Το δεσποτικό γινάτι της Γερμανίας...

Η όλη φιγούρα του Σόϊμπλε στο αναπηρικό καροτσάκι, πιο πολύ το πείσμα που βάζει όταν προσπαθεί μόνος του να το σύρει, είναι σαν να βλέπεις την μοναχική και τραυματισμένη Γερμανία να αγωνίζεται να μετατρέψει τις δύο μεγάλες ήττες σε μια μεγάλη τελική θριαμβευτική νίκη...

Η προοπτική της ενωμένης Ευρώπης προχώρησε σαν μια ιδέα και ένας μηχανισμός για την διαχείριση της επιθετικότητας της Γερμανίας και την διασφάλιση της ειρήνης στην ήπειρο. Όμως τελικά η Γερμανία με την οικονομική της δύναμη έφτασε σήμερα να χρησιμοποιεί τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τις συμφωνίες για τα δικά της συμφέροντα.

Στην ουσία με την οικονομική βοήθεια που της έδωσαν οι ίδιοι οι πολεμικοί της αντίπαλοι μετά τον Β΄ΠΠ, η Γερμανία μεθόδευσε μια νέα πολεμική προετοιμασία, για οικονομική επικράτηση στην ήπειρο και όχι μόνο, αυτήν τη φορά με μέσα ειρηνικά, αφού η πολεμική της μηχανή είχε αδρανοποιηθεί.

Ωστόσο τον στρατιωτικό επιχειρησιακό της ευνουχισμό τον εξισορρόπησε με την πολεμική της βιομηχανία και τις εξαγωγές όπλων, τις οποίες εκτός από μέσα οικονομικής ενδυνάμωσης, τις χρησιμοποίησε και σαν μέσα πολιτικού ελέγχου, όπως συνέβη στη χώρα μας.

Αλλά κύριος στόχος ήταν η οικονομική καθυπόταξη του Νότου, ένα φιλόδοξο σχέδιο που σήμερα δείχνει να ολοκληρώνεται μέσα από τις δυνατότητες που δίνονται σε εκείνην, σαν της πιο ισχυρής δύναμης, και μέσα από τους περιορισμούς και τις «στοχευμένες» αδυναμίες των άλλων, εντός του πλαισίου της ευρωζώνης. Η «διάσωση του ευρώ» είναι ο δούρειος ίππος της Γερμανικής ιδέας, που στην ουσία «οικοδομεί» το μέλλον της Ευρώπης μονοδιάστατα, μέσα από τη δική της ματιά.

Ματιά που βλέπει τα κράτη-μέλη του Νότου όχι σαν εταίρους, αλλά σαν εκμεταλλεύσιμους στόχους. Που βλέπει την ένωση της Ευρώπης όχι σαν μια πολιτικοοικονομική ένωση που θα σέβεται και θα συνθέτει τις δυνατότητες και τις ιδιαιτερότητες των κρατών, αλλά σαν την ένωση των δύο Γερμανιών μετά την πτώση του Τείχους. Ματιά που βλέπει τα ευρωπαϊκά κράτη, λίγο ή πολύ, σαν γερμανικά κρατίδια.

Τα ευρωπαϊκά όργανα και τα κοινοβούλια των κρατών έχουν αντικατασταθεί από τις συνόδους κορυφής και το eurogroup, και αυτά από την Μέρκελ και τον Σόϊμπλε. Το αιφνιδιαστικό και επιλεκτικό οικονομικό κτύπημα στο κράτος-στόχο της Κύπρου διέλυσε πολλές αμφιβολίες για τον τρόπο σκέψης της Γερμανίας, αλλά και τις δυνατότητες διεξόδου και προοπτικής ενός έγκλειστου κράτους μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο του Γερμανικού «ευρώ».

Όλο αυτό που συμβαίνει μοιάζει πολύ λιγότερο με διαδικασία Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που θα ενδυνάμωνε την ήπειρο στον διεθνή ανταγωνισμό, και πολύ περισσότερο με πορεία διάλυσης που θα οδηγούσε σε μια νέα «Γιάλτα», διευρυμένη, αυτήν τη φορά, από την συμμετοχή της Γερμανίας.

Με τα σημερινά δεδομένα, οι γενιές που δεν γνώρισαν ακόμη τον στρατιωτικό πόλεμο στην Ευρώπη, καλούνται να πληρώσουν με άλλα «ισοδύναμα» πολεμικά μέσα και μέτρα το διαχρονικό δεσποτικό γινάτι της Γερμανίας. Είναι δική τους επιλογή αν θα το δεχτούν ή αν θα αντισταθούν. Αλλά πέρα απ΄αυτό το ερώτημα, που μέρα τη μέρα θα γίνεται πιο πιεστικό, ειδικά στις νεαρότερες ηλικίες και τις χώρες του Νότου, υπάρχουν και άλλα επίκαιρα κρίσιμα ερωτήματα.

Πρώτα από όλα, πώς θα αντιμετωπίσει η Κύπρος την οικονομική συρρίκνωση που της επιβάλλει η Γερμανία; Τι επιπτώσεις θα έχει η αναμενόμενη αποδυνάμωση και «ερήμωση» της Κύπρου στις σχέσεις της με την Τουρκία; Πώς θα εξελιχθούν οι Ρωσογερμανικές σχέσεις μετά την αφαίμαξη των Ρώσων καταθετών στην Κύπρο; Οι ΗΠΑ έχουν υποτιμήσει τον κίνδυνο διάλυσης της ευρωζώνης ή ετοιμάζονται στο παρασκήνιο ανακατατάξεις που ξεπερνούν την φαντασία μας; 

Και τέλος τι σηματοδοτεί η ακραία συμπεριφορά του Βερολίνου στην Κύπρο για τον υπόλοιπο Νότο; Σπασμωδικότητα και βιασύνη ενόψει των γερμανικών εκλογών, crash-test των ορίων ανοχής των κρατών-στόχων και της ενότητάς τους ή αναβάθμιση του οικονομικού πολέμου στην πιο επιθετική και αρπακτική του φάση;

Δ. Τρικεριώτης (Follow on Twitter)