 |
| Η Επιλογή του Ηρακλή (Annibale Carracci) |
Την επιτακτική ανάγκη να γίνει αυτό που ο κάθε Έλληνας πολίτης εξαρχής αντιλαμβανόταν με την κοινή λογική πως «οι αριθμοί δεν βγαίνουν», οι πολιτικοί την αρνιόντουσαν σε κάθε ευκαιρία. Τώρα που η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους μεθοδεύεται και η οποία, με βάση πάλι την κοινή λογική, θα συνοδευτεί από μακροχρόνια σκληρή πειθαρχία και στην ουσία επιμήκυνση της έξωθεν διακυβέρνησης της χώρας, μια τεκμηριωμένη αποτυχία διαπραγμάτευσης θα επιχειρηθεί να παρουσιαστεί, αμετανόητα, σαν επιτυχία.
Ωστόσο σε μια κοινωνία που λειτουργεί πλειοψηφικά και πρακτικά σαν εθισμένη στην αναξιοπιστία και την ανικανότητα των πολιτικών της, ούτε αυτή η παταγώδης αποτυχία θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρή αμφισβήτηση. Από την άλλη, «ο συνήγορος του διαβόλου» λέει ότι στις συνθήκες της σημερινής κρίσης, ο ρόλος των κοινοβουλίων έχει περιοριστεί, στη «δημοκρατικότερη» περίπτωση, στην επικύρωση Μνημονίων και Συμφώνων που σχεδιάζονται με γνώμονα το συμφέρον των ισχυρών.
«Βρισκόμαστε εδώ για το συμφέρον της ηγεμονίας μας και όσα θα πούμε τώρα σκοπό έχουν τη σωτηρία της πολιτείας σας, επειδή θέλουμε και χωρίς κόπο να σας εξουσιάσουμε και για το συμφέρον και των δυο μας να σωθείτε», έλεγαν οι Αθηναίοι στους Μιλήσιους. Σήμερα, περίπου 2500 χρόνια μετά, στις ανταγωνιστικές συνθήκες...
του σημερινού παγκόσμιου οικονομικού πολέμου για επιβίωση, ανάπτυξη και επικράτηση, ακόμα «οι δυνατοί κάνουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν κι αποδέχονται». Διότι οι εθνικοί εγωισμοί και οι αλλαζονείες της εξουσίας είναι διαχρονικές πραγματικότητες στις οποίες οι ηθικές αναστολές και το αισθήματα δικαίου δεν υπολογίζονται.Η δυνατή Γερμανία για να συμβάλλει οικονομικά στην εξυγίανση της οικονομικής κρίσης στην ευρωζώνη, θέτει σαν προυπόθεση την αποδοχή των όρων σχετικά με το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας που θα παρουσιάσει με τη Γαλλία. Μέσ’ απ’ αυτό το Σύμφωνο η Μέρκελ φιλοδοξεί να ηγηθεί μιας πιο ισχυρής Γερμανίας και μιας πιο ανταγωνιστικής Ευρώπης απέναντι σε χώρες όπως η Κίνα, η Βραζιλία και η Ινδία, αδιαφορώντας αν αυτό μπορεί να ισοπεδώσει πολιτικά και οικονομικά τις αδύναμες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένας άλλος Γερμανός, ο Alexander Dibelius, κορυφαίος τραπεζίτης της Goldman Sachs, δήλωσε χθές ότι η Ελλάδα χρειάζεται οπωσδήποτε «ένα μείγμα βοήθειας, πειθαρχίας και πίεσης προκειμένου να επιστρέψει στην οδό της αρετής - Pfad der Tugend».
Δεν είναι, όμως, μόνο οι συνθήκες στην Ευρώπη οριακές και ρευστές αλλά και στη γειτονιά μας το πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον μοιάζει ανασφαλές και αχαρτογράφητο. Στην Αίγυπτο, τις μέρες της οργής και των μαζικών διαδηλώσεων μπορεί να τις διαδεχθούν μέρες πραγματικής αναχώρησης από τον απολυταρχισμό του παλιού καθεστώτος και μετάβαση σε καλύτερες μέρες για τη δημοκρατία και το βιοτικό επίπεδο. Ωστόσο η προοπτική στην Αίγυπτο και τις άλλες αραβικές χώρες συνδέεται με την ταραγμένη παγκόσμια οικονομική κατάσταση, τα γεωπολιτικά και ενεργειακά συμφέροντα, το μέτωπο της τρομοκρατίας, το μεταναστευτικό, την πρόσφατη επιδείνωση του επισιτιστικού προβλήματος.
Μπορεί ο ισχυρισμός των αρχαίων Αθηναίων «Γιατί όσοι στους ίσους δεν υποχωρούν, στους δυνατότερους φέρνονται φρόνιμα και στους κατώτερους δείχνονται μετριοπαθείς, αυτοί πιο πολύ προκόβουν» να ακούγεται σήμερα ακραίος.
Ωστόσο, σα σύγχρονη Ελλάδα, μέσα σ’ όλες αυτές τις παγκόσμιες εντάσεις και προκλήσεις, δεν έχουμε τίποτε το εναλλακτικό να επιδείξουμε παρά να δίνουμε απλά το δικαίωμα να μας αποκαλούν χώρα των «Τσουκάτων» και των «Βοσκόπουλων», στην οποία οι υπουργοί αντί να αυτοκτονούν από ντροπή μπορούν να ισχυρίζονται ότι «τελειώνει η ατιμωρησία για τους επωνύμους» και στην οποία οι διάφοροι υπάλληλοι παπαγαλίσκοι μπορούν να χαίρουν ακόμα εκτίμησης αντί να αντιμετωπίζονται σα διασκεδαστές που τους πετούν δεκάρες και λεπτά…
Δ. Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου