Από το «οι Έλληνες είναι ανθεκτικοί» του Τόμσεν, τους πρώτους μήνες του Ελληνικού πειράματος, φτάσαμε στο πρόσφατο «οι Έλληνες είναι στα όρια τους» του Ράιχεμπαχ. Η επιχείρηση «συναινετική κοινωνία» έπεσε στο λάκκο που υποτίθεται έσκαβαν για θεμέλιο. Και μαζί της οι μάσκες. Υπολειπόμενο χρέος, αναπτυξιακό προφίλ και πολιτικό κλίμα είναι πλέον τα μοναδικά σκαλιά πάνω στα οποία η χώρα θα κριθεί για το αν θα αρχίσει να ανεβαίνει ή θα συνεχίσει να κατεβαίνει και να κατρακυλά κάτω από το όριο της φτώχειας του 30% …
Υπολειπόμενο χρέος…
Μετά το PSI, το πραγματικό όφελος στο σύνολο του χρέους αποτιμήθηκε κάτω από 50 δις και η ετήσια ελάφρυνση των περίπου 5 δις απειλείται ήδη από την ανάγκη άμεσης λήψης νέων μέτρων πολλών δις αλλά και συμπληρωματικού πακέτου βοήθειας άλλων δεκάδων δις για τα επόμενα χρόνια. Οι οικονομικές εξισώσεις της ελεγχόμενης χρεοκοπίας για άλλη μια φορά φαίνεται να οδηγούνται στην αποτυχία. Μέχρι τώρα, μόνες και αδιαμφισβήτητες πραγματικότητες είναι ότι τα ελληνικά CDS εξαργυρώθηκαν, η ΕΚΤ – και όχι μόνο – έκανε ταμείο με τα κέρδη της, οι ιδιώτες ομολογιούχοι πλήρωσαν την εμπιστοσύνη τους στο κράτος χάνοντας οριστικά τα χρήματά τους και η φονική ύφεση συνεχίζει αχαλίνωτη να ισοπεδώνει τα απομεινάρια της πραγματικής οικονομίας και να εξοντώνει τους πιο αδύναμους.
Αναπτυξιακό προφίλ…
Το χρεωκοπημένο κομματικό κράτος παραμένει αδιασάλευτο με την συγκυβερνητική του εμπροσθοφυλακή από τη μια να κυνηγά τη μαρίδα της διαφθοράς και από την άλλη να αφήνει αθεράπευτο τον προχωρημένο καρκίνο να σαπίζει την κοινωνία συνδιάζοντας την ακρίβεια και την υπερφορολόγηση με την ανεργία, την υποαπασχόληση και τις άθλιες αμοιβές. Έχοντας εξαντλήσει την «επιχειρηματικότητά» του στο μιζαδόρικο business, τύπου Siemens, είναι φυσικό να μην διανοείται να στρέψει το χρυσό μαχαίρι κατά του εαυτού του. Αυτό το τριτοκοσμικό και αφερέγγυο οικονομικό προφίλ μπορεί να εγγυηθεί μόνο τη συνέχεια της αναπτυξιακής άπνοιας που έχει κατακαθήσει σαν αφρικανική σκόνη και πνίγει αργά τη χώρα.
Πολιτικό κλίμα…
Ενόψει των εκλογών οι πολιτικές δυνάμεις που οδήγησαν στο αδιέξοδο τη χώρα, αλλά θα ζητήσουν να συνεχίσουν να τη συγκυβερνούν, θέτουν δύο βασικά ζητήματα: (1) Να προκύψει κυβέρνηση για να κυβερνηθεί η χώρα και (2) Να μην επικρατήσουν οι ακραίες δυνάμεις στις εκλογές. Διότι έτσι δεν θα προκύψει πολιτική αστάθεια ικανή να βάλει σε κίνδυνο αυτά που «κέρδισε» η χώρα με τα μνημόνια και την αναδιάρθρωση.
Στον αντίποδα, οι άλλες πολιτικές δυνάμεις μπορούν να προσθέσουν σε κάθε ζήτημα από ένα ερώτημα: (1) Πώς είναι δυνατόν να επιτύχει μετεκλογικά η χώρα αν συνεχίσει να κυβερνείται προς μια ήδη αποτυχημένη κατεύθυνση; (2) Ποια είναι αυτή η πολιτική ή προσωπική στάση που σήμερα θα πρέπει να χαρακτηρίζεται ως «ακραία»; Κι εντέλει, όσο το ενδεχόμενο της ανεξέλεγκτης χρεωκοπίας δεν έχει απομακρυνθεί, η μετεκλογική ανατροπή για την επιτυχή έκβαση των θυσιών αναζητεί ακόμη το σενάριο της.
Οι εκλογές στη χώρα μας θα διεξαχθούν σε μια περίοδο που στην Ευρώπη αναζητείται έντονα ένα νέο κοινωνικό πρόσωπο στις πολιτικές. Τα αντι-ευρωπαϊκά αισθήματα που γεννούν οι επιπτώσεις από την οικονομική κρίση και το Γερμανικής έμπνευσης «Δημοσιονομικό Σύμφωνο» δεν περιορίζονται στην Ελλάδα και την περιφέρεια της Ευρώπης αλλά και σε χώρες όπως η Γαλλία και η Ολλανδία. Το θέμα της μορφής και του περιεχομένου της Ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι θεμελιακό ζήτημα που επηρεάζει άμεσα και τη διαχείριση του προβλήματος του χρέους.
Δυστυχώς στη χώρα μας ο δικομματισμός και τα μέσα ενημέρωσης με τα οποία συνδέεται σκέφτονται κυρίως «γερμανικά» και όχι «Ευρωπαϊκά Ελληνικά». Και αυτό επηρεάζει τον λόγο τους και κατευθύνει τα επιχειρήματα και τους φόβους τους. Αλλά ας μη γελιόμαστε! Τα πραγματικά άκρα είναι στην εξουσία και κυβερνούν. Μην ξεγελά το χαμογελαστό, ήρεμο, μειλίχιο ύφος τους. Βλέπετε μόνο τις πράξεις τους και δείτε πόσο άδικες και αυταρχικές είναι! Ακούστε τους μόνον όταν αποκαλύπτονται και βρίσκονται σε δύσκολη θέση – πόσο ανόητος είναι ο λόγος τους!
Σε λίγο καιρό θα κληθούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα που θέτουν, όχι οι σκοπιμότητες και τα ευχολόγια, αλλά τα πραγματικά δεδομένα της καθημερινότητας και του Ευρωπαϊκού μας περιβάλλοντος: μια απλή κάμψη του δικομματισμού, που στην ουσία σημαίνει μια στείρα κεφαλαιοποίηση της αποτυχημένης πορείας των δύο τελευταίων ετών, χωρίς αποτέλεσμα εφόσον συνεχίσει να εφαρμόζεται το ίδιο αδιέξοδο, ή μια κατάσταση δικομματικού blackout και διαμόρφωσης νέων πολιτικών συμμαχιών που μπορεί να ανησυχήσουν περισσότερο ή λιγότερο το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον, αλλά θα αναπτερώσουν την ελπίδα σε πολλές άλλες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες; Η απαρχή της ώθησης στην αλλαγή Ευρωπαϊκής ρότας, έστω σε συνθήκες χαμηλής ορατότητας...
Δ. Τρικεριώτης (Follow on Twitter)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου