ούλα και στη συνέχεια ένα μικρό άνοιγμα στο τοίχωμα της γνάθου (φωτογραφία, άνω αριστερά), που αντιστοιχεί στο εξωτερικό τοίχωμα του ιγμορείου, εντοπίζεται η μεμβράνη (βέλη) που καλύπτει εσωτερικά την κοιλότητα του ιγμορείου και με ειδικά εργαλεία η μεμβράνη κινητοποιείται από το οστικό τοίχωμα και μετακινείται προς τα πάνω και μέσα (φωτογραφία, άνω μέσον) έτσι ώστε να δημιουργηθεί νέος στεγανός χώρος, πάνω από το κατώτερο όριο του ιγμορείου (έδαφος). Στη φωτογραφία (άνω δεξιά) φαίνεται αυτός ο χώρος (βέλη).

Σε αυτόν το νέο χώρο προστίθενται συνδιασμοί οστού και συνθετικών υλικών (μοσχεύματα), τα οποία θα βοηθήσουν στην οστική του ανάπλαση. Όταν ο χώρος αυτός συμπληρωθεί με νέο οστό, τότε το φυσικό έδαφος του ιγμορείου θα έχει τεχνητά «ανυψωθεί», δηλαδή θα έχει βρεθεί σε υψηλότερο επίπεδο μερικών χιλιοστών σε σχέση με πριν.

Ανάλογα με την περίπτωση, μπορεί να δίνεται η δυνατότητα της άμεσης τοποθέτησης του οδοντικού εμφυτεύματος, όπως στη φωτογραφία (κάτω, δεξιά κι αριστερά). Σε μια τέτοια περίπτωση, μετά το χειρουργείο, μεσολαβούν περίπου 6-8 μήνες οστικής ωρίμανσης μέχρι την τοποθέτηση των προσθετικών δοντιών στα εμφυτεύματα. Αν τα εμφυτεύματα δεν τοποθετηθούν άμεσα, τοποθετούνται περίπου 6 μήνες μετά το χειρουργείο της ανύψωσης.  Η όλη διαδικασία της αποκατάστασης, αναλόγως σχεδίου, υλικών και τεχνικής, μπορεί να κυμαίνεται από 6 μήνες μέχρι ένα χρόνο.


Δ. Τρικεριώτης