Ο Βασιλεύς Δημήτριος
Ώσπερ ου βασιλεύς, αλλ' υποκριτής, μεταμφιέννυται χλαμύδα φαιάν αντί της τραγικής εκείνης, και διαλαθών υπεχώρησεν.
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, ΒΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Σαν τον παραίτησαν οι Μακεδόνες
κι απέδειξαν πως προτιμούν τον Πύρρο
ο βασιλεύς Δημήτριος (μεγάλην
είχε ψυχή) καθόλου - έτσι είπαν -
δεν φέρθηκε σαν βασιλεύς. Επήγε
κ' έβγαλε τα χρυσά φορέματά του,
και τα ποδήματά του πέταξε
τα ολοπόρφυρα. Με ρούχ' απλά
ντύθηκε γρήγορα και ξέφυγε.
Κάμνοντας όμοια σαν ηθοποιός
που όταν η παράστασις τελειώσει,
αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Πετυχημένα σημειώνει ο συντάκτης Carsten Volkery στο χθεσινό του άρθρο «Merkel's Ironic Victory in Brussels» στο ηλεκτρονικό Spiegel / Ιnternational, «Τώρα θα πρέπει, οι ηγέτες των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να πουλήσουν το νέο μηχανισμό διαχείρισης της κρίσης στους ψηφοφόρους τους.»
Νομίζω ότι ο κ. Παπανδρέου πολύ περισσότερο από αυτόν το ρόλο του πλασιέ των πολιτικών θέσεων των δανειστών που φαίνεται ότι έχει επιλέξει να παίζει τους τελευταίους μήνες, έχει τώρα να υποδυθεί το ρόλο του σχοινοβάτη που ακροβατεί όχι μόνο πάνω από την προσωπική του πολιτική αποτυχία αλλά κυρίως πάνω από μιαν ατελέσφορη εθνική προσπάθεια που έχει ήδη «σπάσει τις πλάτες» πολλών Ελλήνων...
Ο κ. Παπανδρέου γύρισε από τις Βρυξέλλες νικημένος και με άδεια χέρια. Το ευρωομόλογο και η επιμήκυνση απόμειναν wishful thinkings και ανέξοδα «θα» στα χείλη και τις αγκαλιές των Ευρωπαίων όπως εκείνα τα «θα» που ο ίδιος απευθύνει κατά καιρούς στους Έλληνες. Αυτή όμως είναι η ειρωνική πλευρά. Γιατί η σοβαρή πλευρά είναι ότι στο πρόσωπό του οι Έλληνες ταπεινώθηκαν για μια ακόμη φορά και απειλήθηκαν έμμεσα για νέα αντι-κοινωνικά μέτρα όταν η χώρα χρειαστεί επιπλέον οικονομική ενίσχυση που αν οι δανειστές την κρίνουν «απαραίτητη» (δηλ. ότι τους συμφέρει) να της δοθεί τότε αυτή θα δίνεται με ακόμη πιο αυστηρούς και τοκογλυφικούς όρους. Και η κοινή λογική και οι αριθμοί συνηγορούν ότι μια τέτοια νέα «έκκληση» για χρηματοδότηση θα κριθεί αναπόφευκτη στο άμεσο μέλλον.
Σε αυτές τις συνθήκες, ο κ. Παπανδρέου φαίνεται ότι επιμένει να ασκεί μια επικίνδυνη ισορροπία και να σχοινοβατεί πάνω από αυτήν. Όπως όταν προστατεύει παλιούς διεφθαρμένους συντρόφους του αλλά τιμωρεί αντί να προστατεύει τη διαφορετική άποψη αδιάφθορων συντρόφων του. Όπως όταν ενδιαφέρεται για την οικονομική επιβίωση παραγόντων των ΜΜΕ και άλλων που έχουν θεωρηθεί ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί της χρεοκοπίας της χώρας αλλά προωθεί την ψήφιση νόμων που εξαθλιώνουν την πλειοψηφία των εργαζομένων. Όπως όταν θεωρεί το νοσηρό κομματικό κράτος και την πελατειακή μειοψηφία «δούρειο ίππο» της προέλασης για μια πύρρειο νίκη αλλά η δίκαιη οργή των αμνών μετατρέπεται σταδιακά σε ανεξέλεγκτη βία.
Παρά τα πολλά και ατελείωτα «όπως…αλλά», θα ήθελα ακόμη να πιστεύω, ότι το ποίημα του Καβάφη «Ο Βασιλεύς Δημήτριος» θα πάψει σύντομα να φωτογραφίζει το προφίλ των σύγχρονων Ελλήνων πρωθυπουργών και πολιτικών.
Δημήτρης Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου