Ο κ. Βενιζέλος συνέχισε να βαδίζει στο δρόμο του κ. Παπακωνσταντίνου, με την έκτακτη εισφορά, τον φόρο επιτηδεύματος και τώρα με νέα περαίωση και αντικειμενικά κριτήρια – για τα οποία, βέβαια, ο παράγοντας «αναμενόμενη ύφεση 4,5 - 5,3%» δεν θα συνυπολογίζεται στην «αντικειμενική αλήθεια» του τελικού αποτελέσματος της φορολογικής εξίσωσης. Αυτήν την ατέρμονη εισπρακτική διαδικασία την εντάσσει στην πορεία για ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα.
Τι σημαίνει όμως στην ουσία; Σημαίνει: «Εφόσον δεν μπορώ σαν κράτος να σας ελέγξω και να αποδώσω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, θα σας θεωρήσω όλους συλλήβδην έναν/μία». Ωστόσο μια τέτοια ισοπεδωτική λογική είναι άδικη διότι ενώ για κάποιους σημαίνει «αμνηστία» για κάποιους άλλους σημαίνει «καταστροφή»...
Στο βαθμό που ο ατομικός έλεγχος σέβεται τον φορολογούμενο και κατ’ επέκταση την κοινωνία και τη δημοκρατία και αποδίδει δικαιοσύνη – εφόσον βέβαια δεν υπάρχει διαφθορά – στον ίδιο βαθμό τα «αντικειμενικά κριτήρια», οι «κεφαλικοί φόροι» και οι «περαιώσεις» είναι άδικα μέτρα γιατί αποδεικνύουν τη διαφθορά και την αδυναμία του κράτους να λειτουργήσει. Και ειδικά σε αυτήν την καταστροφική περίοδο για την αγορά, που ενώ οι εφορίες θα έπρεπε να ενισχυθούν και να συνεργαστούν με τους φορολογούμενους πολίτες με ορθολογισμό, κατανόηση και αποτελεσματικότητα, στην πραγματικότητα αποδυναμώνονται και κατευθύνονται να δρουν κατασταλτικά και αστυνομικά.
Όμως, αυτό το αυθαίρετο «συλλήβδην» είναι τουλάχιστον κυριολεκτικό; Για τους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ η αλήθεια είναι γνωστή. Το πραγματικό πρόβλημα είναι τα ποσά της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής των λίγων. Για τους πολλούς η πραγματική φοροδιαφυγή είναι συγκριτικά ελάχιστη κι εξυπηρετεί – τώρα ούτε αυτό πια – στην επιβίωση της μικρής επιχείρησης και στη μη εξαθλίωση – θέμα χρόνου και αυτό – του μικροεπιχειρηματία και των λίγων – εάν αυτοί υπάρχουν – υπαλλήλων του. Ακόμη και αν αυτή η εμπαθής επέλαση του κράτους έστελνε όλους αυτούς στα συσσίτια του Δήμου, δεν θα’ ταν σαν αποτέλεσμα κάτι περισσότερο από μύγα πάνω στον ελέφαντα. Γιατί οι φλέβες του φορολογικού χρυσού που «διαφεύγει» συνήθως παροικούν στο σώμα αυτής της ίδιας της κεντρικής εξουσίας.
Υπάρχει μια πρώτη καλοπροαίρετη ερμηνεία. Ο κ. Βενιζέλος δεν έχει ακόμη αντιληφθεί – υπό την πίεση των καταιγιστικών γεγονότων – ότι με αυτόν τον τρόπο απλώς καταστρέφει τον μικρομεσαίο παραγωγικό ιστό της ελληνικής κοινωνίας σπρώχνοντάς την βαθύτερα σε μια ύφεση χωρίς επιστροφή. Όταν, όμως, συνειδητοποιήσει την κατάσταση θα αλλάξει ύφος και ρότα – ίσως ακόμη και τους φορολογικούς συντελεστές προς τα κάτω.
Η δεύτερη είναι η καχύποπτη ερμηνεία. Ο κ. Βενιζέλος γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει γιατί ο πραγματικός στόχος, τον οποίο συνειδητά υπηρετεί, είναι η καταστροφή των μικρομεσαίων. Είναι: (1) η συγκέντρωση των δραστηριοτήτων σε λίγους και κατά προτίμηση ημέτερους που θα παρέχουν προιόντα και υπηρεσίες που η ποιότητά τους θα ελέγχεται αποκλειστικά από τους κανόνες μιας ολιγοπωλιακής αγοράς και (2) η παράταση της χρηματοδότησης και της σπατάλης των ζόμπι κρατικοδίαιτων μηχανισμών εξουσίας και ψηφοφόρων από το αίμα και τις θυσίες των παραγωγικών ατόμων και δραστηριοτήτων που ακόμη δεν έχουν ολοσχερώς καταστραφεί ή αρνούνται την «έξοδο» και δεν μεταναστεύουν.
Η τρίτη είναι μια χαοτική ερμηνεία. Σύμφωνα με αυτήν, η όποια δυνατότητα ελέγχου και κατεύθυνσης των πραγμάτων – παρά τη συνειδητοποίηση τους – έχει πλέον παρέλθει. Το καταδικαστικό χρονοδιάγραμμα της Standard and Poor’s για το 2011 είναι πολύ κοντά στην αλήθεια και το «σώζων εαυτώ σωθήτω» – πολιτικά και ατομικά – αφορά πλέον τους πάντες, από τη βάση μέχρι την κορυφή. Κι έτσι πορεύονται και οι κυβερνώντες, μαζί με τους κύκλους και τις κούκλες τους, μέσα σε αυτό το άπατο και ανεξέλεγκτο καθοδικό σπιράλ του παραλόγου. Μες στα άδυτα της ύφεσης.
Δ. Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου