Στη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία ο έλεγχος της πολιτικής εξουσίας άλλαζε χέρια μεταξύ των γνωστών δυο κομμάτων που τη νέμονταν και την μοίραζαν αναλογικά στους ψηφοφόρους σε μια σχέση βαθιάς αλληλοϋποστήριξης, οικονομικής ανόδου και κοινωνικής ασφάλειας. Η πολιτική και οικονομική ιδιοτέλεια έγιναν κυρίαρχη ιδεολογία που ανέβαζαν σταθερά τόσο το μέσο βιοτικό επίπεδο όσο και τη μέση ατομική και κοινωνική αξιοπρέπεια. Γιατί τα δανεικά ήταν… πολλά!
Ωστόσο η κακοδιαχείριση και η κατασπατάληση της ξένης οικονομικής βοήθειας, που δινόταν για την παραγωγικότητα μιας Ευρωπαϊκής Ελλάδας, εκφύλιζαν τις αναπτυξιακές ευκαιρίες στο γνωστό κακόγουστο καταναλωτικό αμόκ και τα εικονικά life-styles νεόπλουτων μικροαστών που μετέφεραν σταδιακά την πολιτική και πολιτιστική τους ένδεια στη φυσιογνωμία της χώρας...
Τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα βλέποντας τα κέρδη τους να αυξάνονται χάιδευαν και προωθούσαν με κάθε τρόπο αυτήν την απρόσμενη για την ελληνική πραγματικότητα και τις δικές τους δυνατότητες ευδαιμονία. Οι πιο πλούσιοι και ισχυροί εκπρόσωποί τους ακούμπησαν στο κράτος και συνεργάστηκαν με τους πολιτικούς οργανώνοντας με τα χρόνια ένα άτρωτο δίκτυο διπολικής αλλά και συνεργατικής εξουσίας που σε πρώτη φάση ήταν αποδεκτό από τους ψηφοφόρους διότι τους έδινε με το παραπάνω αυτά που ήθελαν αρκεί να το αφήνουν απερίσπαστο να ξεσαλώνει. Και για τους μεν και για τους δε, οι πραγματικοί παρίες της κοινωνίας, που σήμερα στην κυριολεξία εξοντώνονται, τους ήταν αδιάφοροι.
Αλλά το γνωστό δικομματικό δίπολο δεν μπορεί να λειτουργήσει σήμερα σαν το «γιν-γιανγκ» της κοινωνικής ειρήνης. Έχουμε μπει στη δεύτερη φάση. Στο δικό μας plan-b. Στον ένα πόλο φαίνεται ότι συγκεντρώνονται πλέον συλλήβδην όλοι οι καταχραστές της πολύχρονης οικονομικής αναπτυξιακής χρηματοδότησης που έχουν προσφάτως αυτοανακηρυχθεί σε «σωτήρες» της χώρας. Όλοι αυτοί που μοίραζαν τα χρήματα σαν τραπουλόχαρτα με τα πούρα στη γωνία του στόματος και τις μαφιόζικες και αναξιοκρατικές συμπεριφορές. Στον άλλο πόλο οι ψηφοφόροι που, παρά τα παλιά συμβόλαια τιμής και αίματος με τους πολιτικούς τους νονούς, βλέπουν το ανεβασμένο τους βιοτικό τους επίπεδο να ξεφουσκώνει και την αξιοπρέπεια τους να καταρακώνεται.
Ο πρώτος πόλος θα προσπαθήσει να κρατηθεί στην εξουσία αναζητώντας, όμως, τον εξαγνισμό και τη στήριξη στην αυστηρότητα και την τιμωριτική διάθεση των δανειστών. Ο δεύτερος πόλος θα προσπαθήσει να μετατρέψει την αδυναμία του να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων και την εκδικητική του διάθεση σε δυνάμεις αποτελειωτικής καταστροφής των πραγμάτων. Αδιέξοδο! Και οπωσδήποτε σε τέτοιες συνθήκες ανωμαλίας οι όποιες αιτιάσεις για λογική, νομιμότητα, ηθική και δικαιοσύνη χρειάζονται αναβάπτιση σε νέες πολιτικούς συσχετισμούς και συγκυρίες για να έχουν πάλι κάποια τύχη εφαρμογής.
Σε κάθε περίπτωση τα μεσαία στρώματα – ανεξαρτήτως συμβατικής κομματικής τοποθέτησης – είναι αυτά που πρέπει να σηκώσουν τη σημαία την αλλαγής. Όχι μόνο γιατί αυτά σήμερα πλήττονται προς εξαφάνιση αλλά γιατί αποτελούν τη βάση για την ανάπτυξη με όρους, βέβαια, υγιούς ιδιωτικού ανταγωνισμού και ανταποδοτικών σχέσεων με ένα αδιάφθορο και αντικειμενικό κράτος. Για όσο διάστημα αυτός ο στόχος θα θεωρείται ανέφικτος και γραφικός τόσο η αδιέξοδη βία και η σύγκρουση θα είναι οι καθημερινότητές μας.
Παρότι οι συνθήκες θυμίζουν την προδικτατορική περίοδο (οικονομική στασιμότητα, πολιτική καταπίεση και απαξίωση, κοινωνική αστάθεια), ο σημερινός «ανένδοτος αγώνας» θα πρέπει να κατευθύνεται με αμείλικτο τρόπο κατά της καταστροφικής υποκρισίας των πολιτικών και της νοσηρής εξάρτησης των ψηφοφόρων. Τώρα που φθείρονται οι επάργυρες όψεις, το πραγματικό συνεργατικό και αντιπαραγωγικό δίπολο της μεταπολίτευσης, «πολιτικός-ψηφοφόρος», προβάλλει αποτρόπαιο και συγκρουσιακό.
Κάθε πρόταση διεξόδου για τη χώρα θα πρέπει να κτυπηθεί μαζί του μέχρι τέλους. Γιατί το τέλος αυτής της μάχης θα είναι και νέα αρχή για τη χώρα.
Δ. Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου