Τα ξένα και εγχώρια πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα βρίσκονται σε θέσεις μάχης που η έκβασή της θα κρίνει την τύχη της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες. Πάντως από τις προτεραιότητες και τις κινήσεις των περισσοτέρων δεν φαίνεται να προκύπτει «διάσωση» για τη χώρα – με την έννοια είτε της διευκόλυνσης είτε της αποδοχής της προσπάθειας για μια παραγωγική και αυτοδύναμη οικονομική διαχείριση σε ένα οργανωμένο ελληνικό κράτος, με δίκαιο και αξιοκρατικό τρόπο...
Οι εγχώριοι εκπρόσωποι αυτών των συμφερόντων, όντας στο χείλος της χρεωκοπίας ή ήδη χρεωκοπημένοι, οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά, ωθούν και την υπόλοιπη κοινωνία στο αδιέξοδο εμποδίζοντας κάθε προσπάθεια για οργάνωση σε υγιείς βάσεις και έτσι εκβιάζουν την επιστροφή στη δραχμή, πιστεύοντας ότι μόνο έτσι θα διασωθούν και θα συνεχίσουν ασύδοτοι και ατιμώρητοι να ασελγούν πάνω στο σώμα της χώρας, πάσει κοινωνική θυσία.
Στη βάση της κοινωνίας η απαγοήτευση είναι διάχυτη και η διαιώνιση της αβεβαιότητας υπονομεύει τις προσπάθειες για αναχαίτιση της ύφεσης και ανάκαμψη. Κι οι τελευταίες αυταπάτες για αποτελεσματική διακυβέρνηση διαλύονται και πλέον τα ποσοστά των πολιτικών δυνάμεων αρχίζουν να γίνονται αντιπροσωπευτικά της πραγματικότητας στην κοινωνία.
Με το ΠΑΣΟΚ σε ρόλο δωρητή οργάνων στη ΔΑΡ σε ένα σενάριο που θυμίζει χορό των βρυκολάκων. Με τη ΝΔ να χάνεται στη μετάφραση του αποτυχημένου ΠΑΣΟΚ. Με το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ συνεπή στις ιδεοληψίες που ακυρώνουν τη δυναμική της εξουσίας για την αριστερά. Με το ΛΑΟΣ και τη Χρυγή Αυγή να αξιοποιούν τις πληγές της απροστάτευτης κοινωνίας και να πορεύονται για μια ισχυρή κοινοβουλευτική ακροδεξιά. Και με τα άλλα μικρά κόμματα να μπορούν επίσης να ελπίζουν την είσοδο τους στη Βουλή
Η πτώση του δικομματισμού δείχνει να είναι πλέον σταθερό εύρημα στις δημοσκοπήσεις. Το ίδιο και το ανέφικτο της εκλογικής αυτοδυναμίας. Ανοικτό, λοιπόν, το ενδεχόμενο να προκύψει μετεκλογικά ένας νέος, για την ελληνική πραγματικότητα, συσχετισμός πολιτικών δυνάμεων που θα τις αναγκάσει να συνεργαστούν. Η πτώση του δικομματισμού θα σημάνει το τέλος της μεταπολίτευσης. Η συνεργασία θα σημάνει κάτι πολύ πιο σημαντικό για τη χώρα: το οριστικό τέλος του εμφυλίου.
Είναι φυσικό αυτό το ενδεχόμενο πολλούς να μην τους ενθουσιάζει και να το πολεμούν. Για τους δανειστές διαβάζεται σαν επερχόμενη πολιτική αστάθεια που θα δυσκολέψει ακόμη περισσότερο την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων στη χώρα. Και για αυτό προσπαθούν από τώρα , προεκλογικά, να δεσμεύσουν την επερχόμενη πολυκομματική διακυβέρνηση. Για τους πολλούς καταρρέοντες ισχυρούς εγχώριους παράγοντες μπορεί να σημαίνει απώλεια του ελέγχου σε σημαντικά οικονομικά οφέλη τα οποία μονοπωλούσαν με ιδιοτελείς και αντιπαραγωγικούς τρόπους.
Και για τους μεν και για τους δε, αυτές οι προγραμματισμένες εκλογές του 2012, αντιμετωπίζονται σαν πηγή απρόβλεπτων και ενδεχομένως μη ελεγχόμενων εξελίξεων. Αντιμετωπίζονται όπως αντιμετωπιζόταν ο μετεκλογικός μπαμπούλας της ανερχόμενης αριστεράς το 1967. Αλλά η σημερινή αριστερά είναι μέρος του συστήματος και δεν αποτελεί απειλή. Αντίθετα μπορεί να είναι και χρήσιμη για τον έλεγχο της εκτόνωσης και της βίας σε μια κοινωνία που τη βασανίζουν ακόμη εμφυλιακές ιδεοληψίες και συμπεριφορές που βρήκαν την έκφραση τους και στον κομματικό μεταπολιτευτικό χουλιγκανισμό.
Για το ξένο και εγχώριο σύστημα εξουσίας η σύγχρονη πραγματική μετεκλογική απειλή θα είναι η δημιουργική συνεργασία των Ελλήνων για να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγεία από τη χώρα τους και βέβαια τον εαυτό τους. Πραγματική μετεκλογική απειλή για αυτούς θα είναι η καταπολέμηση της ανισότητας και η επιβολή αδιάφθορης δικαιοσύνης για το αναλογικό μοίρασμα των οικονομικών βαρών στην πορεία για την ανάκαμψη. Πραγματικό casus belli για αυτούς θα είναι το σφυροκόπημα του παρασιτισμού και των κομματικών στρατευμάτων. Με δυο λόγια, πραγματική απειλή για αυτούς θα είναι να υπερβεί η κοινωνία αυτό το ιδιότυπο σύνδρομο της ενοχικής απάθειας και να ξαναπιστέψει στις αξίες και τις ικανότητές της.
Όπως πραγματικό στοίχημα για τον καθένα μας χωριστά θα είναι η αναβίωση της αίσθησης του μέτρου, της ευγένειας και της απλότητας στην καθημερινότητα, του τεκμηριωμένου λόγου, της άμιλλας αλλά και της φιλοσοφικής σκέψης στην προοπτική, της αισθητικής και της λειτουργικότητας στο περιβάλλον. Πρέπει να πιστέψουμε πάλι σε αυτές τις αξίες που ούτως ή άλλως ιστορικά τις κουβαλούμε μέσα μας. Έτσι θα βρούμε και την αποφασιστικότητα να αλλάξουμε τη χώρα και τους εαυτούς μας προς το καλύτερο και να αφήσουμε πίσω αυτήν την αποτρόπαια κατάσταση στην οποία έχουμε βρεθεί.
Και όσο αυτά τα απλά τα αρνούμαστε ή δεν μπορούμε να τα καταλαβαίνουμε, τόσο σε κύκλους και ελλείψεις θα επιστρέφουμε και θα γυροφέρνουμε την σκοτεινή πλευρά του χαρακτήρα μας, έχοντας, όμως, ταυτόχρονα την ευθύνη να μην την αφήνουμε να καθορίζει και τη μοίρα της χώρας και των παιδιών μας. Μπορεί, σήμερα, να μας παρουσιάζονται όλα με τέτοιο ακραίο, εκβιαστικό, φοβικό και επικίνδυνο τρόπο που θαρρείς ότι η επαναφορά της χώρας σε νέες, βιώσιμες τροχιές, που θα αναθερμαίνουν την εμπιστοσύνη, την ψυχολογία και την προοπτική, ισοδυναμεί με μια ουτοπία. Μπορεί να είναι και έτσι. Αλλά όπως η πίστη στον εαυτό μας μπορεί να διαλύσει τις αυταπάτες έτσι και η αποφασιστικότητα μπορεί να γυρίσει την ουτοπία σε πραγματικότητα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου