Το στερεότυπο λέει ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Και ο Γιώργος το παρέδωσε στον Βαγγέλη όχι απλά κρύο αλλά κατεψυγμένο. Λες ποτέ δεν ξέχασε εκείνο το υποχθόνιο «παρών» του Βαγγέλη ένα βράδυ στο Ζάππειο.Τον περασμένο Νοέμβριο, φεύγοντας από την πρωθυπουργία, τόκισε στη ματαιοδοξία του υπαρχηγού, τού φόρτωσε τις ευθύνες και τον βύθισε στα άδυτα της κρίσης και τα αδιέξοδα της χώρας. Και στο τέλος του δώρισε στην ήδη πληγωμένη καμπούρα και την καλπάζουσα φθορά του κόμματος. Τον οδήγησε στην αρχηγία αλλά τώρα πια ο αρχηγός θυμίζει Μπρανκαλέονε και οι γηραιοί γενναίοι στρατιώτες που πάσχιζαν χθες με την ψήφο τους να δώσουν το φιλί της ζωής θυμίζουν τους ιππότες στη γνωστή ταινία των Μόντυ Πάϊθον…
Άλλα όλο αυτό το αδελφάτο των ιπποτών, που μοιάζει με το τελικό πικρό απόσταγμα του ΠΑΣΟΚ, στην πραγματικότητα είναι ο ξεγυμνωμένος σκληρός του πυρήνας. Ο άλλοτε ρωμαλέος επιταχυντής. Το hardcore του κόμματος, που έστησε και ανέχτηκε το μακροχρόνιο feedback της διαφθοράς με την κοινωνία. Το hardcore που ήταν σταθερό από καταβολής κόμματος και ακόμη επιζεί και του οποίου η σχέση με το κόμμα ήταν και είναι υπαρξιακή – σαφώς οικονομική και ασαφώς ιδεολογική. Η «ψυχή που πάλλεται», όπως είπε ο ίδιος ο νέος αρχηγός. Και στο ένα εκατομύριο του Γιώργου, αυτή η ίδια ψυχή, πάλι εκεί παλλόταν – και για αυτό δεν προσφέρεται ούτε για αναγωγές, ούτε για συγκρίσεις και προβλέψεις.
Όμως η αξία της χθεσινής εκλογής ήταν ότι για πρώτη φορά καταγράφηκε και φωτογραφήθηκε αυτή η ψυχή του ΠΑΣΟΚ. Μια γέρικη, μοναχική κι αξιολύπητη αράχνη που δεν στηρίζεται ούτε περιβάλλεται πια από τον ιστό της κοινωνίας. Που δεν μπορούσε να κρυφτεί από το ύφος του Βαγγέλη. Μιλούσε για Άνοιξη αλλά στο ύφος του αποκαλυπτόταν ο επερχόμενος Χειμώνας. Μιλούσε για ξεκίνημα αλλά ήταν σα να μιλά όχι για τούτη αλλά για την επόμενη ζωή. Άσε που’ μοιαζε κι ο ίδιος ένα κομάτι ξένο και θυσιασμένο σώμα. Έτσι που όλο αυτό το διήμερο σκηνικό να΄χει και κάτι από Φελίνι…
Δ. Τρικεριώτης (follow on twitter)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου