Με αφορμή τη συνέντευξη του κ.Παπαδήμου

Έχοντας πλέον διαβεί το κατώφλι του παραλόγου, η πραγματικότητα αρχίζει ολοένα να αποδυναμώνει τα επιχειρήματα για την ορθότητα της πολιτικής που ακολουθείται. Ο κ. Παπαδήμος υποστήριξε σε συνέντευξή του στην Ιταλική εφημερίδα Il Sole 24 Ore ότι μια επιστροφή στο εθνικό νόμισμα μεταξύ άλλων «θα προκαλούσε την απώλεια της πραγματικής αξίας των τραπεζικών καταθέσεων, το πραγματικό εισόδημα θα μειωνόταν σημαντικά,θα υπήρχαν πολλές πτωχεύσεις, η ανεργία και οι κοινωνικές ανισότητες θα αυξάνονταν»...

Μα υπάρχει κάτι από αυτά, που σήμερα εντός ευρώ δεν συμβαίνει, που οι Έλληνες δεν το βιώνουν βίαια στην καθημερινότητά τους; Οι καταθέσεις των απλών πολιτών δεν εξανεμίζονται κάθε μέρα και περισσότερο; Τα ομόλογά τους δεν εξαερώθηκαν; Άλλα 10 δις δεν τραβήχτηκαν μόνο φέτος για την εξυπηρέτηση των τρεχόντων εξόδων και της υπέρμετρης φορολογίας; Η αξία της περιουσίας των Ελλήνων δεν είναι ήδη σε ελεύθερη πτώση; Οι ατελείωτες περικοπές και η ανθιστάμενη ακρίβεια δεν κατρακυλούν καθημερινά το πραγματικό εισόδημα; Οι απολύσεις και τα λουκέτα δεν είναι στην ημερήσια διάταξη; Με την προϊούσα φτωχοποίηση ήδη στο 1/3 του πληθυσμού δεν αυξάνονται οι κοινωνικές ανισότητες;

Μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα, ο κ.Παπαδήμος, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι «η πραγματική οικονομία εξακολουθεί να είναι αδύναμη και ότι η υψηλή ανεργία είναι πιθανό να συνεχιστεί». Ωστόσο για το θέμα της ειδοποιού διαφοράς για την παραμονή ή όχι στο ευρώ, όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα, δεν επεκτάθηκε. Και δεν ανέφερε λέξη για ανάπτυξη. Αλλά αυτή τη φορά δεν κινδυνολόγησε για ουρές και συσσίτια. Μάλλον επιφυλάχτηκε και συγκρατήθηκε μπροστά στην εξαθλίωση που απλώνεται στην κοινωνία.

Ο κ. Παπαδήμος θύμισε τον κ.Τόμσεν στην ακρόαση της τρόικας στο ευρωκοινοβούλιο* που είπε:« Αλλά σίγουρα οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας δεν είναι αρκετές.Βεβαίως συμφωνώ με όσους λένε ότι το πρόγραμμα θα αποτύχει, εάν ο κύριος άξονας της προσαρμογής συνεχίσει να είναι η συρρίκνωση του ΑΕΠ και η συρρίκνωση των μισθών, αν δηλαδή, η προσαρμογή πραγματοποιείται κάνοντας την Ελλάδα φτωχότερη. Η προσαρμογή πραγματοποιείται κυρίως κάνοντας την Ελλάδα πιο παραγωγική». Και πώς θα γίνει αυτό; « με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα απελευθερώσουν το σημαντικό δυναμικό για την αύξηση της παραγωγικότητας ,που ήδη υπάρχει στην ελληνική οικονομία.». 

Αλλά ο κ. Τόμσεν κάνει σα να μη γνωρίζει ή πράγματι δεν γνωρίζει την Ελληνική κομματοκρατική πολιτική πραγματικότητα που ποτέ δεν επέτρεψε σε αυτό το αναγκαίο δυναμικό να πρωταγωνιστήσει αξιοκρατικά και να δώσει ανταγωνιστικές και παραγωγικές λύσεις για τη χώρα. Ένα τέτοιο εγχείρημα, στο γνωστό πελατειακό σκηνικό – που οι επερχόμενες εκλογές δύσκολα θα ανατρέψουν – ήταν εξαρχής καταδικασμένο και ο κ.Τόμσεν έχοντας προφανώς καταλάβει το αδιέξοδο προσπαθεί πεισματικά να ανακτήσει το χαμένο του τεχνοκρατικό κύρος. Αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι χωρίς εναρμόνιση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας το μόνο που θα παράγεται στη χώρα θα είναι η φτώχεια.

Αντίθετα στην ίδια προχθεσινή συνεδίαση του ευρωκοινοβουλίου, ο κ. Άσμουσεν ήταν πιο χαλαρός και αποκαλυπτικός: «Σε πολλές περιπτώσεις, οι πλούσιοι Έλληνες εξακολουθούν να συμβάλλουν λιγότερο από ότι θα μπορούσαν για τη συνολική προσπάθεια προσαρμογής, εν μέρει λόγω της φοροδιαφυγής». Αυτό το «εν μέρει» είναι και η ουσία του προβλήματος. Διότι οι πλούσιοι στην Ελλάδα δεν συμμετέχουν στην προσπάθεια όχι μόνο λόγω των διοικητικών αδυναμιών του φορολογικού μηχανισμού αλλά κυρίως λόγω της φορολογικής πολιτικής που κατευθύνεται από συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα τα οποία συναλλάσσονται με την πολιτική εξουσία και τα οποία δυστυχώς είναι οικεία και με τον κ.Παπαδήμο.

Ο κ.Παπαδήμος, στη συνέντευξη του, ζήτησε έμμεσα μια πίστωση χρόνου 6-9 μηνών για τα πρώτα πιθανά θετικά αποτελέσματα. Δείχνει έτσι ότι και αυτός δεν αντιλαμβάνεται ή κάνει ότι δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει. Διότι με αυτούς τους οικονομικούς ρυθμούς και για να ικανοποιηθεί η εφαρμογή αυτού του αδιέξοδου προγράμματος στο ακέραιο, σε λιγότερο από 6 μήνες δύσκολα θα υπάρχουν πραγματική αγορά και Ελληνική οικονομία. Κανείς δεν θέλει να πιστέψει ότι αυτός είναι και ο τελικός στόχος. Αλλά όταν από τη μια, ο κ.Παπαδήμος, επικαλείται τη σπουδαιότητα της καλής ψυχολογίας και της εμπιστοσύνης για την ανάκαμψη και από την άλλη δηλώνει ότι παρά την όποια επιτυχία αυτών των αιματηρών μέτρων μπορεί τελικά να μην καταφέρουμε να έχουμε πρόσβαση στις αγορές, τότε αναπόφευκτα διασπείρει την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια και υπονομεύει ο ίδιος την προσπάθεια της οποίας υποτίθεται ότι ηγείται.

Και όταν κανείς πια στο πιλοτήριο δεν μπορεί να εγγυηθεί την επαναφορά σε κανονική πορεία, τότε η μετάβαση του αδιεξόδου από το οικονομικό και πολιτικό στο ανθρωπιστικό και ψυχολογικό επίπεδο γίνεται με τέτοιους κραδασμούς που η κοινωνία μοιάζει ολάκερη να βιώνει την αγωνία μιας ακυβέρνητης πτήσης πριν τη τελική πτώση.

*ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΑΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑ ΣΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

Δ. Τρικεριώτης (Follow on Twitter)