 |
Δυτική διπλωματία - και δολάρια - έχουν υποστηρίξει για δεκαετίες αντιδημοκρατικά καθεστώτα, στο όνομα της «σταθερότητας». Την ώρα που οι δικτάτορες πέφτουν, οι πολίτες πρέπει να είναι σίγουροι για το ποιανού τις συμβουλές ακούν. [GALLO / Getty] |
του David Africa
Ο λαός στους δρόμους του Καΐρου ξεφορτώθηκε τον παλιό του εχθρό, τον Χόσνι Μουμπάρακ. Τώρα θα πρέπει να ανησυχεί για τους νέους του φίλους.
Τι ειρωνικό! Να καταρρέει ένα καθεστώς- που από το 1979 υποστηριζόταν από αμερικανικά κεφάλαια της τάξης των 2 δις $ ετησίως και λειτουργούσε προς όφελος των δυτικών κυβερνήσεων - και να βλέπουμε έναν ξαφνικό καταιγισμό δηλώσεων που χαιρετίζουν την πολύ καθυστερημένη αλλαγή στη χώρα και χειροκροτούν τη γενναιότητα του αιγυπτιακού λαού, που ακόμη και δαιμονοποιούν τον Χόσνι Μουμπάρακ.
Θα μπορούσε κάποιος να ξεγελαστεί και να πιστέψει ότι ο μετασχηματισμός που συμβαίνει σήμερα στην Αίγυπτο είναι εκείνος για τον οποίο είχαν αγωνιστεί οι Δυτικές κυβερνήσεις ήδη για πολλά χρόνια – μια πολυπόθητη αλλαγή που επιτέλους υλοποιείται.
Ποιος θα΄λεγε ότι οι διαδοχικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Ευρώπης υποστήριζαν από παλιά ότι οι Αιγύπτιοι, και στην πραγματικότητα όλοι οι Άραβες, δεν είναι έτοιμοι για τη δημοκρατία - ότι «ειδικές συνθήκες» επιβάλλουν την άρνηση της...
δημοκρατίας, και ότι η κτηνωδία που τους επισκέφτηκε για τριάντα χρόνια ήταν καλύτερη από το ρίσκο μιας ελεύθερης ψηφοφορίας; Μόλις πριν από δύο εβδομάδες, οι νεοπαγείς φίλοι της Αιγυπτιακής επανάστασης υποστήριζαν, δια στόματος της Χίλαρι Κλίντον, ότι ο Μουμπάρακ ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να καθοδηγήσει τον μετασχηματισμό της πολιτικής στην Αίγυπτο, όντας μια «αξιόπιστη και σταθερή» φυσιογνωμία για τα τελευταία τριάντα χρόνια. Την ίδια στιγμή ο Τόνι Μπλερ, απεσταλμένος στη Μέση Ανατολή από τις ίδιες ευρω-ατλαντικές δυνάμεις, αποκαλούσε τον Μουμπάρακ «απέραντα θαρραλέο και δύναμη του καλού».
Σίγουρα, ο Πόντιος Πιλάτος έπλυνε τα χέρια του για το παλιό καθεστώς και αγκάλιασε απλόχερα τον Αιγυπτιακό λαό.
Η επανάσταση ανήκει στους Αιγύπτιους
Η απαλλοτρίωση της Αιγυπτιακής επανάστασης υπέρ του ευρω-ατλαντικού άξονα έχει αρχίσει, και ο Αιγυπτιακός λαός θα πρέπει να είναι σε εγρήγορση για τους κινδύνους αυτής της ύπουλης προσπάθειας να του κλέψουν την επανάσταση και να αμβλύνουν το μετασχηματιστικό δυναμικό της.
Μετά την αναγκαστική αποχώρηση του Μουμπάρακ - δεν ήταν παραίτηση, ο λαός τον έδιωξε - μία από τις πρώτες ομιλίες, που μεταδόθηκαν στους διαδηλωτές στην Πλατεία Tahrir, ήταν μια ζωντανή κάλυψη της αντίδρασης Ομπάμα στην αποπομπή Μουμπάρακ. Εύγλωττος όπως πάντα, ο Ομπάμα - με μια κίνηση – αποστασιοποίησε τις ΗΠΑ από τον πιστό υπηρέτη τους και αγκάλιασε την Αιγυπτιακή επανάσταση.
Η διαθεσιμότητα του να υποστηρίξει την προώθηση της δημοκρατίας στην Αίγυπτο είναι εντυπωσιακή. Σύντομα θα είμαστε μάρτυρες της εισροής ευρω-ατλαντικών συμβούλων, ΜΚΟ και όλων των τύπων ειδικών που θα αναλύουν στους Αιγύπτιους τί είναι «δημοκρατία», και πώς αυτή εφαρμόζεται.
