Ποια είναι τελικά τα μήλα των Εσπερίδων;…

Συναίνεση χρειαζόταν ή τελικά δεν χρειαζόταν; Κυνήγι της φοροδιαφυγής χρειαζόταν ή τελικά δεν χρειαζόταν; Να πληρώσουν και οι έχοντες χρειαζόταν ή τελικά δεν χρειαζόταν; 

Μη εκταμίευση της 5^ης  δόσης λόγω εσωτερικής εκτροπής από τους στόχους του προγράμματος ή λόγω εξωτερικής μη επαρκούς δανειοδότησης για τον επόμενο χρόνο; Συζητείται ή όχι η θέση της Γερμανίας για την αναβολή της εθελοντικής συμμετοχής των ιδιωτών επενδυτών;

Τελικά τι συμβαίνει; Τι θέλουν να μας πουν οι ποιητές και δημιουργοί αυτών των αντιφάσεων; Όταν τίποτε, στο μεταξύ, δεν αλλάζει στο εσωτερικό της χώρας. Και το καράβι συνεχίζει να χορεύει με σβηστές τις μηχανές πάνω στα πελώρια κύματα. Γιατί οι Διασώστες του προσθέτουν και νέα δανειακά φορτία παρότι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάρουν πίσω ούτε τα ήδη υπάρχοντα;...

Μήπως είναι για τον έλεγχο και τη διαχείριση του πλουτοπαραγωγικού κεφαλαίου της χώρας; Είναι και αυτό. Αλλά μπροστά στα 50 και πλέον δις του συνολικού σχεδίου τα λίγα δις των αποκρατικοποιήσεων πάλι δεν βγάζουν τους αριθμούς και δεν εξηγούν τη λογική του εγχειρήματος.

Μήπως είναι για την ελάττωση του κόστους της εργασίας, δημόσιας και ιδιωτικής, ώστε να περιοριστεί η κρατική δαπάνη και να καταστεί η χρεοκοπημένη χώρα ελκυστική για επενδύσεις; Είναι και αυτό. Αλλά αυτή η εξοικονόμηση, ακόμη κι αν μπορούσε να επιβληθεί με πιο αυστηρούς και αντιδημοκρατικούς όρους, πάλι δεν θα μπορούσε ν’ αντισταθμίσει τα υπέρογκα παλιά και νέα δανειακά φορτία και απλά θα τροφοδοτούσε την ύφεση και τη μιζέρια ακόμη περισσότερο.

Μήπως είναι για να κερδηθεί χρόνος στο πλαίσιο της επιχείρησης ν’ αντέξει το ευρώ και η ΕΕ; Είναι και αυτό. Αλλά αυτόν τον τρόπο οικονομικής και πολιτικής διαχείρισης της κρίσης δεν τον θέλουν πια ούτε οι Νότιοι, ούτε οι Βόρειοι Ευρωπαίοι πολίτες.

Ή μήπως έχει απλά και πραγματικά ξεφύγει η δυνατότητα αποτελεσματικής διαχείρισης της κρίσης – οικονομικής και πολιτικής –  και για αυτό, στο φόντο του ανεξέλεγκτου, όλα δείχνουν αυτοσχέδια και σπασμωδικά;

Ή μήπως όλα αυτά τα παραπάνω κατευθύνονται από το ενδεχόμενο event στο οποίο αναφέρθηκαν χθες οι Financial Times; Την ανεξέλεγκτη, δηλαδή, αναταραχή που θα προέκυπτε στις αγορές μετά από μια πιθανή εθελοντική παράταση του χρονοδιαγράμματος αποπληρωμών της Ελλάδας από τους ιδιώτες πιστωτές –  παρότι αυτή θα ήταν λογικά αναγκαία ώστε να υπάρχει κάποια βιώσιμη προοπτική αποπληρωμής όλης αυτής της τεχνικής υποστήριξης στον ετοιμοθάνατο ασθενή χωρίς επιπλέον δανεισμούς σε βάρος των φορολογουμένων.

Μήπως, δηλαδή, όλα τα παραπάνω, επισκιάζονται από την ασφυκτική πίεση να εκληφθεί, ανά πάσα στιγμή, μια εθελοντική στάση πληρωμών, ως στάση πληρωμών της χώρας που θα οδηγήσει με τη σειρά της στην αποζημίωση των κερδοσκόπων με εκατοντάδες δις από τα cds.

Μήπως αυτό το προαναγγελθέν event, από τους FT, θα έπρεπε να θεωρηθεί όχι απλά σα μια ακόμη απειλή των γνωστών-άγνωστων ημεδαπών και αλλοδαπών κερδοσκόπων αλλά σαν το κύριο πεδίο μάχης που συγκρούονται σήμερα πολύ πιο άμεσα και προσοδοφόρα οικονομικά συμφέροντα από εκείνα της σταδιακής κι επισφαλούς αξιοποίησης του έμψυχου και άψυχου κεφαλαίου της χώρας;

Μιας χώρας που, ήδη από πέρυσι, όντας στο χείλος της οικονομικής χρεοκοπίας και με ένα εκ βαθέων χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα, το οποίο δεν θα της έδινε εξαρχής βάσιμες δυνατότητες αναστροφής, συνιστούσε μοναδική κερδοσκοπική επενδυτική ευκαιρία για δυσθεώρητα και εύκολα κέρδη σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. 

Μιας χώρας που οι πολιτικοί της απλώς περιφέρονται και διακινούνται σε αυτό το πεδίο της μάχης, δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, μεταξύ των εμπόλεμων πλευρών – αν, καλοπροαίρετα, θεωρήσουμε ότι κάποιοι δεν επωφελούνται. 


Αν, όμως, τα γεγονότα αποδείξουν ότι αυτά τα δις ήταν τελικά τα μήλα των Εσπερίδων, τότε φευ! αγανακτισμένε Έλληνα διότι σήμερα δεν κυκλοφορεί ούτε σαν ιδέα Ηρακλής που να μπορεί να διαχειριστεί τους σύγχρονους Άτλαντες. Ας ελπίσουμε προς το παρόν…

Δ. Τρικεριώτης