Όποιος επιχειρεί να ξορκίσει τη Χρυσή Αυγή στο όνομα του αντι-φασισμού και του αντι-νεοναζισμού είναι σα να γρονθοκοπεί τον αέρα. Το θέμα με τη Χρυσή Αυγή δεν τίθεται ούτε αντιμετωπίζεται σε στενή ιδεολογική βάση. Πόσο μάλλον όταν αυτοί που το επιχειρούν προέρχονται από την πρόσφατη κυβέρνηση, χρεωμένοι ήδη με πολλαπλή φασίζουσα συμπεριφορά στη συνείδηση των πολιτών. Αλλά παρότι η Χρυσή Αυγή δεν κρύβεται όπως κρυβόταν ο ΛΑΟΣ και χρησιμοποιεί λάβαρα, λόγους και πράξεις που παραπέμπουν ευθέως στον Χίτλερ και τον Παπαδόπουλο, δεν είναι η ιδεολογία αυτή που θα την βάλει στη Βουλή, αλλά οι ορθάνοιχτες πόρτες που άφησε το πολιτικό σύστημα στη διαφθορά, την ατιμωρησία και την οικονομική εξαθλίωση...
Είναι κοινό ιστορικό μυστικό ότι η ύφεση φέρνει την ακροδεξιά. Αλλά δεν είναι όλες οι εποχές ίδιες. Η σύγκρουση των ιδεολογιών δεν είναι σήμερα αυτή που ήταν πριν την πτώση του τείχους και το τέλος του ψυχρού πολέμου. Ούτε είναι σήμερα στη χώρα μας ο άξονας αντιπαράθεσης ανάμεσα στους πολίτες, νόμιμους και παράνομους. Άλλα κριτήρια κυρίως οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά και πολιτισμικά είναι αυτά που αναδείχτηκαν και οξύνθηκαν με την κρίση. Άλλα είναι αυτά που μας χωρίζουν ή μας ενώνουν στην καθημερινότητά μας και επηρεάζουν τις αποφάσεις μας. Δεν είναι η «δεξιά», δεν είναι η «αριστερά». Είναι περισσότερο η νοοτροπία, η σκέψη, ο χαρακτήρας, η στάση προσωπικής ζωής. Κριτήρια, που οι πολίτες αξιολογούν αν μπορούν να τους βοηθήσουν, έστω να τους συνδράμουν στον φόβο και την ανασφάλειά τους απέναντι στη βαρβαρότητα της λιτότητας και των όρων της που ισοπεδώνουν την ατομική και συλλογική αξιοπρέπεια.
Το θέμα δεν είναι λοιπόν αν η Χρυσή Αυγή είναι στα άκρα. Το θέμα είναι αν η κοινωνία είναι στα άκρα. Οι απολύσεις, τα λουκέτα, οι αυτοκτονίες που ωθούν την κοινωνία στα άκρα. Οι δρόμοι που σταδιακά ερημώνουν. Η αγορά που σέρνεται πνιγμένη στα φέσια.Το νέο πογκρόμ μέτρων του Ιουνίου που θα τη σπρώξει ακόμη περισσότερο πέρα κι από αυτά τα άκρα, που θα διευρύνει τη χρεοκοπημένη της βάση και θα βαθύνει την ανθρωπιστική κρίση. Αυτά είναι τα άκρα τα οποία οφείλουμε σαν κοινωνία και δημοκρατία να διαχειριστούμε και να αντιμετωπίσουμε και όχι τις κομματικές τους χρήσεις. Η δημοκρατία στην Ευρώπη δεν κινδύνεψε από λαϊκιστικά ακροδεξιά κόμματα με αυξημένα ή και διψήφια ποσοστά. Αυτές δεν ήταν παρά οι εκδηλώσεις του πραγματικού κινδύνου που πηγάζει από την αναποτελεσματική πολιτική για την ύφεση και το μεταναστευτικό πρόβλημα. Εκδηλώσεις που μπορούν να εξελιχθούν και σε πραγματικά τραγικές και ακραίες.
Η Suzanne Moore, με αφορφή τη δίκη του ακροδεξιού Νορβηγού τρομοκράτη Άντερς Μπέρινγκ Μπρέϊβικ, γράφει στον Gaurdian: «Ότι ακροδεξιοί εξτρεμιστές βλαστάνουν τις περιόδους της ύφεσης δεν είναι κάτι το νέο. Το ότι αυτή η τραγωδία ξέσπασε στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου είναι το σοκ. Καταλαβαίνω τι τροφοδότησε τη σταυροφορική φαντασίωση του Μπρέϊβικ, ο απόλυτος φόβος για τη διαφορετικότητα». Η Moore υποστηρίζει ότι η αμφισβήτηση της πολυπολιτισμικότητας είναι ένα θέμα «κλειστό», ταμπού για την προοδευτική σκέψη, ενώ παραμένει ανοικτό στην κοινωνία στην οποία οι «αμφισβητίες» θεωρούνται φασίστες.
Ας αναλογιστούμε τη σημασία της εύστοχης επισήμανσης της Moore «ξέσπασε στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου» για μας, που προσπαθούμε να αναγεννηθούμε μέσα από τις ωδίνες μιας απάνθρωπης λιτότητας κι ενός λαθρομεταναστευτικού οργίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου