 |
Yacek Yerka |
Το ενδιαφέρον και κρίσιμο είναι ότι τα τελευταία 40 χρόνια η Ελλάδα πορεύεται με τους ίδιους ανθρώπους, τις ίδιες παρέες και τις ίδιες νοοτροπίες. Και έτσι καθηλωμένη σε ένα ενεργό παρελθόν δεν μπορεί να σχεδιάζει αλλά μόνο ν’ απεργάζεται το μέλλον. Και τίποτε να μην μπορεί να γίνει ώστε να αλλάξει κάτι ουσιαστικά προς το καλύτερο...
Η πολιτική χειραγώγηση στην εκλογή και την εξέλιξη του διδακτικού προσωπικού στα πανεπιστήμια είτε με την παλαιο-αυταρχική χουντική εκδοχή είτε με την νεο-αυταρχική κομματικο-δημοκρατική εκδοχή κυριαρχείται από ευνοιοκρατικά και αναξιοκρατικά χαρακτηριστικά. Με αυτήν την έννοια η «αποχουντοποίηση» δεν τελείωσε αλλά αντίθετα αναπαράγεται όσο η πολιτική εξουσία δεν έχει τη βούληση και την πυγμή να επιβάλλει μηχανισμούς διαφάνειας.
Αυτό όμως είναι τόσο ουτοπικό που θα ισοδυναμούσε με την απαίτηση για άμεση και καθολική επαναπροκήρυξη όλων των θέσεων στο ελληνικό πανεπιστήμιο και για επαναξιολογήσεις από ανεξάρτητες επιτροπές διεθνούς επιστημονικού κύρους που θα έκριναν τυφλά, με αντικειμενικά κριτήρια και σύμφωνα με τις προτεραιότητες της χώρας για μια επιστημονική ανάπτυξη με στόχο την καινοτομία, τη σύνδεση με την παραγωγή και τις πολιτιστικές ανάγκες της κοινωνίας.
Μια ουτοπία που τελικά αφορά συνολικά το ελληνικό δημόσιο και όχι μόνο το πανεπιστήμιο. Μια ουτοπία που θα έπρεπε να είναι η πραγματική πρόκληση και το στοίχημα για τους πολιτικούς ηγέτες. Και αυτοί ολιγωρούν. Και απομένουν κάποιοι τολμηροί και άξιοι δημοσιογράφοι όπως ο κ. Βαξεβάνης που ναι μεν αποκαλύπτουν αλήθειες αλλά σε μια χώρα που τα μοναδικά αγαθά που σήμερα εξάγει είναι μερικοί διεθνοποιημένοι όροι όπως «atimorisia», «rousfeti» και «fakelaki»…
Το σχετικό video για το «Πανεπιστήμιο, ναι.Τίμιο; Β΄ μέρος» :
Πανεπιστήμιο, ναι. Τίμιο; (Β΄ Μέρος) from Kouti Pandoras on Vimeo.
Και το video για το «Πανεπιστήμιο, ναι.Τίμιο; Α΄ μέρος» : εδώ
Δημήτρης Τρικεριώτης
2 σχόλια:
Ο Δουκουδάκης πρέπει να κριθεί για την προσφορά του στο Πανεπιστήμιο (όταν ήμουν φοιτητής ήταν υπεύθυνός μου στην Κλινική και τον είδα μόνο για μια φορά..)και όχι για τις πολιτικές του τοποθετήσεις..Αν ήταν δηλαδή σταλινικός ή του ΚΚΕ Εσ. θα ήταν αγωνιστής καθηγητής??? Είδαμε και τη γενιά του Πολυτεχνείου που οδήγησε τη χώρα και τα πανεπιστήμια..
@12:16 έχεις δίκηο. Τα βασικά κριτήρια για τον καθηγητή θά’ πρεπε να είναι οι γνώσεις του, η επιστημονική του εξέλιξη και η δημιουργική του σχέση με τον φοιτητή. Όμως το θέμα είναι ποιος κρίνει και με ποια κριτήρια. Και κει η πολιτική παρέμβαση είναι παντοδύναμη και σχεδόν κατά κανόνα υποκειμενική αποκλείοντας τις περισσότερες φορές τους ικανότερους και προωθώντας τους πιο ανεπαρκείς αλλά όμως πολιτικούς φίλους ή έστω απλά φίλους. Αυτή η συμπεριφορά έχει πλέον δημιουργήσει ένα «τεράτωμα» που είναι σχεδόν αδύνατο να μεταρρυθμιστεί «εκ των έσω». Η περίπτωση του καθηγητή Στέλιου Αλεξανδρόπουλου στην Κρήτη είναι πράγματι αντιπροσωπευτική της παράνοιας όλου αυτού του διεφθαρμένου μηχανισμού. Μόνο μια πολιτική εξουσία που θα γνωρίζει τι πραγματικά συμβαίνει, που δεν θα συναλλάσσεται και θα είναι αποφασισμένη να συγκρουστεί ανεξαρτήτως πελατειακού κόστους μπορεί να βοηθήσει ώστε να συμβεί το αυτονόητο το οποίο εσύ δίκαια αξιώνεις. Για τη γενιά του Πολυτεχνείου αν θέλεις διάβασε το σχετικό μου σχόλιο «Δυο γενιές και μια γενοκτονία» στη διεύθυνση « http://gnathion.blogspot.com/2010/04/blog-post_24.html ». Ευχαριστώ για το σχόλιο σου.
Δημοσίευση σχολίου