Όχι! Αυτή η φωτογραφία θυμίζει την παλιά Ευρώπη!

Η σημερινή Bild, παρουσιάζοντας το πετυχημένο φωτομοντάζ του Hermann Bredehorst, θέτει το ερώτημα: «Merkozy: μοιάζει με τη νέα Ευρώπη;» Η απάντηση σε αυτό που η φωτογραφία υπονοεί και το άρθρο υποστηρίζει θα πρέπει, προφανώς, να είναι: «Όχι! Αυτή η φωτογραφία θυμίζει την παλιά Ευρώπη!»…

Κοιτάζοντας πίσω, η ιστορία της Ευρώπης ξεχειλίζει από ολέθρους για εθνική κυριαρχία, από βία και ρατσισμό. Αθρόα τα ιστορικά γεγονότα που έχουν εμπλουτίσει το «συλλογικό ασυνείδητο» της ηπείρου και της έχουν προσδώσει ένα ηφαιστειώδες προφίλ, που μπορεί να εκρηγνύεται από εποχή σε εποχή είτε γεννώντας πρόοδο και ευημερία για τους πολίτες της, είτε προξενώντας μεγάλες καταστροφές και δυστυχία.

Είχαμε την τύχη, οι περισσότεροι, να μεγαλώσουμε ή και να ωριμάσουμε σε μια σχετικά ειρηνική περίοδο, που βέβαια δεν της έλειψαν οι ιδεολογικές και πολιτικοοικονομικές αναταράξεις. Όμως αυτές δεν στάθηκαν αρκετές για να συλλάβουμε στη συνείδησή μας την πραγματικότητα της προηγούμενης παραγράφου και εδραίωσαν μέσα μας μια πεποίθηση ασφάλειας που όμως αποτελεί περισσότερο μια ψυχολογική και λιγότερο μια ιστορική πραγματικότητα...

Μάθαμε δηλαδή, επηρεασμένοι από τη σύγχρονή μας πολιτικοοικονομική συγκυρία, να αντιλαμβανόμαστε και να θεωρούμε τη ζωή μας σα μια διαρκή ειρηνική ανέλιξη, οπωσδήποτε μέσα από καθημερινές δυσκολίες, αλλά βασικά εξαρτημένη από την προσωπική προσπάθεια και βέβαια συνδεδεμένη με τις κοινωνικές και πολιτικές θέσεις και σχέσεις του καθενός, ειδικά στη χώρα μας.

Αυτοί, όμως, οι μικρόκοσμοι της σιγουριάς, αυτές οι ασφαλιστικές δικλείδες της ατομικής και κοινωνικής εξέλιξης, αυτό το εξελικτικό μοντέλο που «διαρκώς βελτιώνεται», όλες αυτές οι σταθερές σήμερα καταρρέουν, κτυπημένες σαν τους δίδυμους πύργους, και μάλιστα σε αργή κίνηση.

Τα κτίσματα ισοπεδώνονται με έναν τρόπο επιβραδυνόμενης και ελεγχόμενης πτώσης που ωστόσο μέσα στη σκόνη και το θόρυβό της δεν μπορούμε ούτε να διακρίνουμε ούτε να ακούσουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Απλά αισθανόμαστε τη σύγκρουση, την ανασφάλεια, το φόβο, τον τρόμο αλλά κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με τέτοια λόγια ή να κάνει τέτοιες πράξεις ώστε οι υπόλοιποι να τον ακολουθήσουν με ελπίδα για μια βάσιμη διέξοδο και προοπτική.

Αμήχανοι πρωταγωνιστές σε ένα σκηνικό παρατεταμένης αγωνίας στο οποίο μπορούν να συμβούν τα πάντα, είτε στη δράση, είτε στο τέλος. Σε μια καθημερινότητα που δεσπόζουν τα απειλητικά επίκαιρα, οι ταραγμένες ζωές των φίλων, των γνωστών και των αγαπημένων προσώπων, η ανατροπή της δικής μας. Σε μια καθημερινότητα που ο ανθρώπινος έλεγχος χάνεται και η σκληρότητα εξαπλώνεται. Και που ενδεχομένως μας επιφυλάσσει να αναπληρώσουμε στη συνείδησή μας το έλλειμμα της πιο σκοτεινής ιστορικής μας πλευράς.

Ή αντίθετα να βρούμε τους τρόπους, σαν Ευρωπαίοι πολίτες, να διαψεύσουμε τις σκοτεινές προβλέψεις. Να διαψεύσουμε την ιστορία που δεν ήθελε ποτέ την Ευρώπη να αντλεί τη δύναμή της μέσα από την ένωση των πολιτών της. Να βρούμε τους πολιτικούς τρόπους να ξεπεράσουμε την κρίση με σεβασμό και αγάπη για τον άνθρωπο και τη δημοκρατία χωρίς ρεβανσισμούς και σκληρότητες και να προχωρήσουμε τον πολιτισμό ένα βήμα μπροστά και πέρα από την άβυσσο που οι οικονομικές συνθήκες μας ανοίγουν. Για να αποτρέψουμε αυτό που περιέγραφε ο Τσάρλι Τσάπλιν στην ταινία του «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ»:

«Σε αυτούς που μπορούν να με ακούσουν, λέω: Μην απελπίζεστε. Η δυστυχία που είναι σήμερα πάνω μας δεν είναι παρά το πέρασμα της απληστίας και της οξύτητας εκείνων που φοβούνται την ανθρώπινη πρόοδο. Το μίσος θα περάσει και οι δικτάτορες θα πεθάνουν. Η δύναμη που πήραν από τον λαό θα επιστρέψει στον λαό και όσο οι άνθρωποι πεθαίνουν η ελευθερία δεν θα πάψει να υπάρχει…».

Δ. Τρικεριώτης