Περιμένοντας τον Γκοντό…

Προσδοκώντας την οικονομική ανάπτυξη με την αυτοκαταστροφική μέθοδο της εσωτερικής υποτίμησης, η όλη προσπάθεια φαίνεται πλέον να μετατρέπεται σε άσκηση μεταφυσικής πίστης. Το reboot επιχειρείται με την προώθηση εργασιακών σχέσεων τύπου Cosco. Με μοχλό μια φτηνή και ασύδοτα διαχειριζόμενη εργατική δύναμη σε μια στεγνή αγορά. Σε αυτήν την επιχείρηση «κρανίου τόπος» η κυβέρνηση πλαισιώνεται από συνεργάτες με κοινά συμφέροντα την επιβίωση, το κέρδος και την ασυδοσία. Όπως τα «εν Διαφθορά Αδελφά» ΜΜΕ και οι τραπεζίτες...

Όμως από την άποψη και το βάρος της καθημερινότητας, ο Έλληνας έχει κάθε λόγο πλέον να διερωτάται σε τι θα διέφεραν οι συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής ασιατικής ανάπτυξης από εκείνες της επόμενης μέρας σε μια «νεο-δραχμική» Ελλάδα. Και μάλιστα σε ανάλογα βάθη χρόνου. Μήπως απλά στ’ ότι στη δεύτερη περίπτωση οι δυνατότητες και οι επώδυνοι όροι του χαμένου παιγνιδιού θα ήσαν εξαρχής πιο ξεκαθαρισμένοι ενώ στην πρώτη το μόνο βέβαιο θα ήταν ότι άλλοι θα συνέχιζαν να κερδίζουν σε βάρος-του και ότι εκείνος, η οικογένεια και η χώρα του θα εξαθλιώνονταν επ’ αόριστον περιμένοντας κάτι που δεν θα’ρχόταν παρά τα αντίθετα πλάνα μηνύματα.

Όπως ο Βλαντιμίρ κι ο Εστραγκόν στο θεατρικό έργο του Μπέκετ, «Περιμένοντας τον Γκοντό»…


Δημήτρης Τρικεριώτης