Με το βλέμμα στην επόμενη μέρα...

Πότε και πώς φανταζόμαστε την επόμενη μέρα στην χώρα; Όταν η υποβάθμιση της ζωής εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών θα έχει ολοκληρωθεί; Και πώς φανταζόμαστε τότε εαυτούς ή τους δικούς μας ανθρώπους; Τους άλλους; Έχουμε στο μυαλό μας εικόνες; Ή αποφεύγουμε να τα σκεπτόμαστε; Και αλήθεια! Αυτό, που συνεχίζουμε να πορευόμαστε αδιάφοροι ή ανήμποροι, όταν η απώλεια και η φτώχεια ακουμπούν, σπρώχνουν ή σωριάζουν τον έναν μετά τον άλλον διπλανό μας, είναι άραγε αυτό που πραγματικά πιστεύουμε ότι είμαστε και μπορούμε; Όλο αυτό που συμβαίνει μας ξεπερνά ή μήπως τελικά μπορούμε να το ξεπεράσουμε και βγαίνοντας μπροστά από την ουρά της εξαθλίωσης να μπούμε φραγμός σε αυτήν την πορεία του παραλόγου;

Μπορούμε να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο που μας έκλεψαν τα κομματικά «κράτη εν κράτει», που σήμερα παρότι τραυματισμένα δείχνουν ότι μπορούν να συνεργάζονται με «υπερ-ιδεολογικούς» τρόπους στο βαθμό που αυτοί τους συγκρατούν στους θώκους της εξουσίας και διαιωνίζουν την κοινωνία των κάποιων ημετέρων σε βάρος των υπολοίπων, μέχρις ότου πάλι αυτοί οι υπόλοιποι, κληθούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς αυτών των νεο-κάποιων;

Μπορούμε, έστω και σήμερα, με την χώρα στο έλεος των δανειστών και αυτής της ανίκανης πολιτικής ηγεσίας, να αποτρέψουμε την επικράτηση μιας καθημερινότητας που θα παραπέμπει για πολλά χρόνια και στην καλύτερη περίπτωση σε χώρα του πρώην ανατολικού μπλοκ; Και οικονομικά αλλά και σε επίπεδο ατομικών ελευθεριών και δημοκρατίας;

Μπορούμε να ανατρέψουμε αυτήν τη μοίρα και να επιστρέψουμε, αλλά δυναμικά και με αυτοκριτική συνείδηση στα χρόνια, που η χώρα ξεκινούσε την πορεία της προς την Ευρώπη και μάλιστα προς μια Ευρώπη όπως εκείνη που τότε διαμορφωνόταν, μια Ευρώπη των λαών και όχι μια Ευρώπη ενός Γερμανικού Βορρά και κάποιων τραπεζών και χρηματοπιστωτικών αγορών; 

Τέτοια ερωτήματα φαίνονται σαν να απευθύνονται σε πολλαπλές ουτοπίες. Αλλά δεν είναι έτσι. Πολλοί αγωνιούν για την χειρότερη επόμενη μέρα και πολλοί περισσότεροι για την αλγεινή πορεία πρός αυτήν. Αλλά η επόμενη μέρα δεν είναι υποχρεωτικά αυτή στην οποία φαίνεται να οδηγούν τα πράγματα. Η επόμενη μέρα στην χώρα μας θα ακολουθήσει τον δρόμο της επόμενης μέρας για την Ευρώπη και κυρίως του Νότου.

Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία δείχνουν πόσο επισφαλής είναι η γερμανική επικυριαρχία και πόσο εύκολα και αιφνιδιαστικά μπορεί να αρχίσει να ξηλώνεται το πουλόβερ της στρεβλής νομισματικής ένωσης και της λιτότητας που αυτή επιφέρει στον Νότο. Το επερχόμενο τέλος αυτής της πολιτικής θα σημάνει και το οριστικό τέλος της σημερινής πολιτικής ηγεσίας στην χώρα και των κομματικών της εκφραστών και προσώπων, που σήμερα εργάζονται με τον γνωστό αυταρχικό και αντικοινωνικό ζήλο για μια Γερμανική Ευρώπη. 

Αυτή είναι η πιο πιθανή επόμενη μέρα για την χώρα και οι πολιτικές δυνάμεις που θα διαδεχτούν στην εξουσία τους σημερινούς αποτυχιστές οφείλουν να είναι πολύ καλά προετοιμασμένοι για αυτήν γιατί και η δική τους εξουσία θα τρίζει αν δεν έχει από την αρχή καθαρά και αδιαπραγμάτευτα αντι-πελατειακά εκσυγχρονιστικά χαρακτηριστικά.

Η χώρα σήμερα δεν «κοιμάται». Οι συγκρούσεις με τον αυταρχισμό, την αδικία και την διαφθορά του καθεστώτος μπορεί να είναι εστιακές και να μην γενικεύονται αλλά υπάρχουν. Το φως της επόμενης μέρας έχει αρχίσει να διαχέεται στον ορίζοντα. Υπάρχει ήδη μια εξουσία που λειτουργεί στη σωστή κατεύθυνση και αυτή είναι η Δικαστική. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην χώρα μας η αλλαγή βιώνεται σαν μια χρονική εμπειρία πολλών ταχυτήτων. 

Άλλοι διανύουν ακόμη το τέλος της προηγούμενης μέρας. Έχουν συνειδητοποιήσει την αναπόφευκτη αλλαγή, αλλά πιστεύουν ακόμη στις δυνατότητες της εγχώριας και ξένης τάξης πραγμάτων. Άλλοι, σε αυτό το μακρύ ταξίδι της προηγούμενης μέρας μέσα στη νύκτα της κρίσης, «αγρυπνούν» βιώνοντας την δική τους «ώρα του λύκου». Στοιχειώνουν στη μνήμη τους παλιές καταστάσεις και αντιστέκονται παλιές συνήθειες, αλλά συνειδητοποιούν ότι όλα αυτά σήμερα πρέπει να τελειώνουν και να γεννηθούν νέες αξίες που θα απελευθερώσουν την δυναμική των νέων και παραγωγικών ανθρώπων. Διότι μόνο έτσι θα εμποδιστεί η πορεία της χώρας προς την τρέλα. Και άλλοι ρίχνουν ήδη το βλέμμα στην επόμενη μέρα και συζητούν για μια κοινωνία που μετά από 40 χρόνια πρέπει επιτέλους να εκδημοκρατιστεί ριζικά και για μια ανάπτυξη από την οποία οι άνθρωποι θα επωφελούνται χωρίς να υποφέρουν.

 Δ. Τρικεριώτης (Follow on Twitter)