Ο αιγυπτιακός λαός, που θυσίασε τον εαυτό του και τους συγγενείς του, αρνήθηκε να υποταχθεί στη βία που του επέβαλλε το «σταθερό και αξιόπιστο» καθεστώς Μουμπάρακ. Αυτός ό ίδιος ο λαός που τελικά κατάφερε να αποπέμψει τον υπάλληλο της Ουάσιγκτον, γνωρίζει πολύ καλά τι είναι δημοκρατία και πώς να την εφαρμόζει. Στο πρώτο πραγματικό δημοψήφισμα, μετά από τριάντα και πλέον χρόνια, πέταξε τον Μουμπάρακ έξω, με κλωτσιές και μια φωνή.
Ο φόβος των Δυτικών για εναλλακτικά σενάρια
Το αγκάλιασμα της Δύσης θυμίζει μια παρόμοια εμπειρία στη Νότια Αφρική, στις αρχές του 1990, καθώς το κύμα προς τη δημοκρατία και τον τερματισμό του βάναυσου καθεστώτος του απαρτχάιντ κυλούσε ασταμάτητο. Ξαφνικά το επαναστατικό κίνημα βρέθηκε αγκαλιασμένο από νέους φίλους στις κυβερνήσεις της Βρετανίας, των ΗΠΑ και της Δυτικής Γερμανίας. Οι ίδιες κυβερνήσεις που στήριζαν το καθεστώς του απαρτχάιντ για σαράντα χρόνια και υποστήριζαν ότι οι μαύροι Νοτιοαφρικανοί, όπως τώρα οι Αιγύπτιοι, δεν ήταν έτοιμοι για τη δημοκρατία.
Προτιμούσαν, επίσης, το βάρβαρο καθεστώς από εκείνο που το αποκαλούσαν «φοβερό εναλλακτικό σενάριο αντιστασιακού κινήματος κομμουνιστικής έμπνευσης», έστω κι αν αυτό το τελευταίο είχε την εμφανή και συντριπτική υποστήριξη μεταξύ των Νοτιοαφρικανών. Όπως και στην περίπτωση της Αιγύπτου, ο ευρω-ατλαντικός άξονας βοήθησε το καθεστώς του απαρτχάιντ εκπαιδεύοντας τις δυνάμεις ασφαλείας του, παρέχοντάς του στρατιωτικές πληροφορίες, όπως οι πληροφορίες της CIA που οδήγησαν στη σύλληψη και τη φυλάκιση του Νέλσον Μαντέλα για 27 χρόνια, κι ακόμη παρέχοντάς του διπλωματική στήριξη στα Ηνωμένα Έθνη.
Το αγκάλιασμα της Νοτιοαφρικανικής επανάστασης, μετά το 1990, ήταν της ίδιας μορφής με την υπόσχεση «βοήθειας για την δημοκρατία» του Ομπάμα προς τον Αιγυπτιακό λαό. Σύμβουλοι, μαθήματα κατάρτισης και ειδικοί της πολιτικής μας είπαν ότι η δημοκρατία ισοδυναμεί με τη δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία και την οικονομία της ελεύθερης αγοράς. Στο μεγαλύτερό της μέρος, η πολιτική μας ηγεσία, ανταπόδωσε το αγκάλιασμα της Δύσης με την ανεπιφύλακτη αποδοχή της αυθεντικότητας και της ειλικρίνειας της – υιοθετώντας την πολιτική και οικονομική λογική της «Συναίνεσης της Ουάσιγκτον».
Τα αποτελέσματα είναι ξεκάθαρα σε όλους: Η Νότια Αφρική έχει καταστεί μια ακόμη περισσότερο άνιση κοινωνία και η οικονομική της ανάπτυξη έχει ωφελήσει τις τοπικές και διεθνείς επιχειρήσεις, ενώ η ανεργία παραμένει εξαιρετικά υψηλή.
Ο Αιγυπτιακός λαός έδειξε στον κόσμο ότι όλα είναι δυνατά όταν ένας ενωμένος λαός δεσμευτεί για την υλοποίηση μιας ιδέας. Δεν θα πρέπει, τώρα, να ακούσει άκριτα τους νεοπαγείς φίλους του, που αρχικά θα τον συγχαρούν για το τεράστιο του επίτευγμα και στη συνέχεια θα του πουν ότι μερικά πράγματα δεν είναι εφικτά, ότι θα πρέπει να είναι ρεαλιστής με τις προσδοκίες του, και ότι αναπόφευκτα θα πρέπει να συμβιβάζεται με τα λιγότερα.
Αν το Αιγυπτιακό κίνημα αλλαγής δεν παραμένει σε εγρήγορση και δεν συνεχίζει να επιβεβαιώνει την πολιτική του ανεξαρτησία, τότε αυτό το αγκάλιασμα θα ξεζουμίσει την επανάσταση από ζωή και θα την μετατρέψει σε μια στίλβουσα εκδοχή του καθεστώτος Μουμπάρακ που μόλις απήλθε. Θα την μετατρέψει σε μια νέα δημοκρατική τάξη που, πάλι, θα δίνει την προτεραιότητα στα συμφέροντα της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του Βερολίνου και του Τελ Αβίβ, σε βάρος εκείνων του Αιγυπτιακού λαού.
Ο David Africa είναι βασικός συνεργάτης στο Africa-Analysis.org και φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Cambridge.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου