Ανθρώπινα δικαιώματα και χημική δημοκρατία.

Σε χθεσινή της ανακοίνωση, η Οργάνωση Διεθνής Αμνηστία, λέει ό,τι ακριβώς θα έπρεπε να πράξει και δεν έπραξε η αστυνομία στα γεγονότα του διημέρου: «Η αστυνομία έχει καθήκον να σταματάει τη βία και να συλλαμβάνει τους υπεύθυνους αλλά θα πρέπει να εξασφαλίζει ώστε η χρήση βίας να είναι αναλογική και να απευθύνεται μόνο στους βίαιους διαδηλωτές. Δεν πρέπει να περιορίζει το νόμιμο δικαίωμα της συντριπτικής πλειονότητας των ειρηνικών διαδηλωτών να συγκεντρώνονται και να διαμαρτύρονται στην πλατεία Συντάγματος.»

Ακολουθεί σε εικόνες ένα ενδεικτικό δεκάλεπτο χρονικό βίαιης κατάλυσης αυτού του ανθρώπινου και δημοκρατικού δικαιώματος:

Βιώσιμο χρέος μόνο σε μια βιώσιμη κοινωνία και δημοκρατία.

Το αρνούνται και αυτοί που θα το ψηφίσουν και αυτοί που καλούνται να το υποστούν. Όλοι γνωρίζουν ότι το μεσοπρόθεσμο ούτε σώζει, ούτε είναι δυνατόν να εφαρμοστεί. Είναι λοιπόν φυσικό να πιστεύει κανείς ότι ούτε η διάσωση της χώρας ούτε η εφαρμογή των αδιέξοδων μέτρων του είναι στις προθέσεις εκείνων που επιμένουν να το προωθούν.

Η ψήφισή του – παρά τις απειλές και τις κινδυνολογίες – είναι άνευ πρακτικής σημασίας. Τις δόσεις και τα επιπλέον χρήματα θα τα δίνουν μέχρι να λύσουν τη φόρμουλα της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, για να μην χάσουν, στην παρούσα φάση, πολλά περισσότερα χρήματα και μαζί τον έλεγχο της κατάστασης στα ευρωπαϊκά υπερχρεωμένα κράτη.

Η ψήφισή του έχει περισσότερο σημειολογική σημασία για την αυστηρότητα των μέτρων και την παράδοση του πλούτου της χώρας. Είναι ένα μήνυμα απόδειξης ισχύος. Μια προειδοποίηση για συμμόρφωση άνευ όρων. «Δεν υπάρχει σχέδιο-Β για τους Έλληνες». Αλλά για κείνους υπάρχει σχέδιο και για την ελεγχόμενη και για την άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας. «Ακόμη και αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει η Ευρώπη θα απορροφήσει το πρόβλημα»…

Όλη η Ελλάδα, ένα πειραματικό εργαστήρι…

Διαβάζοντας μερικούς αριθμούς από το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα (Πίνακες: 3.6/σελ.72 , 3.9/σελ.74 και 3.10/σελ.75) καταλαβαίνουμε ότι ακόμη και σε περίπτωση πλήρους εφαρμογής, θα οδηγούμασταν, το 2015, μετά από πέντε χρόνια πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ισοπέδωσης των μικρομεσαίων στρωμάτων στο ίδιο μέγεθος χρέους που έχουμε σήμερα (351,3 δις το 2015 έναντι 352,4 δις το 2011) και μάλιστα υποχρεωμένοι να πληρώνουμε σχεδόν διπλάσιους ετήσιους τόκους από εκείνους που πληρώναμε όταν θεωρηθήκαμε, πάλι εκβιαστικά, «διασωτέοι» μέσω του μνημονίου-1 (21,7 δις το 2015 έναντι 12,3 δις το 2009 και μάλιστα σε δυσμενέστερη σχέση με το ΑΕΠ, δηλ. 8,6% το 2015 έναντι 5,2% το 2009, και εφόσον το ΑΕΠ αυξηθεί!).

Επομένως το μεσοπρόθεσμο όπως και το μνημόνιο-1 δεν σώζουν, ούτε δίνουν προοπτική διεξόδου, αλλά απλώς δημιουργούν ένα εικονικό κλίμα μετάθεσης των ίδιων και χειρότερων συνθηκών χρεοκοπίας στο άμεσο μέλλον. Από αυτήν την εύθραυστη «εκεχειρία» επιδιώκουν να ευνοηθούν οι αγοραστές του δημόσιου πλούτου σε τιμές ευκαιρίας και οι ευρωπαίοι πολιτικοί ώστε να κερδίσουν χρόνο για να μας ετοιμάσουν τον μηχανισμό της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, το 2013, και το πλαίσιο της νέας χρηματοδότησης έτσι ώστε να αποφύγουν το αβάστακτο βάρος από την πιθανή επέκταση της αδυναμίας πληρωμών και στις υπόλοιπες υπερχρεωμένες χώρες...

"Υποβρύχια" ολική ατιμωρησία! - Έκλεισε η υπόθεση - "Αθώοι" όλοι!

Με μια κίνηση που οδηγεί στο κλείσιμο με συνοπτικές διαδικασίες της υπόθεσης του σκανδάλου της αγοράς των υποβρυχίων Type 214 από τις HDW/Ferrostaal και απαλλάσσει  όλους τους εμπλεκόμενους - όπως ακριβώς το είχε προβλέψει το defencenet.gr - τόσο στην Γερμανία, όσο και στην Ελλάδα, η γερμανική Δικαιοσύνη σφραγίζει οριστικά τον φάκελο του σκανδάλου με την επιβολή ενός απλού προστίμου 177 εκατ. ευρώ, αλλά σημασία έχει η αιτιολογία βάσει της οποίας οδηγήθηκε σε αυτή την απόφαση: "Δεν εντοπίστηκαν μίζες σε Έλληνες πολιτικούς και στρατιωτικούς"! 

Πρόκειται για μια εξέλιξη που οδηγεί μαθηματικά σε ατιμωρησία όλους τους Έλληνες και Γερμανούς απατεώνες, τους διαφθορείς και τους διεφθαρμένους και κλείνει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έκλεισε και η υπόθεση της Siemens. Κανείς δεν θα πάει φυλακή για τα κλεμμένα. Όλα αυτά την ώρα που ένας ολόκληρος λαός στενάζει κάτω από την μπότα του Γερμανού οικονομικού κατακτητή και καλείται μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων να αποδεχτεί την οικονομική καταστροφή της μέσω ενός οικονομικού προγράμματος που επιβάλει η Γερμανία!...

Πρακτικά θέματα: Αντιδραστικό ίνωμα βλεννογόνου παρειάς

Εικόνα 1. (α) Το ίνωμα και η εγγύτητα του στο έπαρμα της σιαλικής θηλής στο οποίο βρίσκεται το στόμιο του πόρου της παρωτίδας (κόκκινα βέλη). Στις ένθετες μικρές φωτογραφίες η επιφάνεια (1) και η βάση (2) του παρασκευάσματος της εκτομής, (β) Εικόνα της συρραφής στην οποία σημειώνονται η σιαλική θηλή (κόκκινα βέλη) και η λευκή γραμμή (linea alba) της οδοντικής σύγκλεισης (πράσινα βέλη), (γ) Τρεις μήνες μετά την αφαίρεση.

Στην Εικόνα-1 απεικονίζεται συνοπτικά μια περίπτωση ελαστικού και συμπαγούς αντιδραστικού ινώματος βλεννογόνου δεξιάς παρειάς, διαστάσεων 0,9Χ0,8cm και μεγίστου βάθους 0,6 cm, το οποίο εντοπιζόταν άνωθεν της λευκής γραμμής στο στοματικό βλεννογόνο 31-χρονης γυναίκας.

Το αντιδραστικό ίνωμα (από τραύμα ή ερεθισμό) είναι η πιο συχνή καλοήθης βλάβη του στοματικού βλεννογόνου. Αναπτύσσεται συχνότερα στο βλεννογόνο της παρειάς – στο ύψος της οδοντικής σύγκλεισης – αλλά επίσης στη γλώσσα και τα χείλη. Μπορεί να εμφανισθεί σε κάθε ηλικία (συχνότερα από 20-49 χρονών), χωρίς γενετική ή φυλετική προδιάθεση...

Από υπηρέτες του λαού...πουλέν της τρόικας;

Ο υπουργός οικονομικών παραδέχτηκε τον καιροσκοπικό και εισπρακτικό χαρακτήρα των μέτρων και την καταστροφική και αντιαναπτυξιακή τους επίδραση στην αγορά. Άφησε να εννοηθεί ότι στην ουσία ούτε ο ίδιος τα πιστεύει αλλά ότι τα προωθεί υποκύπτοντας στον εκβιασμό της τρόικας για χρεοκοπία της χώρας.

Ωστόσο δεν φάνηκε να τον απασχολεί εξίσου η χρεοκοπία χιλιάδων ελληνικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη και τώρα εντείνεται. Δεν φάνηκε να τον απασχολεί που το αφορολόγητο όριο σχεδόν συμπίπτει με το επίσημο όριο φτώχειας στη χώρα μας. Δεν φάνηκε να τον απασχολεί που ενώ το μεσοπρόθεσμο εξαντλεί την αυστηρότητα του στα μικρομεσαία  κοινωνικά στρώματα δεν διεκδικεί ούτε ένα ευρώ από την αντιμετώπιση της αδήλωτης εργασίας και της εισφοροδιαφυγής, ούτε ένα ευρώ από την παραοικονομία και το λαθρεμπόριο για τα επόμενα δύο χρόνια!...

Yann Tiersen - La Veillée

Παρ’ όλ’ αυτά! Υπάρχει ελπίδα;

Τι μορφή θα πάρει τελικά η συμμετοχή των ιδιωτών επενδυτών στη νέα προσπάθεια δανειοδότησης της Ελλάδας; Πώς θα διαχειριστεί η Μέρκελ τις διαφωνίες των Γερμανών φορολογουμένων; Πώς θα τοποθετηθούν τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κοινοβούλια στο ζήτημα της πρόσθετης χρηματοδότησής μας; Θα βρεθούν, τελικά, κοινά σημεία με την ΕΚΤ; Και μετ’ απ’ όλ’ αυτά, η τελική συμφωνία θα αποτρέψει την προαναγγελθείσα υποβάθμιση-χρεοκοπία από τους οίκους αξιολόγησης;

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που περιφέρονται αναπάντητα και βαραίνουν την ατμόσφαιρα. Ερωτήματα οικονομικά αλλά εξίσου πολιτικά και κοινωνικά.

Για μας, με τα γνωστά οικονομικά μεγέθη το πρόβλημα φαίνεται αυστηρά οικονομικό. Και έτσι επιχειρήθηκε η αντιμετώπιση του με το μνημόνιο1. Και απέτυχε. Και το ίδιο επιχειρείται και τώρα με το μεσοπρόθεσμο και το μνημόνιο 2. Και για τον ίδιο λόγο θα αποτύχει κι αυτό. Επειδή ακριβώς το ελληνικό πολιτικό σύστημα προσπαθεί να πείσει τους δανειστές ότι με ολοένα και περισσότερα χρήματα θα απομακρύνουν τον κίνδυνο διάλυσης στην Ευρώπη ή έστω θα αναβάλλουν τη διάλυσή της μεταθέτοντας τη δική μας χρεοκοπία...

Το προσωπικό και κομματικό συμφέρον über alles

Σε ένα διάγγελμα ναρκισσισμού, που το πλημμύριζε το πρώτο ενικό πρόσωπο, ο πρωθυπουργός προσπάθησε – για μια ακόμη φορά – να ξορκίσει τις προσωπικές του ανασφάλειες και τις πολιτικές του αδυναμίες. Παρότι γνώριζε ότι η αξιοπιστία του στην κοινωνία, στο ίδιο του το κόμμα αλλά και το εξωτερικό έχουν τρωθεί ανεπανόρθωτα.

Η ιστορία, όμως, θα γράψει ότι του δόθηκε η πολιτική ευκαιρία να αποδείξει την αποφασιστικότητά του για το «αίσθημα εθνικής ευθύνης» και «το μέλλον της πατρίδας». Αλλά με τέτοιο προσωπικό κόστος που ούτε ο εγωισμός, ούτε το κομματικό συμφέρον, θα του επέτρεπαν ποτέ ν’ αποδεχθεί. Η τελική του επιλογή απέδειξε ότι την «ώρα ευθύνης» δεν την εννοούσε ούτε για κείνον ούτε για το κόμμα του...

Η διαμαρτυρία, η αρετή του ελευθέρου. Η μαρτυρική υπομονή, η αρετή του δούλου...

Σε ποια κυβερνητική πεποίθηση βασίστηκε η οικονομική πολιτική για τα έσοδα του Μνημονίου 1  και σε ποια στηρίζεται σήμερα για το μεσοπρόθεσμο-Μνημόνιο 2;  Στην ίδια κι απαράλλακτη παραδοχή ότι υπάρχουν λεφτά στους μικρομεσαίους. Ότι μπορούν να τους στραγγίσουν χωρίς να τους λεηλατήσουν. Χωρίς να πιεστούν ιδιαίτερα. Χωρίς να αγανακτήσουν. Χωρίς να μαζεύονται στις πλατείες. Χωρίς να εξεγερθούν.

Κι έτσι να μην χρειαστεί να θιγεί ο πυρήνας της διαπλοκής. Η μεγάλη φοροδιαφυγή των εγχώριων κρατικοδίαιτων και μη τρωκτικών. Το άβατο των καταθέσεων του εξωτερικού που η παραβίαση του θα ξήλωνε σημαντικό κομμάτι του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος των τελευταίων δεκαετιών. Αλλά μαζί του και πολλούς πρωταγωνιστές του σημερινού πολιτικού σκηνικού.

Η αρχική παραδοχή ήταν λάθος. Η αγορά βούλιαξε. Τα έσοδα ελαττώθηκαν. Οι άνεργοι αυξήθηκαν. Οι μικρομεσαίοι εξαθλιώνονται με γεωμετρική πρόοδο. Βγήκαν ήδη στους δρόμους. Η νέα αποτυχία είναι ήδη εδώ. Στο πολλαπλάσιο...

Άκου μικρομεσαίε ανθρωπάκο…

Ούτε θέλουμε, ούτε μπορούμε να εφαρμόσουμε τακτικό και δίκαιο φορολογικό έλεγχο για όλους. Θα συνεχίσουμε την προσφιλή τακτική των τυφλών κτυπημάτων – έκτακτες εισφορές, τεκμήρια, περαιώσεις – στο ανώνυμο πλήθος κι όποιον πάρουν οι σφαίρες!  

Ανθρωπάκο κατάλαβέ το επιτέλους! Εμείς δεν πρόκειται ν' αλλάξουμε. Αλλά εσύ θα τιμωρηθείς για τις δικές μας αμαρτίες!

Έχεις δεν έχεις, βγάζεις δεν βγάζεις, κόβε το λαιμό σου να πληρώνεις. Θα δώσεις και τις τελευταίες σου μικροκαταθέσεις. Κι αν δεν έχεις να δανειστείς. Κι αν δεν μπορείς να δανειστείς θα σου πάρουμε ό,τι έχεις και δεν έχεις. Αν δεν μας προλάβουν οι κακοποιοί της γειτονιάς...

ΔΡΟΜΟΙ ΠΑΛΙΟΙ (Θεοδωράκης)

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του τόπου μου κι εγώ
Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες
Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

Μανώλης Αναγνωστάκης

Φλερτάροντας με την Ουτοπία...

Η ομίχλη καθαρίζει και το τοπίο γίνεται πιο ορατό. Δύο είναι οι άλυτες εκκρεμότητες που μας βαραίνουν και μας δυσκολεύουν να κάνουμε το αποφασιστικό βήμα στο σταυροδρόμι που έχουμε καταλήξει:  

(1) Το έλλειμμα πολιτικής νομιμοποίησης που σημάδεψε τις αποφάσεις  και την εφαρμογή για το μνημόνιο-1.  Δημοψήφισμα ή εκλογές; Το ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε δεν είναι μονολεκτικό, δεν είναι Σκύλλα ή Χάρυβδη. Είναι εφ’όλης της ύλης και αφορά την κοινωνία, το πολιτικό σύστημα, την πορεία της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες. Αφορά και την επιλογή εκείνου του πολίτη, που ακόμη κι αν υποστηρίζει τις επιλογές του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου, μπορεί να πιστεύει σε έναν πιο ισχυρό, πολυκομματικό και αντιπροσωπευτικό έλεγχο της εξουσίας για τη διαδικασία της εφαρμογής. Αφορά τη βιωσιμότητα του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος που χρειάζεται για την εφαρμογή  της όποιας ριζικής μεταρρύθμισης στην κοινωνία με δημοκρατικό τρόπο. Από αυτήν τη άποψη ένα δημοψήφισμα θα ήταν, σε αυτήν τη φάση, ανεπαρκές. Η πολιτική νομιμοποίηση μπορεί να αποκατασταθεί μόνο με εκλογές οι οποίες θα μεταφέρουν το ερώτημα της συναίνεσης και  της συνολικής επιλογής στην πραγματική βάση που είναι η γνώμη του Έλληνα πολίτη.

(2) Το έλλειμμα δικαιοσύνης: με άλλα λόγια η έμπρακτη απόδειξη ότι το πολιτικό σύστημα σπάει το συμβόλαιο με τη διαφθορά και πιστεύει πραγματικά ότι πρέπει να τα αλλάξουμε όλα. Το πρόβλημα της διαφάνειας δεν είναι  μόνο ζήτημα ηθικής τάξης. Δεν είναι μόνο ζήτημα ενδοσκοπικής...

Μέρες ’81…

Έρχονταν και πύκνωναν την ήδη πλημμυρισμένη πλατεία που παλλόταν από φωνές και μουσικούς ρυθμούς. Έρχονταν ασταμάτητα από τη Σταδίου, την Πανεπιστημίου, την Αμαλίας, την Ερμού, το Μετρό, τα σοκάκια, όλοι μια παρέα, χωρίς κομματικές σημαίες, με πρόσωπα χαμογελαστά που δυνάμωναν το χαμηλό απογευματινό φως της πρώτης πιο ζεστής μέρας του φετινού καλοκαιριού.

Επέστρεψε στο μυαλό μου η σκέψη της περασμένης Κυριακής, σήμερα, πιο φυσική: «…μέρες ’81». Μέρες που η κοινωνία έχει ζωτική ανάγκη την αλλαγή. Όπως τότε. Που οι Έλληνες εμπιστεύτηκαν στο ΠΑΣΟΚ τις αναγκαίες αλλαγές. Ο κύκλος έκλεισε. Ό,τι θετικό είχε να δώσει αυτό το κόμμα το έδωσε.

Η παραμονή του στην εξουσία, αγκιστρωμένο στον κομματικό ιστό και τους μηχανισμούς που ύφαινε σαν αράχνη στο κράτος, την αγορά και τα μέσα ενημέρωσης, τα τελευταία τριάντα χρόνια, εμποδίζει πλέον την κοινωνία να προχωρήσει στο επόμενο βήμα. Δεν εκπροσωπεί πια τη χώρα γιατί δεν εκπροσωπεί τις πραγματικές ανάγκες των ανεξάρτητων πολιτών που σήμερα κατέκλυσαν την Πλατεία και τους δρόμους της Αθήνας...

Χάρις Αλεξίου - Ελλάδα ( Λένγκω ) 1976

Η Πλατεία είναι Μία!

Άνω Πλατεία και Κάτω Πλατεία! Άνω ακραίοι και Κάτω σκεπτόμενοι! Ανοησίες!! Ο κόσμος είναι ενωμένος, η Πλατεία είναι Μία και σαν αυτή πολλές – στην Ελλάδα και την Ευρώπη! Το κίνημα αυτό υπάρχει και η φυσιογνωμία του εξελίσσεται, όπως ακριβώς εξελίσσεται η ιστορία της νέας σύγχρονης υποδούλωσής μας!

Και υπάρχει στη θέση του κανενός! Αν δεν εκδηλωνόταν σταδιακά, μέρα τη μέρα, ο κόσμος στο Σύνταγμα, έτσι ώστε να διαλυθεί ο πρώτος φόβος μετά τις δολοφονίες του παρακράτους στην τράπεζα της Μαρφίν, τότε η όλη αντίδραση θα περιοριζόταν ακόμη σε αυτές τις θλιβερές κι ελεγχόμενες κομματικές συναθροίσεις που λειτουργούν σαν το άλλοθι της κυβέρνησης για την επίπλαστη συναίνεση του λαού...

Δημοκρατία, από το γύψο στο ψυγείο

Η οικονομική υποδούλωση-με-ημερομηνία-λήξης επιλέχτηκε από την κυβέρνηση, πριν ένα περίπου χρόνο, σα μέθοδος διεξόδου. Αυτές τις μέρες μετονομάστηκε σε υποδούλωση-επ’-αόριστον η οποία μετεξελίσσεται σε πολιτική και διοικητική και ολοκληρώνει την εθνική της υπόσταση.

Ωστόσο για την ελληνική κοινωνία και τους πολίτες το ερώτημα παραμένει: μπορούν οι δημοκρατικοί θεσμοί να ερμηνεύονται, να εφαρμόζονται και να προασπίζονται με διαφορετικούς τρόπους από την εξουσία και το λαό;

Σίγουρα η δημοκρατία μας δεν είναι σήμερα στο γύψο. Βρίσκεται όμως σε μια κατάσταση ματαίωσης που την κρατά ακίνητη και παγωμένη – δυσδιάκριτη αν όχι αόρατη...

Chris Rea - The Road To Hell

…She said "Son, what are you doing here?

My fear for you has turned me in my grave"

I said "Mama, I come to the valley of the rich

Myself to sell"

She said "Son, this is the road to Hell"…

Ποια είναι τελικά τα μήλα των Εσπερίδων;…

Συναίνεση χρειαζόταν ή τελικά δεν χρειαζόταν; Κυνήγι της φοροδιαφυγής χρειαζόταν ή τελικά δεν χρειαζόταν; Να πληρώσουν και οι έχοντες χρειαζόταν ή τελικά δεν χρειαζόταν; 

Μη εκταμίευση της 5^ης  δόσης λόγω εσωτερικής εκτροπής από τους στόχους του προγράμματος ή λόγω εξωτερικής μη επαρκούς δανειοδότησης για τον επόμενο χρόνο; Συζητείται ή όχι η θέση της Γερμανίας για την αναβολή της εθελοντικής συμμετοχής των ιδιωτών επενδυτών;

Τελικά τι συμβαίνει; Τι θέλουν να μας πουν οι ποιητές και δημιουργοί αυτών των αντιφάσεων; Όταν τίποτε, στο μεταξύ, δεν αλλάζει στο εσωτερικό της χώρας. Και το καράβι συνεχίζει να χορεύει με σβηστές τις μηχανές πάνω στα πελώρια κύματα. Γιατί οι Διασώστες του προσθέτουν και νέα δανειακά φορτία παρότι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάρουν πίσω ούτε τα ήδη υπάρχοντα;...