Για την διαλεκτική του μίσους.

Και μετά έρχεται το «ετεροχρονισμένο» ρολόϊ τοίχου και το ύποπτο αιμάτωμα στο κάτω δεξί βλέφαρο του Α.Μ, που εμφανίζεται την επόμενη μέρα κατά την μεταφορά του. Αλλά δεν είναι μόνον αυτά ή η αρχική «φωτοπλαστική» που βοηθούν την αλήθεια και εκθέτουν την αστυνομία, την κυβέρνηση και την κρίση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος διεθνώς. Κυρίως είναι αυτή η ίδια η διαδικασία και τα κίνητρα της φωτογράφησης, που μόνο φανατισμένα άτομα θα μπορούσαν να επινοήσουν και με αίσθηση καθήκοντος να εκτελέσουν…

Το επίσημο επιχείρημα της επικοινωνιακής σκοπιμότητας δεν έπεισε, ενώ η πιθανή πολιτική σκοπιμότητα να λειτουργήσουν οι συλληφθέντες σαν σκιάχτρα σε εξεγερμένους και βολεμένους απλά θα αποκάλυπτε με πόσο αρρωστημένο και αντιπαιδαγωγικό τρόπο πρέπει να σκέφτονται κάποιοι στην κυβέρνηση και την αστυνομία.

Το ιδεολογικό κριτήριο της φωτογράφησης στιγματίζει τις προθέσεις της εξουσίας, αφού για παρόμοια ή και χειρότερα αδικήματα δεν ακολουθούνται ίδιες πρακτικές όταν η παραβατικότητα κινείται στο χώρο της ακροδεξιάς. Και μια αστυνομία που μεροληπτεί υπέρ του ενός πολιτικού άκρου σε βάρος του άλλου παύει να είναι μια αστυνομία στην υπηρεσία του πολίτη και της δημοκρατίας.

Σε αυτήν την διαλεκτική του μίσους η εξουσία φαίνεται να χρησιμοποιεί σαν «παιδαγωγικό» εργαλείο τον σαδισμό και σαν επικοινωνιακό εργαλείο τη δημόσια διαπόμπευση. Αλλά αυτό το ιδεολογικά προκατειλημμένο μίσος της σημερινής πολιτείας κατά του απείθαρχου και παραβατικού πολίτη, στις συνθήκες της κοινωνίας του 50% και με μια κοινοβουλευτική ακροδεξιά κοντά στο 15%, δεν μπορεί παρά να δρα διχαστικά και εμπρηστικά.

Δεν μπορεί παρά να λειτουργεί σαν έμμεσο κάλεσμα αλληλοεξόντωσης των πολιτικών άκρων, κλείνοντας τα μάτια στον κίνδυνο ότι αυτό μπορεί να συμπαρασύρει στη δίνη του όλη την κοινωνία και μαζί της τα τελευταία προσχήματα δημοκρατίας στη χώρα μας.

Δ. Τρικεριώτης (Follow on Twitter)