Όσο περισσότερο η απειλή της χρεοκοπίας αποκαλύπτει το τρομερό της πρόσωπο στην κοινωνία τόσο η αιτία του κακού - το κομματικό και σπάταλο κράτος - γιγαντώνεται. Αντί η κυβέρνηση να ελαττώνει και να συμπτύσσει υπουργεία και αρμοδιότητες, ακολουθώντας αυτό που εφαρμόζει και το τελευταίο ελληνικό νοικοκυριό, αρνείται πεισματικά να περικόψει τις δαπάνες της, αναγγέλλει νέες προσλήψεις και νέες αδηφάγες Γραμματείες - τη στιγμή που θα έπρεπε να είναι πρωτοπόρα και υποδειγματική σε αυτά που ζητεί από την κοινωνία.
Τελικά, το γεγονός ότι η κυβέρνηση εθελοτυφλεί για την κραυγαλέα αποτυχία της πολιτικής των τελευταίων μηνών και τα βάζει με τους πάντες εκτός από τον κακό της εαυτό, δεν είναι απλά παράδοξο. Αποκαλύπτει ότι η εξουσία στην Ελλάδα έχει πλέον παγιώσει μια αυταρχική και επικίνδυνη συμπεριφορά. Ζει σε έναν άλλο κόσμο από αυτόν που ζει η υπόλοιπη κοινωνία. Ενδεχομένως να επιδιώκει την κοινωνική αναταραχή σαν ύστατο μέσο ώστε στη συνέχεια να επιβάλλει σα μοναδική λύση, με τη λογική του μικρότερου κακού, την αδιέξοδη πολιτική της, την οποία ωστόσο μέχρι τώρα, με τις πράξεις της, δείχνει ότι ούτε η ίδια πιστεύει - και γι’ αυτό δεν μπορεί ν’ ασκήσει ούτε διαχειριστικό, ούτε ηγετικό ρόλο...
Η μικρή μας χώρα θα μπορούσε άμεσα και με απλή πρωθυπουργική βούληση, να εφαρμόσει ένα ολιγομελές υπουργικό σχήμα που θα αντανακλούσε τις οικονομικές ανάγκες και τις αντικειμενικές προτεραιότητες της συγκυρίας. Για παράδειγμα, ένα υπουργείο για την Οικονομία και την Ανάπτυξη στο οποίο θα υπάγονταν οι Υποδομές, ο Τουρισμός και η Γεωργία, ένα υπουργείο για την Ενέργεια και το Περιβάλλον, ένα υπουργείο για την Υγεία, την Κοινωνική Ασφάλιση και την Εργασία, ένα υπουργείο για την Παιδεία και τον Πολιτισμό, ένα υπουργείο για τη Δικαιοσύνη με κύριο αντικείμενο τη διαφθορά και τη διαφάνεια, ένα υπουργείο Εξωτερικών που θα αναλάμβανε και τον τομέα του μεταναστευτικού προβλήματος, ένα υπουργείο Εσωτερικών με κύριο μέλημα τον συντονισμό της ανάπτυξης των Περιφερειών του Καλλικράτη και ένα υπουργείο για την Εθνική Άμυνα και την Προστασία του Πολίτη. Όλα κι όλα οκτώ υπουργεία, πλαισιωμένα από Συμβούλους, προερχόμενους απ’ ό,τι καλύτερο διαθέτει ο Ελληνισμός, εντός κι εκτός, κι επιλεγμένους μετά από αξιοκρατικές κρίσεις από διακομματικές επιτροπές στις οποίες θα συμμετείχαν και πανεπιστημιακοί, σχετικοί με το αντικείμενο του κάθε υπουργείου.
Η πρόταση αυτή και άλλες παρόμοιες μπορεί να ακούγονται γραφικές και επιεικώς ανέφικτες για τα πολιτικά ήθη που κυριαρχούν σήμερα αλλά ωστόσο επιχειρούν να σκιαγραφήσουν μια βασική ιδέα. Ότι δηλ. αυτό που, κατ’ αρχήν, χρειάζεται η κοινωνία για να «συνεργαστεί» είναι ένας σύγχρονος ανασχηματισμός του πολιτικού συστήματος, τέτοιος, που θα πείσει την υπνωτισμένη πλειοψηφία ότι αξίζει να εγερθεί και να κάνει τα αναγκαία βήματα, όσο πιο συλλογικά γίνεται.
Διότι όσο ο αυταρχισμός της εξουσίας εμμένει, σαν υπέργηρη και ανίατη αρρώστια της δημοκρατίας μας, θα οδηγεί αναπόφευκτα και στον αυτοματισμό της κοινωνίας, με αιχμή του δόρατος, τους κινδύνους της αυτοδικίας. Κι όσο φαίνεται ότι η τρόικα υποβάλλει τη χώρα στο πείραμα της εσωτερικής υποτίμησης, άλλο τόσο φαίνεται ότι η τοπική εξουσία υποβάλλει την κοινωνία σε ένα πείραμα αυταρχισμού που θυμίζει την ιστορία πάνω στην οποία βασίστηκαν το βιβλίο του Todd Strasser και η ταινία του Dennis Gansel, «Το Κύμα»…
Δ. Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου