Από τον αυταρχισμό της εξουσίας στον αυτοματισμό της κοινωνίας…

Όσο περισσότερο η απειλή της χρεοκοπίας αποκαλύπτει το τρομερό της πρόσωπο στην κοινωνία τόσο η αιτία του κακού - το κομματικό και σπάταλο κράτος - γιγαντώνεται. Αντί η κυβέρνηση να ελαττώνει και να συμπτύσσει υπουργεία και αρμοδιότητες, ακολουθώντας αυτό που εφαρμόζει και το τελευταίο ελληνικό νοικοκυριό, αρνείται πεισματικά να περικόψει τις δαπάνες της, αναγγέλλει νέες προσλήψεις και νέες αδηφάγες Γραμματείες - τη στιγμή που θα έπρεπε να είναι πρωτοπόρα και υποδειγματική σε αυτά που ζητεί από την κοινωνία.

Τελικά, το γεγονός ότι η κυβέρνηση εθελοτυφλεί για την κραυγαλέα αποτυχία της πολιτικής των τελευταίων μηνών και τα βάζει με τους πάντες εκτός από τον κακό της εαυτό, δεν είναι απλά παράδοξο. Αποκαλύπτει ότι η εξουσία στην Ελλάδα έχει πλέον παγιώσει μια αυταρχική και επικίνδυνη συμπεριφορά. Ζει σε έναν άλλο κόσμο από αυτόν που ζει η υπόλοιπη κοινωνία. Ενδεχομένως να επιδιώκει την κοινωνική αναταραχή σαν ύστατο μέσο ώστε στη συνέχεια να επιβάλλει σα μοναδική λύση, με τη λογική του μικρότερου κακού, την αδιέξοδη πολιτική της, την οποία ωστόσο μέχρι τώρα, με τις πράξεις της, δείχνει ότι ούτε η ίδια πιστεύει - και γι’ αυτό δεν μπορεί ν’ ασκήσει ούτε διαχειριστικό, ούτε ηγετικό ρόλο...

Κανένα βήμα μπρος, πολλά βήματα πίσω…

Αν η κυβέρνηση και το κυρίαρχο δικομματικό πολιτικό σύστημα παραδέχονταν έμπρακτα ότι παρουσιάζουν εγγενές «κινησιακό» πρόβλημα αφού στην ουσία ωθούνται με θαυμαστή αδράνεια στο αναπηρικό καροτσάκι που σπρώχνουν οι δανειστές, τότε μπορεί να έμπαιναν οι όροι για μια νέα αρχή, έστω επί ερειπίων, έστω επώδυνη, έστω με ρίσκο αλλά πιο στέρεη και αποφασιστική και το κυριότερο με την «σπασμένη πλάτη» της κοινωνίας.

Το τελευταίο δωδεκάμηνο έγινε φανερό ότι ακόμη και εν μέσω της οικονομικής χρεοκοπίας του κράτους και του κινδύνου διάλυσης της κοινωνικής συνοχής, το σημερινό πολιτικό σύστημα, δέσμιο της νοοτροπίας και των πρακτικών του ένοχου και υπεύθυνου παρελθόντος, δεν μπορεί να αντιδράσει. Δεν μπορεί να σηκωθεί από την αναπηρική του καρέκλα και δυστυχώς η επιστημονική θεωρία δεν προβλέπει αυτοίαση σε τέτοιες περιπτώσεις - εξόν από θαύμα, που όμως  δεν αφορά την επιστήμη και την πραγματικότητα...

Για τις αγωγές κατά του Fimotro

Οι αγωγές δημοσιογράφων του Mega κατά δημοσιογράφου του(?) Fimotro μας δίνουν την ευκαιρία να θυμηθούμε δυο χαρακτηριστικές απολυταρχικές φράσεις του Joseph Göbbels:

(1) «Φανταστείτε τον Τύπο σαν ένα μεγάλο πληκτρολόγιο πάνω στο οποίο η κυβέρνηση μπορεί να παίξει….»

(2) «Τα αστεία παύουν να είναι αστεία όταν ασχολούνται με τις πιο ιερές πτυχές του έθνους…».

Μας δίνουν, όμως, πολύ περισσότερο την ευκαιρία να θυμηθούμε την προτροπή του Bertrand Russell: «Πρέπει να μάθουμε να ανεχόμαστε ο ένας τον άλλον, πρέπει να μάθουμε να ανεχόμαστε το γεγονός ότι μερικοί άνθρωποι θα λένε πράγματα που δεν μας αρέσουν. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να συνυπάρξουμε…»


Δ. Τρικεριώτης

Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία τούτη…

Η συναίνεση δεν θα ήταν απλά ο μοχλός. Θα ήταν ο καταπέλτης που θα’ ριχνε όσους ογκόλιθους χρειάζονταν για να πέσουν τα τείχη του κομματισμού, της διαφθοράς, της ευνοιοκρατίας, της λαμογιάς και του ωχαδερφισμού, και ν’ απελευθερωθούν οι λίγες, στατιστικά, αλλά υπαρκτές υγιείς και παραγωγικές δυνάμεις.

Αυτές που θα μπορούσαν να θέσουν τη χώρα στην πορεία των αναγκαίων «εκβαθρώσεων» στη νοοτροπία και τη συμπεριφορά της εξουσίας και να φέρουν κοινωνικό όφελος και επαγγελματικό ήθος στην παραγωγή. Αυτές που θα μπορούσαν ν’ απαλλάξουν τη χώρα από την εικόνα της απαξίας των αξιών που – τι ειρωνικό! – την ανέδειξαν διαχρονικά στον υπόλοιπο κόσμο – δημοκρατία, έρευνα της αλήθειας, δικαιοσύνη.

Αλλά για το κυρίαρχο δικομματικό πολιτικό σύστημα, με το εναλλασσόμενο κυβερνητικό του προσωπείο, έχουν οριστικά «κλειδώσει» οι πρακτικές της παραπληροφόρησης, της αναξιοπιστίας και της ατιμωρησίας, όπως έχουν και επ’ αόριστον εξοβελιστεί η αυτοκριτική, η αλήθεια και ο σεβασμός έναντι των πολιτών – έμπρακτα και όχι στα λόγια.

Τελικά, και η τρέχουσα κυβέρνηση επέλεξε να πλαισιώνεται από τους...

«Heartbroken» του Peter Vamos

Ακούγοντας τον Peter Vamos να παίζει τη σύνθεση του «Heartbroken», που έγραψε συγκλονισμένος απ’ την περσινή οικολογική καταστροφή στον κόλπο του Μεξικού, αυτόματα μεταφέρεσαι στους σημερινούς τόπους της φυσικής καταστροφής στην Ιαπωνία και στα τρέχοντα πεδία των κοινωνικοπολιτικών και πολεμικών μαχών στη Βόρεια Αφρική. Μια κατάθεση πάθους και τέχνης σ’ αυτήν τη σύγχρονη συγκυρία τρόμου και ανασφάλειας. Ένας σύγχρονος «Πιανίστας»…

Μέρες ρευστές και πολυδύναμες, σα βλαστοκύτταρα

μεταξύ Παράδεισου και Κόλασης (Yacek Yerka)

Στο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (25/11/2009) σχετικά με τον Χώρο Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης (πρόγραμμα της Στοκχόλμης) μεταξύ άλλων αναφέρεται «…σε πολλούς τομείς της δικαιοσύνης και της εσωτερικής πολιτικής δεν επαρκούν πλέον εθνικές λύσεις, και κατά συνέπεια υπάρχει ανάγκη να αναπτυχθούν ευρωπαϊκές απαντήσεις στις διεθνείς προκλήσεις στους τομείς της μετανάστευσης, ασφάλειας και τεχνολογιών…», όπως επίσης ότι «…τα κοινά μέτρα πρέπει να κινούνται εντός του πλαισίου αρμοδιοτήτων της Κοινότητας και οι ευρωπαϊκές προσεγγίσεις πρέπει να εγκρίνονται μόνο όταν υπόσχονται μεγαλύτερη επιτυχία από εθνικές δράσεις…». Είχε προηγηθεί η Απόφαση-Πλαίσιο του Συμβουλίου (28/11/2008) «για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου»  την οποία ο κ. Καστανίδης επιχειρεί σήμερα να προσαρμόσει στα ελληνικά δεδομένα με πρόσφατο νόμο.

Στην Ευρωπαϊκή Απόφαση-πλαίσιο αναφερόταν μεταξύ άλλων ότι «Κάθε κράτος μέλος λαμβάνει τα αναγκαία μέτρα ώστε να εξασφαλίσει ότι τιμωρούνται οι ακόλουθες εκ προθέσεως τελούμενες πράξεις: α) η δημόσια υποκίνηση βίας ή μίσους που στρέφεται κατά ομάδας προσώπων ή μέλους ομάδας, που προσδιορίζεται βάσει της φυλής, του χρώματος, της θρησκείας, των γενεαλογικών καταβολών ή της εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής, β) η τέλεση πράξης που αναφέρεται στο στοιχείο (α) με δημόσια διάδοση ή διανομή φυλλαδίων, εικόνων ή άλλου υλικού,…».

Στο Ελληνικό σχέδιο νόμου η «υποκίνηση» διευκρινίζεται σαν «πρόκληση» και «διέγερση» και το «μίσος» γενικεύεται σε «εχθροπάθεια», η οποία...

800 περιστατικά διαρροής ραδιενέργειας σε όλο τον κόσμο τα τελευταία 25 χρόνια

Πυρηνικό καταφύγιο στην Πράγα.

Τα τελευταία 24ωρα αγωνιούμε για την εξέλιξη της πυρηνικής κρίσης στην Ιαπωνία. Δυστυχώς όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό από την εποχή του Τσερνόμπιλ. 

Περίπου 800 περιστατικά που σχετίζονται με σημαντικές διαρροές ραδιενέργειας, έχουν επισήμως καταγραφεί από τη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (IAEA), πράγμα που καταδεικνύει με τον πλέον εμφατικό τρόπο αυτό που υποστηρίζει εδώ και δεκαετίες η Greenpeace: Η πυρηνική ενέργεια είναι από τη φύση της επικίνδυνη.

Η ιστορία της πυρηνικής ενέργειας είναι μία ιστορία γεμάτη ατυχήματα: από περιπτώσεις μερικής τήξης των αντιδραστήρων μέχρι διαρροή ραδιενέργειας και βλάβης των συστημάτων. Η ΙΑΕΑ έχει δημιουργήσει μία κλίμακα επικινδυνότητας, από το 1 έως το 7, με την οποία αξιολογεί τα περιστατικά ατυχημάτων. Εκτός του Τσερνόμπιλ, που αναφέρεται ως κατηγορία 7 (ανώτατη), στην ειδική κλίμακα INES, έχουν επισήμως καταγραφεί:

4 περιστατικά επιπέδου 4 σε Ιαπωνία, Ινδία, Βέλγιο και Αίγυπτο,

31 περιστατικά επιπέδου 3, εκ των οποίων 12 σε πυρηνικούς αντιδραστήρες σε 19 χώρες, όπως ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ισπανία, Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία,

254 περιστατικά επιπέδου 2, εκ των οποίων 132 σε πυρηνικούς αντιδραστήρες σε 34 χώρες...

Ρασούλης Μανώλης - "ΦΙΛΕ"

Άρθρα για ασθενείς: Τι είναι «ανύψωση» του ιγμορείου;

Οι κοιλότητες των ιγμορείων βρίσκονται, δεξιά κι αριστερά, μες στην άνω γνάθο. Αυτές οι δύο κοιλότητες (κόλποι) βοηθούν τη ρινική λειτουργία με την παραγωγή μονοξειδίου του αζώτου (αντιμικροβιακή δράση, καθαρισμός κοιλότητας) και την ενίσχυση των ανοσοποιητικών μηχανισμών. Δεν έχει, όμως, διευκρινιστεί αν τα ιγμόρεια, συμβάλλουν στην ανάπτυξη του σκελετού και της αρχιτεκτονικής του προσώπου ή αν αποτελούν εξελικτικά υπολείμματα μιας ανατομικής δομής της οποίας η λειτουργικότητα θεωρείται σήμερα άγνωστη...

Γιατί χαίρεται o Γιώργος και χαμογελά η Άνγκελα, πατέρα;

Πάλι οι ισχυροί της Ευρώπης κάνουν τα στραβά μάτια. Όχι, βέβαια, επειδή μας συμπαθούν ή επειδή μας βλέπουν σημαντικό εταίρο που μπορεί ν’ανατάξει την κακοδιοίκηση ή «την απάτη που πάει σύννεφο» και να βάλει τάξη στα οικονομικά του, συνεισφέροντας έτσι σε μια ανταγωνιστική ΕΕ.

Κάνουν τα στραβά μάτια γιατί «καλωσορίζουν την πρόδο από την εφαρμογή του μνημονίου(1)» ενώ γνωρίζουν όχι μόνο τα «φευγάτα» στοιχεία των δύο πρώτων μηνών του 2011 αλλά κι όλες τις εσωτερικές στάσεις πληρωμών του Ελληνικού κράτους, τις απεγνωσμένες και τυχοδιωκτικές αγορακτόνες περαιώσεις, το πάγωμα όλων των διαρθρωτικών αλλαγών, τη «γείωση» των εντολών για μισθοδοτική εξυγίανση από τις διοικήσεις των ΔΕΚΟ. Κι όταν πληροφορούνται ακόμη και για νέες προσλήψεις στο Δημόσιο, πάλι ισχυρίζονται ότι η δημοσιονομική εξυγίανση προοδεύει.

Ας μη γελιόμαστε. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν διαφέρουν από τις αγορές. Κανείς από τους δανειστές δεν προσδοκά ανάταξη της ελληνικής οικονομίας υπό αυτές τις συνθήκες διακυβέρνησης και νοοτροπίας λαού. Και το κυριότερο, κανείς Έλληνας. Άρα τι συμβαίνει; Γιατί μας βοηθούν; Αν μας «βοηθούν». Ποιός κοροιδεύει καλύτερα τον άλλο; Εμείς ή αυτοί;

Μέρος της απάντησης βρίσκεται στο γιατί μας βοήθησαν εξαρχής να μπούμε στην...

Τρεις απολύσεις, ένα λουκέτο κι ένα ζεϊμπέκικο…

Όσο διαρκεί ένα ζεϊμπέκικο, τέσσερα λεπτά και κάτι…

Κείμενα σαν αυτό κι εκατοντάδες άλλα, φωτογραφίες σαν αυτή και χιλιάδες άλλες, βίντεο κι ό,τι άλλο οπτικοακουστικό παράγεται στις μέρες μας και καταναλώνεται εν ριπή οφθαλμού κι ερμηνεύεται ως φυσικό ή παράλογο με τις κρατούσες αντιλήψεις, θ’αποτελέσουν ένα εκρηκτικό υλικό για τους ιστορικούς και πολιτικούς επιστήμονες αλλά και τους ψυχιάτρους του μέλλοντος.

Ούτε ο Γιώργος τώρα, ούτε ο Κώστας πριν, είναι και ήταν, τόσο ανάλγητοι παρότι φαίνεται πως έκαναν και κάνουν πολλά προς αυτήν την κατεύθυνση. Ούτε προδότες. Ούτε απλά ανόητοι κι ανεπαρκείς. Κανείς από τους δυο δεν είχε οικονομική ανάγκη πέρα από μια θεμιτή και ίσως υπερβολική φιλοδοξία. Που κι αυτή τους ήρθε μπούμερανγκ. Ο ένας ήδη ευτελίστηκε κι ο άλλος βασανιστικά ευτελίζεται, μέρα τη μέρα.

Θ’ αναρωτιούνται, όμως, οι ερευνητές και θ’αναζητούν απαντήσεις για τα ήθη, τις συμπεριφορές και τις καταστροφικές εμμονές. Και θα ταξινομούν και θ’ αναλύουν τον, ευτυχώς γι’αυτούς, ψηφιακό πληροφοριακό πλούτο. Αλλά παρότι θα’ χουν...

Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα, σαν τα γυμνώσεις…

Πρόσφατη Ανάπλαση Νεοκλασικού στην Πατησίων (πλατεία Αμερικής)

Πατήσια, Κυψέλη. Περιοχές της Αθήνας που μέσα σε λίγες δεκαετίες σαρώθηκαν από δυο διαδοχικά κύματα. Το φαιό κύμα του τσιμέντου και του καυσαερίου και το μαύρο κύμα της άναρχης μετανάστευσης. Βαλκάνιοι, Ασιάτες και Αφρικανοί είναι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής που ζουν στριμωγμένοι στα υπόγεια και τους ορόφους φαιών κτιρίων περιτριγυρισμένων από στενούς βρώμικους κι επικίνδυνους δρόμους–πάρκιν.

Οι περισσότεροι Έλληνες, κάτοικοι κι επαγγελματίες, πούλησαν, νοίκιασαν, δανείστηκαν γι' αλλού και σιγά σιγά εγκατέλειψαν την περιοχή. Σε λιγότερο από μισό αιώνα, μια τελείως διαφορετική πόλη μέσα στην ίδια πόλη, μια τελείως διαφορετική ανθρώπινη σύνθεση. Ένας ανανεωμένος ζωντανός οργανισμός, αλλά σκεπασμένος από μια τεράστια μεμβράνη που μήνα το μήνα βαραίνει πιέζοντας και φθείροντας περισσότερο κατοίκους και κτίσματα. Μια κατάσταση που μοιάζει επεκτεινόμενη και χωρίς επιστροφή.

Γι’ αυτό, όποτε συμβαίνει κάτι, έστω μικρό, αλλά και απροσδόκητα διαφορετικό που να δείχνει έναν άλλο δρόμο, έναν άλλον τρόπο, πρέπει να προβάλλεται. Ό,τι...

Η πραγματική ιστορία πίσω από «το Κάστρο της Αγνότητας» και τον «Κυνόδοντα»

Ο Ραφαέλ Περέ Ερνάντεθ και η οικογένεια του. 

Κάποιος που έχει δει και τις δύο ταινίες θα μπορούσε να θεωρήσει, από τη βασική πλοκή και τους κύριους χαρακτήρες, ότι ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου είναι ένα «ριμέικ» του «Το Κάστρο της Αγνότητας» του Αρτούρο Ριπστάιν που γυρίστηκε πριν από 38 χρόνια. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει στον κινηματογράφο και σε καμμία περίπτωση δεν αναιρεί την ξεχωριστή αξία των δύο ταινιών.

Αυτό, όμως, που είναι πράγματι ιδιαίτερο και μοναδικό είναι η πραγματική ιστορία της οικογένειας που ενέπνευσε τους δύο δημιουργούς. Η πραγματική ιστορία του Ραφαέλ Περέ Ερνάντεθ και της οικογένειας του που έγιναν η αφορμή για τις δυο ταινίες.

Ο Ραφαέλ Περέ Ερνάντεθ γεννήθηκε το 1905 στην πόλη Encarnación de Diaz της πολιτείας Jalisco στο Μεξικό. Εκεί πέρασε την παιδική ηλικία και τα νεανικά του χρόνια. Παντρεύτηκε νέος και στα 33 χώρισε. Σε σιδηροδρομικό δυστύχημα, έχασε το αριστερό του χέρι πέφτοντας από κινούμενο τρένο στο οποίο ταξίδευε σαν...

Θα μπορούσε το Ιράν να είναι ο επόμενος;

του Halimi Serge

Οι στόχοι για τις θανάσιμες σφαίρες μπορεί ν’ αλλάζουν – σιίτης ή σουνίτης, μετριοπαθής ή ριζοσπάστης, φιλοδυτικός ή αντι-ιμπεριαλιστής – αλλά τα καθεστώτα που ρίχνουν αυτές τις σφαίρες εναντίον των ίδιων τους των λαών είναι πανομοιότυπα.Το καθεστώς της Λιβύης στην Τρίπολη, καλούσε σε παγκόσμια επανάσταση, πριν επιλέξει να περιπολεί τα σύνορα της ΕΕ (1).

Κυβερνήσεις πολύ διαφορετικών αποχρώσεων ασκούν την ίδια παραπληροφόρηση. Το Ιράν έχει ισχυριστεί ότι η δημοκρατική εξέγερση των Αράβων προανήγγειλε την αναβίωση του Ισλάμ, εμπνευσμένη από την Iρανική επανάσταση του 1979. Το Ισραήλ επανέλαβε αυτόν τον ισχυρισμό και προσποιήθηκε ότι ανησυχεί. Αλλά όταν η Iρανική αντιπολίτευση συγκεντρώθηκε για να γιορτάσει τις διαδηλώσεις στο Κάιρο, η θεοκρατική εξουσία άνοιξε πυρ κατά του πλήθους. Ο Ισραηλινός στρατός δεν σφάζει αμάχους – εκτός αν είναι Παλαιστίνιοι (1.400 νεκροί στη Γάζα πριν από δύο χρόνια) – αλλά ο Βενιαμίν Νετανιάχου δεν δέχεται τα αιτήματα των νέων Αράβων για ελευθερία περισσότερο από ό,τι το Ιράν. Το Ισραήλ φοβάται ότι θα μπορούσε να χάσει...

Ο Λόγος του Αυλικού: προς τα «κάπου»…

Προς τα «κάπου», δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος «…μέσα απ` αυτή τη μεγάλη προσπάθεια, που σαφώς δεν έχει εγγυημένα αποτελέσματα, αλλά δείχνει έναν τρόπο και μια κατεύθυνση, αυτή η κυβέρνηση βγάζει κάπου τη χώρα...». Ένα μοναδικό δείγμα αδιέξοδου, πρόχειρου και ασυνάρτητου πολιτικού λόγου, γαρνιρισμένου από διαψευσμένους όρους όπως «πυξίδα», «πυγμή», «βούληση» αλλά και παλινωδίες όπως «δεν σημαίνει ότι δεν γνωρίζουμε πού πηγαίνουμε».

Όμως η αλήθεια είναι ατίθασο άλογο και δεν «πεταλώνεται». Κάθε μέρα γίνεται πιο φανερό ότι βαδίζουμε προς την κορύφωση του δράματος των τελευταίων μηνών, δείχνοντας ολοένα και πιο ανήμποροι όχι μόνο ν’ αντιδράσουμε αλλά και να...